XanimaAlbum

Progressieve rock in moderne uitvoering kent diverse vormen en structuren. Muziek dat altijd op het randje balanceert, laten we het daar met elkaar over eens zijn. Daardoor krijgt deze rocksoort natuurlijk het bijvoeglijk naamwoord ‘progressief’ mee. Grote labels zoeken die uithoeken soms op, maar dit album gaat wat mij betreft toch een beetje over de denkbeeldige lijn van wat wel of geen progressieve rock is. Des te meer verwonderde ik mijzelf na het beluisteren van dit project, dat dit ondergebracht is bij één van Europa’s grootste progmetal labels, Lion Music.

De ruggengraat van dit gezelschap word gevormd door de Deense zangeres, pianiste en niet onverdienstelijk songwriter Jade Ell en de Zweedse toetsenvirtuoos Pelle Händen. Het project wordt door het tweetal opgestart in de winter van 2007 en kreeg vorm met behulp van het internet. Nadat het tweetal een paar muzikanten bij elkaar had gezocht, besluit men een album op te nemen en een platenlabel te zoeken. Uitgerekend Lion Music, gespecialiseerd in metal en progmetal neemt dit Scandinavische gezelschap vervolgens in haar boezem op.

De basis van dit album wordt gevormd door een poppy-elektronisch geluid met knipoogjes naar Enigma. De zang van Jade Ell doet je sterk denken aan Kate Bush en in sommige gevallen ook aan Gwen Stefani van de Amerikaanse band No Doubt. Overigens is er weinig verkeerd aan de zangkwaliteiten van Ell en ben ik ook erg benieuwd of we haar nog een keer in een andere vorm mogen beluisteren dan in dit project. Iets minder enthousiast ben ik over de muziek. Die klinkt vaak te fragmentarisch en kan mij geen album lang zoethouden. De muziek heeft een sterk sferisch gehalte waarin toetsen en sample-arrangementen niet geschuwd worden.

Persoonlijk vind ik het eerste nummer The Deeds And The Damage te belabberd om mee te beginnen, al is dit nog één van de meest rockende nummers. Het is een beetje een onsamenhangend geheel waarbij de band spaarzaam instrumenten laat horen, in tegenstelling tot grotendeels de rest van het album, waar de elektronica een dikke stempel drukt op de muziek. Ook hoor je hier teveel verschillende versies van de zang, waarbij de vervormde versie het zwaarst irriteert.

Een paar nummers die in aanmerking komen om beluisterd te worden, zijn Caged en Soaring, maar dan heb je wat mij betreft de meest spannende tracks van dit album gehad. Er zijn absoluut mooie momenten te beleven, maar songs moeten de luisteraar vast houden en daar is weinig sprake van.

Ondanks dat je dit innovatief en wellicht progressief kan noemen, heb ik mijn twijfels of het veel enthousiasme zal ontplooien bij de liefhebbers van progressieve rock of metal. De muziek kent te weinig gezichten om je geboeid bij de les te houden. Een of twee nummers is nog aangenaam, daarna begint de verveling toe te slaan. Ik ben redelijk overtuigd van Jade Ell, de muziek daarentegen stelt hevig teleur.

Ruard Veltmaat