Boscher, XavierAlbum

Het hier besproken album is gestoken in een heldere blauwe hoes en dat geeft exact de sfeer aan van de instrumentale muziek op het schijfje. Deze klinkt zo fris als een hoentje en heeft het elan van de muziek op een debuut-cd. Niets is echter minder waar.

We hebben het hier over “Waterscapes”, het twaalfde full lenght soloalbum van de Franse progmetalgitarist Xavier Boscher. De man kan al menig vierkante meter bedekken met zijn output. Zijn binnenzak moet uitpuilen aangezien hij naast deze twaalf soloalbums ook nog drie ep’s, een aantal projectalbums, een paar best of’s  en enkele albums waarop hij te gast is op zijn naam heeft staan, alsmede een paar cd’s van zijn band Nebuleyes. Opmerkelijk is dat Boscher de laatste paar jaar, zeg maar vanaf het doorbraakalbum “Embryogenesis” uit 2017, enorm gegroeid is in het componeren. De nummers die hij maakt hebben steeds meer zeggingskracht en bevatten absoluut geen nodeloze maten meer. Wat dat betreft staat dit nieuwe ”Waterscapes” met stip bovenaan.

Hoewel Boscher mag gelden als een prima multi-instrumentalist die smakelijke toetsenpartijen en adequaat spel op de basgitaar laat horen, is hij toch vooral  een uitstekend gitarist en dan druk ik me nog zacht uit. Hij speelt op een PMC-gitaar, een custom made instrument dat vervaardigd is door een klein bedrijf. Het geluid is in elk geval behoorlijk imposant, lekker fel en melodieus. Het is met name de trefzekerheid waarmee hij alle nootjes op ons afvuurt die groot is waarbij het een enorme slok op de spreekwoordelijke borrel scheelt dat Boscher z’n drumcomputer subliem weet te programmeren. Onze digitale ritmetikker loodst je prima door al de tempo- en sfeerwisselingen van de muziek heen. De variatie, zowel op dit album als over het gehele oeuvre genomen, leidt nergens tot inwisselbaarheid. Vraag het maar aan de automatische piloot. Oh nee, die is gecrashed, ergens in Verweggistan.

Boscher komt met daverende stukken progmetal zoals in opener Cataract en in nog veel meer nummers op het album waaronder het heftige Fairy Pool. Moeiteloos schakelt hij over naar prachtige melodieuze momenten. Neem het licht epische Atlantis of het bloedmooie Abyssal. De man weet ze zo goed te raken. Hij durft het ook aan om met een volledige stijlbreuk te komen. Nectar Ocean’s Dephts is een dampend fusion nummer zoals ook Steve Lukather dat wel eens doet en in het kalme Hydrotherapie is goed te horen dat Boscher een verleden heeft in de New Age. Verder horen we bijzondere toonafstanden a la Allan Holdsworth in Coral Reef, statige klanken in het monumentale Sea Cathedral en krijgen we nogmaals een lesje melodieuziteit in afsluiter Watershed te verstouwen.

Xavier Boscher heeft met “Waterscapes” een prima twaalfde album afgeleverd. Het is een mooie uitbreiding  op de collectie voor hen die al bekend zijn met z’n muziek. Voor hen die nog niks van Boscher kennen is “Waterscapes” wellicht het perfecte instapmoment voor een interessante ontdekkingsreis. Via de bandcamp pagina is het mogelijk om een usb stick te kopen met al z’n albums. Ook is er een schilderij van hem te koop met daarop de helder blauwe hoes van dit album.