XenoAlbum

Hoe verraderlijk kan een band zijn? Zo misleidend… Zo geniaal?

Xeno is een band uit het Zeeuwse land. De zeskoppige band uit Middelburg is ontstaan vanuit de restanten van de band Semiazas en heeft in 2016 al een debuutalbum uitgebracht onder de naam “Atlas Construct”. In de loop der jaren heeft de band vanaf 2008 meerdere personeelswisselingen ondergaan en bij het aanstellen van nieuwe bandleden ontstond telkens een muzikale gedaantewisseling. En dat is te horen op “Sojourn”.

Het album is een muzikale belevenis in alle aspecten. De band balanceert op meesterlijke wijze tussen progressieve en ambiente passages, meedogenloze grunts, djent structuren, smaakvolle gitaarriffs en jazzy intermezzo’s. Dan heb ik de helft nog niet eens genoemd, want ook het toetsenspel is weergaloos, evenals de fantastische dynamiek die te horen is in elk detail op het album. Snoeiharde grunts, gevoelige cleane zang, ook de vocale details zijn productioneel tot het uiterste verwerkt en van hoge kwaliteit. Niet onbelangrijk: je moet openstaan voor grunts.

Wat bedoel ik met het ‘verraderlijke’ aspect van deze band? Luister daarvoor gelijk naar de intro, want met Revery en In Stasis denk je te maken te hebben met een prog/fusion/metal band die sterk tegen een jazz stijl aanschurkt.

Maar dan…

… heb je het hele album nog niet gehoord. In Dusk gaat het nog terughoudend van start. We worden opgewarmd met djent achtige structuren die we kennen van bands als Periphery en Tesseract. Langzaam maar zeker introduceren de grunts zich binnen de muziek en blaast de band meedogenloze black-metal rond je oren. Het pianospel wat na een tijdje zijn intrede doet valt naadloos binnen de muziek en zorgt ervoor dat de term ‘perfectie’ volledig op zijn plaats is. De overgangen tussen de rustige en snoeiharde passages zijn briljant aangebracht, ik neem mijn spreekwoordelijke hoed ervoor af. De drie verschillende zangers doen met hun verschillende stijlen niet voor elkaar onder en houden de productie naast de muzikale diversiteit extra spannend.

Een heerlijk progressieve en atmosferische song is Closure. Wat een heerlijke onderbreking van het “grunt geweld”, hier vind je cleane zang. De muziek doet sterk denken aan dat van Falloch en Agalloch, vooral eerstgenoemde band door de vocale kenmerken in de song. Bands die sfeer op magische wijze weten te combineren. Ook de liefhebbers van Katatonia kunnen zich hierin vinden. Toch ontbreken de grunts ook in deze song niet, die maken op het einde alsnog hun opwachting. Het versterkt de contrasten des te meer.

Catchy gitaarriffs en aritmische djent structuren vinden we in Resurge.  Duo zang van Daniel de Coninck en grunter Ruben Willemsen naast vooral progressieve structuren. Ook hier weer het jazzy toetsenspel van Sean Lubbersen tussen het gitaargeweld; het zorgt voor een vleugje fusion, hoewel dat kenmerk over het hele album gezien niet naar boven komt drijven.

De veertien durende titelsong verenigt alle aspecten van deze band. De elektronische toetsen doen denken aan de neoprog stijl, de piano-intermezzo’s aan een klassieke en jazzy inslag. De gitaren schakelen tussen power en djent metal, de tempowisselingen en ambient passages aan progmetal. Met andere woorden, een boeiende potpourri van muziekstijlen.

Misschien is dit de moeilijkste eindconclusie die ik ooit heb moeten schrijven.

Xeno heeft met “Sojourn” een meedogenloze  plaat afgeleverd. De band trakteert de vrije liefhebber op ongekende variëteit avontuur en creativiteit. Op muzikaal gebied stormt deze plaat zonder twijfel mijn top drie van het jaar in, maar omdat ik de grunts op deze plaat niet altijd trek tempert dat mijn enthousiasme. De grunts binnen sommige nummers gaan zo diep, mijn smaak trekt dat niet in alle gevallen. Laat je daardoor niet weerhouden deze plaat te beluisteren, ben je liefhebber van genoemde bands, dan is “Sojourn” een avontuur dat je niet mag missen. We hebben geweldig talent in Nederland!