XenoverseAlbum

Dit Finse kwartet, van wie het bekendste lid wellicht ex-Stratovarius drummer Pilve is, heeft ter nauwer nood dit eerste album uitgebracht, maar het persbericht rept al van ‘concept albums’. Meervoud. De lat ligt dus hoog, de ambities zijn helder. Dat kun je misschien ook verwachten van een club die zich noemt naar de duistere wereld waarin de Dragonball games zich afspelen.

“The Fall, Part I” (en dat geldt ook voor het al aangekondigde deel II) vertelt over een gevechtsvlieger uit de Vietnam oorlog, die zijn krijgsgevangenschap weet te verdragen door zich in te beelden dat hij een ruimtevaarder is. Op de website noemt de band een stortvloed aan inspiratiebronnen, maar zelfs een leek hoort dat de space-opera’s van Ayreon als voorbeeld hebben gediend voor dit project. Dat geldt gelukkig ook voor de omvang van het project; Xenoverse heeft zich voor de opnames meer dan verdriedubbeld met toeteraars, strijkers en zangers.

Het resultaat is een plaat die zich in de schaal en omvang van het project inderdaad mag vergelijken met Ayreon. Te midden van de stuwende hardrock weten die akoestische instrumenten de indruk te wekken van een compleet symfonieorkest. Dat is best een verdienste. Daarbij moet – ook weer volgens de eigen website, vermeld worden dat Part I een veel donkerder verhaal vertelt dan Part II, waarin ook meer synthesizers te horen zullen zijn.

Dat dit een donkere plaat is blijkt ook uit het artwork. Zanger en toetsenist Arttu Juntunen maakte het boekje dat je ook op de website van de band kunt bekijken. Dat is beeldschoon en wat ook fijn is, de plaatjes vertellen het verhaal beter dan de teksten.

Nou ja, verder noemt de band Rick Wakeman, King Crimson, Tool, Opeth en Jesus Christ Superstar, waarmee alle hoop op een ingetogen, smaakvol album meteen vervliegt. “The Fall, Part I” is een emotionele, grootscheepse rockmusical met alle valkuilen van dien. De zanger en zangeres (zeer verdienstelijke zang van Nelli Saarikoski) moeten niet alleen zingen, ze moeten ook acteren. Het resultaat, in een prog-operette als deze, is dramatisch gegalm, dat mij nogal afleidt van de muziek.

En dat is jammer want die muziek is misschien niet super origineel, maar ze is wel sterk. De band is in alle bombast puntig en strak, met een eervolle vermelding voor gitarist Villberg, die zich heel knap door alle riffs heen speelt en ook mooie solo’s speelt. Ik vind de band eigenlijk het sterkst in de wat rechtere rocknummers, zoals Behind Enemy Lines, dat bij tijden zelfs aan Rush doet denken. De toepassing van het strijkkwartet is ook erg fraai, al gaat het me vooral om de klank van de instrumenten, want de partijen liggen wat voor de hand. Toetsenist Juntunen komt er op dit album wat bekaaid vanaf, maar dat wordt kennelijk op deel twee ruimschoots gecompenseerd.

Nog meer goed nieuws om naar uit te kijken: op deel 2 heeft zangeres Saarikoski een groter aandeel. Dat is fijn, want Nelli is, zoals ook blijkt uit afsluiter Aria’s Premonition, fijn voor de oortjes. Juntunen is geen begenadigd zanger. In de rustige passages laat hij horen over een mooie stem te beschikken, in de metal passages schiet hij iets te kort.

Xenoverse is geen Ayreon. Er is ambitie en reikwijdte, maar de composities zijn simpelweg niet van hetzelfde niveau. Dat wil niet zeggen dat je niet veel plezier aan dit album kan beleven, er valt genoeg te genieten in de arrangementen, productie en uitvoering. Wat dat betreft ben ik heel erg benieuwd naar Part II!

Erik Groeneweg