XholAlbum

Niet voor de eerste keer in deze krautrock-special ligt er een album voor mij van een band waar ik tot voordien nooit van had gehoord. Xhol (voorheen Xhol Caravan, en nog eerder Soul Caravan) blijkt een band te zijn geweest met Amerikaanse (op dit moment is enkel Skip van Wyck nog over als Amerikaan) en Duitse leden die begonnen zijn als soul-band genaamd Soul Caravan. Eerst met covers, daarna met eigen werk. Rond 1969 wanneer op van Wyck na alle Amerikanen reeds weg zijn, slaat de muziek om richting free jazz en psychedelische muziek én verandert de naam naar Xhol Caravan. Een jaar later laten zijn ook de ‘Caravan’ uit de naam vallen vanwege mogelijke verwarring met de Britse band Caravan. Persoonlijk geloof ik niet dat dit ooit een probleem zou kunnen zijn. De twee bands zijn mijlenver uit elkaar.

Deze “Motherfuckers GMBH & Co KG”, meteen al het laatste album van Xhol, werd opgenomen in 1970 maar kwam pas uit in 1972 (vandaar de hoes) na meningsverschillen met hun label. Tevens ook het meest experimentele album van deze band. Een erg vreemd album om eerlijk te zijn. Het start eigenlijk al met het eerste nummer Radio waar we radio-fragmenten en fragmenten uit soul-nummers horen. Niet meteen wat ik had verwacht.

Maar het is vooral hierna dat het ‘losbarst’ en dat Xhol aan het experimenteren en improviseren gaat. Want het lijkt me niet echt dat de muzikanten met een plan de studio zijn ingegaan. Dit album werd tenslotte live in de studio opgenomen. Helaas lijkt dit op vele momenten iets te ver doorgedreven. Voor zowel Orgelsolo (de naam dekt volledig de lading hier) als Side 1 First Day als Grille moet ik zeggen dat ze geen onuitwisbare indruk nagelaten hebben op deze recensent. Voor de eerste twee is het duidelijk dat de inspiratie gezocht moet worden in de jazz rock maar lijkt het niet echt ergens heen te gaan. Experimenteel, dat wel. Hoewel wat betreft het experimentele we ook nog Grille hebben waar je een krekel hoort, met een fluit en wat drums erbij. Experiment? Ja, maar dit hoeft nu ook weer niet.

Het prijsbeest op dit album is echter Love Potion 25. Het langste nummer op het album én het enige waar er geïmproviseerd wordt en er een degelijke song uit gebouwd wordt. De jazz-liefhebber in mij wordt overigens vooral vrolijk van het gebruik van de sax in dit nummer dat me af en toe deed denken aan hard bop muziek. Maar ook de gitaar en het toetsenwerk verdient aandacht in dit stuk. Een erg leuke jam met psychedelisch orgel, jazz-invloeden, hier en daar wat soul en blues, maar vooral zeer progressief.

Het mag dan ook absoluut geen twijfel lijden dat vooral de afsluiter op dit album een zeer sterke compositie (of eigenlijk improvisatie) is. Maar ook wat voorheen kwam heeft zeker zijn merite. Wat vooral duidelijk is, is dat album wel degelijk onder de krautrock stroming geplaatst kan worden. Zijn tenslotte experimenten, jazz rock en psychedelische invloeden niet heel belangrijk binnen deze verzamelnaam voor Duitse experimentele progmuziek van de jaren 70?

Overigens, alleen al voor Love Potion 25 doet iedere avontuurlijke muziekliefhebber die krautrock wil verkennen er goed aan om dit album te beluisteren. Zelfs met krekels erbij…