XinemaAlbum

Vier jaar was het stil rond dit prog-trio. Het debuutalbum “Different Ways” werd één van de beste verkopende albums van het Canadese Unicorn label. Het is dan ook een uitstekende plaat die nog steeds met regelmaat de weg naar mijn cd-speler weet te vinden.

Een tweede album is altijd nog boeiender dan een debuut. Dan pas ontdek je welke koers de band verder heeft ingezet en of er vooruitgang is geboekt of dat men een wanhopige poging heeft ondernomen om zo dicht mogelijk bij het geluid van het debuut te blijven.

Xinema is het geluid van “Different Ways” trouw gebleven, maar is wel duidelijk gegroeid. Evenals op het debuut zijn de nummers kort en pakkend. De muziek van deze Zweden balanceert tussen de neo-prog, de AOR en progrock. De nummers hebben stuk voor stuk een uitstekende en vaak pakkende melodie, bruisen van de dynamiek en bevatten vrijwel altijd wel stomende instrumentale passages waarin vooral de gitaar de hoofdrol speelt. Qua energie en dynamiek doet dit trio me wel aan Rush denken (periode “Hold Your Fire” / “Power Windows“).

Op de cd staan twee nummers die samen uit resp. vier en vijf onderdelen bestaan, maar het klinkt echt als totaal verschillend. Het zal meer tekstueel tot één geheel overkomen dan muzikaal. Helaas staan de teksten niet in het boekje (vreselijk irritant vind ik dat altijd!) en ze staan ook nog niet op de site. Over basiscommunicatie gesproken…

Muzikaal is het nog meer genieten dan op de vorige schijf. Ook hier klinken de nummers weer vol kracht en bruist de energie eraf. De vooruitgang zit hem in het feit dat het album hier en daar wat minder ‘gemaakt’ klinkt en de nummers hier en daar een stuk heftiger uit de bus komen. Neem bijvoorbeeld het nummer Talk dat met zijn zware gitaarriffs en felle solowerk het heftigste in de carrière van Xinema tot nu toe genoemd mag worden. Het smaakt heerlijk. Vooral het gitaarwerk van Sven Larsson is debet aan het fellere geluid. Ongelofelijk wat een energie hij met zijn heerlijke solo’s weet op te wekken. Zijn zeer typerende, wat nijpende geluid heeft hij hier geperfectioneerd. Als je zijn solo’s hoort in bijvoorbeeld Speak to The World: Part II. Newton’s Cradle of Train to Nowhere dan moet je toch je petje afnemen. Maar eigenlijk hoef ik er geen enkel nummer uit te lichten, omdat hij in vrijwel elk nummer wel één of meerdere keren zijn talenten etaleert. De kracht van Xinema is naast de energie en de power die er afdruipt, ook zeer zeker de pakkende melodieën.

Het toetsenwerk van Mikael Askemur komt ook wat duidelijker naar voren en dat maakt de muziek ook beter. Hij is constant op de achtergrond aanwezig, maar mag ook vaker een stapje naar voren doen en dat smaakt telkens naar meer. Ook zijn zangwerk is dik in orde, hoewel iets meer emotie in zijn stem niet verkeerd zou zijn geweest.

Al met al kan ik gelukkig stellen dat het ‘second album syndrome’ bij deze Zweden niet van toepassing is. “Basic Communication” is een zeer volwassen plaat die het verdient om op zijn minst een keer gehoord te worden.

Maarten Goossensen