XPTsAlbum

Het meest verbijsterende aan The Pretty Things is, dat de groep nog steeds op de een of andere manier bestaat. Dat is des te verbijsterend, omdat de band na de eerste paar singles in de late jaren ’60 nooit meer commercieel succes gehad heeft. Jaren lang moest de band onder de naam Electric Banana soundtracks voor softporno films maken om geld te verdienen. De hele geschiedenis van de band is geplaveid met drugsverslavingen, onderlinge ruzies, reünie, rechtszaken tegen platenmaatschappijen, eindeloze personeelswisselingen en de ene teleurstelling na de andere. Dit album is weer een bizarre stap in een eindeloos avontuur.

XPTs – de naam spreekt toch wel voor zich, lezer? – bestaat uit vier oude knakkers die op enig moment in The Pretty Things gezeten hebben. Omdat oer-Thing Phil May geen brood in dit project zag, besloten ze maar een andere bandnaam te kiezen. Phil heeft niet helemaal gelijk gekregen. Maar eerst even dit. Waarom zouden wij ons druk maken over een afsplitsinkje van een oude R&B band?

Goeie vraag, blij dat je hem stelt. In 1968 brachten The Pretty Things “S.F. Sorrow uit, het album dat de eervolle vermelding ‘allereerste rockopera ooit’ kreeg. Slechts enige maanden voor “Tommy” overigens, maar het telt toch. Dat album kun je, met enige fantasie, wel degelijk progressief noemen. Het is een bonte collectie korte stukken die scheef staat van de toentertijdse psychedelica, beïnvloed door The Beatles en op zijn beurt van grote invloed op veel muziek erna, inclusief The Moody Blues. “Parachutes”, het album dat erop volgde, heeft nog steeds aspecten van die vernieuwingsdrift, maar omdat “S.F. Sorrow” nou niet bepaald een kassucces was, werd de band door de platenmaatschappij met zachte hand de mainstream in teruggetrokken.

Enfin, zo’n veertig jaar later besluiten bovengenoemde vier senioren (Povey wordt dit jaar 70!) om juist dit album nog eens goed tegen het licht te houden. Het resultaat is onderhavige plaat, waarop ze die hele bups opnieuw hebben opgenomen. Elk nummer kreeg een drastische make-over en er was ook nog inspiratie voor twee nieuwe stukken, waarmee de plaat wordt afgesloten.

Met prog heeft dit ondertussen geen moer te maken, lezer. Oasis op hun 75^e verjaardag, daar lijkt het meer op. Wie de plaat opzet, wordt even verrast door het ultrakorte stukje samenzang dat er is overgebleven van Scene One, maar krijgt subiet last van schoenen vol gezonken moed bij liedje twee, het van één minuut tot dikke zes minuten opgeblazen The Good Mr. Square. Zelden zo’n door jicht en levensmoeheid ingeblazen pot gejengel gehoord. De schorre kraak die Povey en Waller onder zang verstaan, doet daarbij geen goed. Dat laatste is overigens gek, want de samenzang en koortjes zijn juist van grote klasse.

Gelukkig blijft de plaat niet zo zompig als die eerste indruk. Geleidelijk aan worden de composities en vooral de interpretaties daarvan beter, wat voor een belangrijk deel te danken is aan het inventieve spel van gitarist Tolson. En hoewel het vervelend blijft dat liedjes die in 1970 gemiddeld rond de drie minuten wel uitgemolken waren nu vaak tot dubbele lengte opgerekt worden, zitten er best een paar juweeltjes tussen. Grass en Miss Fay Regrets zijn daar goede voorbeelden van.

Het moet me nog steeds wel van het hart dat het nut van deze exercitie me ontgaat. “Parachutes” was geen belangrijk, briljant of onbegrepen album, met deze facelift bewijzen de heren het oudje geen al te grote dienst, dus dit doen ze alleen voor hun eigen plezier. Of zouden ze denken dat ze hiermee alsnog goud in de knoestige handen hebben? Dat hebben de mannen dan verkeerd. “Parachute Reborn” is geen tweede jeugd. Integendeel. The Pretty Things waren in hun jonge jaren een gevaarlijke bende, met lang haar en rebels gedrag. Nu klinken ze als Smokie. Dat is op de een of andere manier toch geen vooruitgang. Het is best een aardige plaat, al met al, maar het materiaal verraadt zijn leeftijd, ondanks de uitstekende geluidskwaliteit. Om liedje 9 nog eens te citeren: What’s The Use?

Aan de andere kant; als ik 70 word hoop ik ook nog steeds in een rock” roll bandje te zitten en wat iemand daar dan van vindt zal me een zorg zijn. En een looprek is eigenlijk een keyboard-standaard met handvatten, toch?

Erik Groeneweg