XystusAlbum

“I wanna see the rainbow high in the sky, I wanna see you and me on a bird flying away…”

Wanneer ik onder de Xystus (= poort) van het concertgebouw Tivoli doorloop, om de cd-presentatie van het nieuwe album van After Forever bij te wonen, dreunt me een vrolijke, uptempo powermetalversie van DJ Paul Elstak’s Rainbow In The Sky tegemoet. Mijn wenkbrauwen botsen tegen m’n haargrens: wat moet ik hier nu weer van denken? Klinkt de zang van Floor zo mannelijk door een plotseling opkomende, overmatige testosteronaanmaak? Solliciteert de band naar een optreden op Dancevalley, vonden zij het na jaren van gotische progmetal tijd voor iets nieuws? Gelukkig, niets van dit alles! Wanneer ik de zaal binnenloop en over de hoofden van een swingend metalpubliek heenkijk kom ik tot de ontdekking dat de presentatie nog voorafgaat aan een voorprogramma, verzorgd door de vijf energieke jongemannen van het Nederlandse Xystus!

Aangezien onze site Progwereld heet en geen Dancewereld, kunt u gerust verder lezen. Rainbow In The Sky is slechts de steevaste, komische manier van Xystus om een optreden af te sluiten. Hoewel de andere nummers die de band speelt zo nu en dan ook invloeden uit de dancehoek kennen, is dit slechts een snufje in de smakelijke mix van snelle powermetal, symfonische rock, wat industriële invloeden en filmmuziek die de band maakt. Aparte stijlenfusie wel, maar ook eentje die verfrissend en af en toe onverwachts anders klinkt.

Drummer Ivo van Dijk is de schrijver van deze powermetal plus, zanger Bas Dolmans is verantwoordelijk voor de teksten. Als sinds 1999 gaan de jongens uit Den Bosch zo te werk, samen met gitarist Bob Wijtsma en basgitarist Tim van Dijk (die inmiddels is vervangen door Mark Brekelmans (Melora Rain)). In 2004 brachten zij het debuutalbum “Receiving Tomorrow” uit, wat al geen verkeerde plaat was. Sindsdien is de band op muzikaal gebied alleen maar gegroeid. Het nieuwe album “Surreal” klinkt volwassen en kent 14 korte nummers (het langste lied telt nog geen vijf minuten), waarvan de laatste zes als epos gezien moeten worden. Het totaal is in de mix gezet door de welbekende Oscar Holleman (Within Temptation, After Forever, Krezip).

“Surreal” is een gevarieerd album. Zo opent het behoorlijk pittig met het stevige R.O.C., hakt de gitaar er flink op los in Whole In Pieces en zijn ook de gitaarriffs in Voltage niet mis. Die scheurende, snelle gitaarstukken gaan vaak gepaard aan nog sneller drumwerk en vlotte, frisse toetspartijen. Erg verrassend zijn de houseachtige toetsen die meermaals terugkomen in End Of The Line (daar is de invloed van DJ Elstak weer!). Een lekkere groove heeft Run & Hide en de single My Chrysalis is met haar pakkende melodie een echte meezinger. Laag ligt het tempo (helemaal voor Xystus-begrippen…) in de ballade Holding On To Better Days, waarin enkel de piano, bespeeld door gastmuzikant Coen Janssen (Epica), de gevoelige zang van Bas ondersteunt.

Het klapstuk van het album wordt toch vooral gevormd door het zesdelige Surreal. De voorliefde van Ivo voor soundtracks komt hier goed naar voren. We horen bombastische, filmische passages, snelle metalriffs, stevige gitaarsolo’s, de krachtige zang van Bas, korte, dromerige sfeerstukjes, klassieke invloeden en een dansbaar intermezzo, uitmondend in het emotionele It All Ends.

En het eindigt inderdaad allemaal, al denk ik dat dit Xystus met “Surreal” pas aan het begin van meer moois staat. De band laat ten opzichte van het vorige werk een duidelijke groei zien en wanneer deze doorgezet wordt zal de band nog ver komen. De muziek van Xystus zal vooral fans van bands als Kamelot, Symphony X en Epica aanspreken, al moet je wel houden van vibrato in de zang en een zweempje kitsch. Sta je daarbij open voor verrassende dance-invloeden, beluister dan zeker “Surreal” eens!

Shireen Bekker