YangAlbum

Op basis van de King Crimson-nummers uit de jaren tachtig en negentig die jij en ik vanwege hun complexiteit meestal overslaan, is een hele substijl binnen de symfonische rock ontstaan. Het Franse Yang, de band van Shylock-gitarist Frédéric L’Epée, is ook zo’n band. Fans van bovenstaande bands zullen zwelgen bij deze instrumentale muziek, de rest haalt zijn schouders op. Weer een plaat vol King Crimson-geneuzel. Next!

Het is zeker geen slechte plaat. Openingsnummer Les Deux Mondes heeft een aardige melodie en L’Epée speelt geweldig gitaar. Het melodielijntje van Séducteur Innocent spreekt me erg aan, maar het nummer duurt wat te lang. Het hoekige Souterrain gaat door het gepiel echter al snel vervelen en houdt net op tijd op. Het rustige Compassion valt op door het brommerige gitaargeluid van L’Epée, terwijl bassist Stéphane Bertrand (inmiddels alweer uit de band) knappe staaltjes op zijn instrument toont. Het beetje bluesy-achtige Impatience vind ik helemaal een vreselijk nummer. Het is alsof Solution met Adrian Belew aan het jammen is, wat ongetwijfeld voor sommige lezers juist een aanbeveling zal zijn.

De plaat is in drie dagen live opgenomen in de studio om – volgens het hoesje – de intensiteit van een spontaan optreden vast te kunnen leggen. Een nobel streven, maar het resultaat is dat je als het ware een saaie studio voor je ziet, waar een stel oude heren knappe kunstjes vertonen op hun instrument. Ik geef toe, naar welke substijl binnen de prog ik ook luister, ik word graag meegenomen naar verre oorden en prachtige landschappen, maar met Yang waan ik me in een kille, regenachtige buitenwijk van een willekeurige Franse grote stad.
Uiteraard zitten er totaal geen productionele fratsen aan de muziek. Geen geluidseffecten, geen gespeel met stereo-effect, niks. Het gaat Yang blijkbaar puur om de muzikale vondsten en de sfeer die ze creëren door enkel met zijn vieren te spelen. Goed, speel maar gewoon door hoor. Ik ga ff koffie halen.

Ik heb telkens het idee dat ik de plaat tekort doe, maar na tig luisterbeurten blijf ik bij mijn mening. Ja, ik weet het, het is een Cuneiform-release (een label vol experimentele prog) en ja, ik weet het, de cd heeft lovende recensies gekregen. Lekker belangrijk. Waar het mij om gaat is de muziek en de muziek die Yang met zoveel overtuiging maakt, maakt op mij totaal geen indruk.

Markwin Meeuws