YargosAlbum

Nieuw of toch niet zo nieuw?

Dat is een legitieme vraag. Op het eerste gezicht lijkt dit Duitse project rond Threshold’s uithangbord Andrew ‘Mac’ McDermott namelijk min of meer plotseling uit de lucht te komen vallen. Bij nadere bestudering blijkt de historie van Yargos echter al terug te gaan naar het jaar 1973. Grondlegger Wieland Hofmeister en zijn toenmalige kornuiten maakten nooit een album, maar traden in die tijd wel vrij veelvuldig op in de regio rond Hannover. Zo stond de groep destijds op de buhne met legendarische acts als UFO, Amon Duul II en onze eigen Earth & Fire. Ondanks het uiteenvallen van de groep en een mislukte herstart, bleef Yargos de onvervulde muzikale droom van Hofmeister. In 2001 borrelden bij hem de eerste ideeën op voor poging drie van het verhaal Argots. Het duurt nog tot 2003 voordat er echt schot in de zaak komt. Hofmeister vindt dan met zijn demo’s gehoor bij zangeres Anca Graterol en multi-instrumentalist / producer Osssy Pfeifer. Gedrieën weten zij Big ‘Mac’, die in de buurt van Hannover woont, als zanger en trekpleister voor hun project te winnen. De geroutineerde bassist Peter Pichl (Running Wild) en de veelgevraagde sologitarist Andreas Kienitz (onder andere Human Fortress) maken in 2004 het steeds aantrekkelijker wordende plaatje compleet. De geboorte van Yargos III is hiermee een feit.

Alle instrumenten zijn, onder productionele leiding van Osssy Pfeifer, opgenomen in de Urzeit Productions Studio van Hofmeister. De zang van ‘Mac’ en Anca Graterol zijn op band vereeuwigd in de Frida Park Studio. Daar is tevens de eindmix tot stand gekomen. Naast Osssy Pfeifer heeft ook Jan Nemec, die in het verleden heeft gewerkt met gekende groepen als Royal Garden en Eloy, op dat gebied geen onbelangrijke rol gespeeld. Ondanks al deze expertise en deskundigheid moet er toch een kritische kanttekening bij het eindresultaat worden gemaakt. Om in de geest van het album te blijven kan de volgende vraag opgeworpen worden: te druk of niet te druk? Veel te druk, is wellicht het enig juiste antwoord. De gemiddelde luisteraar heeft, tenminste volgens de laatste berichten, namelijk nog steeds maar twee oren. De overdaad aan effecten en tierlantijntjes, de veelheid aan door elkaar lopende zanglijnen en de opgestapelde lagen van toetsen en gitaren zijn gewoon nauwelijks te behappen voor de normale sterveling. Het is vaak teveel tegelijk waardoor het luisteren naar deze cd een uitputtende bezigheid wordt. Na afloop is het alsof je oren zojuist een marathon hebben afgelegd. In dit geval moet de term ‘loopoor’ wel erg letterlijk genomen worden. Geen idee of de term ‘overproduceren’ bestaat, zo niet dan heten de uitvinders Yargos.

Yargos klinkt soms als een Medium of Light variant van Threshold. De beresterke opener The Guilded Cage, met een verbluffend sterk zingende ‘Mac’, valt door zijn zware gitaarrifs duidelijk in de eerste categorie. De toetsen zorgen hier voor wat lichtvoetig tegenwicht. Ook in The Summer Tree komen de gitaren met grof geschut aanzetten. Turn Away is van hetzelfde laken een pak, hoewel de ambient-achtige toetsen de hardheid enigszins neutraliseren. Leuk is de bassolo tegen het einde. Het hoofdstuk Light wordt vertegenwoordigd door het vrij bombastische Human Nature, dat een fraaie versnelling met meerstemmige zang in de aanbieding heeft. Het poppy deuntje Sometimes It’s Easier, dat neigt naar commercieel, valt ook nog net binnen de noemer Threshold Light.

Voor het overige kun je Yargos’ muziek karakteriseren als melodieuze progrock met pedante uitstapjes naar de pomprock. Invloeden van bands als Saga, Kansas en zeker ook Magnum liggen steeds op de loer. In de power ballade Time Drops wordt dit pad even verlaten en vindt er een imaginaire ontmoeting tussen de werelden van Meat Loaf en de betreurde popzanger Falco plaats. “To Be Or Not To Be” is vooral een album waarop luchtigheid, bombast en potsierlijke arrangementen hand in hand gaan. Helaas leidt dat ook tot gekunstelde nummers als het oosters beïnvloede Peace Of Mind en het onstuimige, maar voor geen meter lopende Full Circle. A Time To Decide is daarentegen weer een heel aardige song met intrigerende drumpartijen en mooie melodielijnen. Als laatste moet nog even aandacht geschonken worden aan de song Why?. Het is niet toevallig dat dit simpele, doch aanstekelijke deuntje als single zal worden uitgebracht. Alleen jammer van dat Hans Anders-syndroom. Je kunt een titel ook te vaak herhalen!

“To Be Or Not To Be” is een wisselvallig album geworden. Geen slechte plaat, maar wel eentje met te weinig hoogtepunten. Bovendien balanceert Yargos’ sound vrijwel constant op het ’tussen kunst en kitsch’ koord. Weglaten is ook een kunst. Minder is meer!

Joost Boley