Yellowjackets staat garant voor top klasse fusion. De Amerikanen, al sinds eind jaren 70 actief, hebben inmiddels een imposant oeuvre opgebouwd en dito track record als het gaat om optredens. Helaas kon het twee jaar geleden geplande optreden geen doorgang vinden, de reden is bekend. Maar daar komt nu verandering in, op een koele avond in april treedt de band dan eindelijk op in Nederland, de locatie is wederom Poppodium Boerderij in Zoetermeer.
Het voorprogramma wordt deze avond verzorgd door Wojtek Justyna-TreeOh! Een hele mond vol maar het blijkt energieke funk/jazz van de bovenste plank. Een prettige verrassing, deze ‘Verenigde Naties’ van de fusion: een Poolse gitarist, een Duitse drummer, een Oostenrijkse bassist en een Portugese percussionist. En dat klonk zeer harmonieus moet ik zeggen. De met een gele alpinopet getooide Poolse gitarist en zijn kwartet verrasten de aanwezigen met een korte maar hevige support set. In zijn gitaarspel klinken o.a. Carlos Santana, Larry Carlton, Allan Holdsworth en Eric Johnson door. Een verrassende mix van stijlen en klanken, hou dit gezelschap in de gaten. Jammer van die ingewikkelde naam, hoewel Wojtek een bruikbare tip gaf (TreeOh!). Het publiek reageerde in ieder geval enthousiast en beloonde de muzikanten met een luid applaus.
Na de gitaarspelende Pool en zijn ensemble moet het podium omgebouwd worden voor het kwartet uit de Verenigde Staten. Daardoor betreden de muzikanten van Yellowjackets het podium van de Boerderij pas rondom half tien.
Man Facing North is het openingsnummer van de set, gevolg door Inevitable Outcome, waarvoor Mintzer zijn EWI, een elektronisch blaasinstrument, van zijn bescherming ontdoet. Beide nummers krijgen een luid applaus van het publiek. Dan volgen drie nieuwe nummers van een nog uit te brengen album: Early, een compositie van bassist Dane Alderson, Intrigue, componist onbekend en Samaritan, waarvoor drummer Will Kennedy tekende. Tenacity van “Timeline” uit 2011 wordt gevolgd door Dewey (For Miles) met wederom een solo op het MIDI instrument. Gelukkig weet Mintzer ook nog de toetsen en het mondstuk van zijn tenor sax te vinden, dat doet hij o.a. op Greenhouse, van het gelijknamige album uit 1991, en Even Song.
Het bekende Claire’s Song met het swingende piano intro en de interactie tussen bas en EWI is het laatste nummer van de reguliere set. Als toegift is, niet verrassend, gekozen voor het altijd swingende en gospel-getinte Revelation wat ook al weer uit 1986 stamt, het elektronische instrument van Mintzer is hier wel helemaal op zijn plaats.
Spreekstalmeester Mintzer somt het halverwege de show nog eens op: de band is 41 jaar geleden opgericht, heeft in die tijd 22 albums uitgebracht en 15 Grammy nominaties ontvangen, waarvan 2 gewonnen. De veteranen zijn inmiddels respectievelijk grijs (Mintzer) en kaal (Ferrante), het leek hen niet of nauwelijks te deren. In dat verband lijkt het nummer Tenacity wel zeer toepasselijk voor de band: vasthoudendheid aan de eigen muzikale visie, is een kenmerkende eigenschap van de heren.
De grijns is bijna niet van het gezicht van Russell Ferrante te slaan. Net 70, nog geen grammetje te veel aan zijn lijf, subliem pianospel, vooral de improvisaties zijn een genot om naar te kijken en luisteren. Hoe meer hij in zijn spel komt, des te groter de grijns lijkt het wel. De medeoprichter van Yellowjackets oogt bijzonder in zijn element, er kan eindelijk weer opgetreden worden.
Bob Mintzer daarentegen oogt als een oude man terwijl hij met zijn 69 toch een jaar jonger is dan zijn kompaan. Mintzer beweegt traag, bijna behoedzaam. Hij verzorgt de introducties, zoals altijd. Ook al worden niet alle nummers door hem aan- of afgekondigd, je moet er zelf maar naar gissen. Of gewoon het repertoire van de band kennen. Hij speelt nog steeds de pannen van het dak en doet dat met name op zijn ouwe getrouwe Eastman tenor saxofoon. Hij bedient zich ook een aantal keren van de EWI, het elektronische (MIDI) blaasinstrument. Ik ben daar geen fan van, moet ik eerslijk zeggen, het koper staat en klinkt veel beter, maar dat is slechts een mening.
Dane Anderson is (pas) sinds 2015 lid van het kwartet, de jonge Australiër heeft geen moeite om de grote voetstappen van voorganger Jimmy Haslip te vullen. Vrijwel het hele optreden bespeelt hij, als in trance, zijn zes-snarige basgitaar. Die bespeelt hij menig maal als een solo-instrument.
Maar de echte ster van de avond is voor mij toch wel Will Kennedy, ‘William’ zoals Mintzer hem steevast blijft noemen. Ik kon mijn ogen bijna niet van hem afhouden, gezeten achter zijn extreem lage drums set up. Blijkbaar heeft iemand hem ooit verboden om zijn potten en pannen van het merk Pearl meer dan 1 meter hoog op te stellen. Wat een waanzinnige drummer is deze man, iets ouder geworden, de grijze haren komen enigszins door, maar hij heeft nog niets aan kracht of ritmegevoel ingeboet.
Er wordt natuurlijk als vanouds gesoleerd en geïmproviseerd, de nummers dienen slechts als raamwerk. Ondanks al dit vertoon van virtuositeit kunnen de momenten waarop Ferrante’s toetsen en Mintzer’s saxofoon unisono melodielijnen spelen mij het meest bekoren.
Het valt me elke keer weer op hoe super enthousiast het publiek reageert op de Yellowjackets. De echte kenners komen graag uit hun luie stoel en vanachter hun favoriete drankje vandaan om de legendarische band in levende lijve te zien spelen. De vele open doekjes na weer een grandioze solo spraken boekdelen. Desondanks was het optreden niet uitverkocht, het ging hier om een al twee jaar geleden geplande show, die nu helaas op een donderdag moest plaatsvinden. Dat zal best wat gescheeld hebben in de kaarterkoop. Geluid en licht waren weer prima in orde deze avond, vooral de ingetogen belichting verdient hulde: de Boerderij had meer weg van een jazz-club dan van een rocktheater. Omstreeks half twaalf is het optreden ten einde, de band vervolgt hun tour met een aantal optredens in o.a. Duitsland waarna men weer terugkeert voor een serie shows in hun geboorteland.
Foto’s: Richard Winkel (Poppodium Boerderij)