Yes

22 mei 2014, 013 Tilburg

Locatie
013, Tilburg
Jon Davison: zang, akoestische gitaar
Geoff Downes: toetsen
Steve Howe: gitaar en zang
Chris Squire: basgitaar en zang
Alan White: drums
Opening: Excerpt From Firebird Suite

Close To The Edge:
Close To The Edge
And You And I
Siberian Kathru

Going For The One:
Going For The One
Turn Of The Century
Parallels
Wonderous Stories
Awaken

The Yes Album:
Yours Is No Disgrace
Clap
Starship Trooper
I've Seen All Good People
A Venture
Perpetual Change

Toegift:
Roundabout

Verslag: Fred Nieuwesteeg
Foto’s Eric de Bruijn

Ook de superformatie van weleer Yes speelt in op de ongekende retrotour van de progmuziek naar de jaren ’70. In 013 in Tilburg konden we op 22 mei 2014 getuige zijn van het onder het stof vandaan halen van niet minder dan drie lp’s uit de glorietijd van deze Britse band. “Close To The Edge”, “Going For The One” en “The Yes Album” werden integraal uitgevoerd, als onderdeel van The three album 45th anniversary tour. Smikkelen en smullen voor de verstokte oude symfoliefhebber. Toch?!

Het loont om bij dit soort retroconcerten ruim op tijd te zijn. Dat lukt mij met mijn reisgenoten niet door fileperikelen, waardoor het ons in eerste instantie niet eens gegund was zelfs maar de zaal in te komen, 013 bleek voor minstens 015 gevuld te zijn. Afgeladen dus. Dit had tot gevolg dat ik drummer Alan White pas voor het eerst zag op een You Tube filmpje twee dagen na het concert. Van het videoscherm achter het podium nam ik slechts een klein puntje waar.

Yes PW-8 Yes PW
Yes PW-14 Yes PW-4

Gelukkig had ik, wel met een heel schuine blik, voldoende zicht op de andere artiesten. Oudgedienden Stewe Howe op gitaar en Chris Squire op basgitaar, aangevuld met de relatieve nieuwkomers Jon Davison, die zanger Jon Anderson moet zien te vergeten, en Geoff Downes die voor de niet misselijke taak stond Rick Wakeman op toetsen te vervangen.

Dat ging dit illustere gezelschap prima af. Na de klassieke openingsklanken van Firebird Suite werd onder luid gejuich het epische Close To The Edge ingezet. Deze klassieker, die een hele plaatkant in beslag nam, kwam goed uit de verf. De dramatische en dreigende wendingen in dit nummer zorgden voor de eerste kippenvelmomenten. Davison moest er nog even inkomen, hij durfde enkele hoge noten niet aan, later zou hij dit ruimschoots goedmaken. Zijn stem komt behoorlijk in de buurt van voornaamgenoot Anderson. Howe onderscheidde zich voor het eerst door op een soort steelgitaar zijn karakteristieke hoge gitaargeluid door de zaal te laten klinken. Met And You And I werden pastorale wegen bewandeld, die een bedwelmende uitwerking hadden op het publiek.

Yes PW-7 Yes PW-13

Tijd voor rock & rock. Titelnummer van de cd “Going For The One” was duidelijk een van de mindere nummers en viel in dit concert behoorlijk uit de toon. Verstilde schoonheid was het vervolg met akoestisch gitaarspel van Steve en ijle zang van Jon in Time Of The Century. Een opmaat voor een van de hoogtepunten van het concert, het uitgesponnen en wonderschone Awaken. Ik was benieuwd hoe Downes de fenomenale orgelpartij van Wakeman, opgenomen op een kerkorgel in Zwitserland, in zou vullen. Dat lukte wonderwel. Geweldige orgelklanken haalde hij uit zijn keyboards. Hoewel hij de absolute virtuositeit van zijn voorganger mist, toonde hij zich een waardig vervanger van Wakeman. Zijn solowerk kwam goed door, in de zware bombastische passages sneeuwde zijn klanken nog wel eens onder. Af en toe leidde dat tot een breïig geluid, maar wanneer is het geluid  nou eigenlijk perfect. Al met al was de afstelling van het geluid heel behoorlijk te noemen.

Yes PW-2 Yes PW-3
Yes PW-10 Yes PW-9

Chris Squire genoot zichtbaar, zich te buiten gaand aan zijn onmiskenbare basspel, waarmee hij zich vanaf het begin heeft weten te onderscheiden. Voortdurend zong hij ook uit volle vorst de tweede stem mee. De ontbrekende lp werd ingezet met een van mijn Yes life favorieten: Yours Is No Disgrace, dat in mijn beleving subliem werd neergezet, met een wat rauwe en bluesy ondertoon. Steve mocht zijn fabelachtige techniek nog even tonen in het akoestische intermezzo Clap, gevolgd door een zeker ook niet misselijke elektrische solo in Starship Trooper. Uit honderden kelen werden de teksten van All Good People meegezongen. Nadat het heerlijke gitaarspel en de samenzang van Perputual Change wegebden, was de koek al bijna weer op.

Nog één klassieker als toegift kreeg het dolenthousiaste publiek voorgeschoteld: Roundabout van “Fragile”. De band was niet te bewegen er nog een nummertje aan toe te voegen. Maar het was genoeg, twee en een half uur prachtige muziek die de tand des tijds moeiteloos heeft doorstaan, uitgevoerd door enkele muzikanten waarop de tijd evenmin vat lijkt te krijgen.

Was het smikkelen en smullen? Niet geheel onbevooroordeeld, daar ben ik mij van bewust, zegt deze oude symfomaan: driewerf YES!!!

Send this to a friend