Yes

90125

Info
Uitgekomen in: 1983
Label: Atlantic Records
Website: www.yesworld.com
Progwereld Biografie
Tracklist
Owner Of A Lonely Heart (4:55)
Hold On (5:17)
It Can Happen (5:29)
Changes (6:19)
Cinema (2:06)
Leave It (4:14)
Our Song (4:18)
City Of Love (4:51)
Hearts (7:35)
Jon Anderson: zang
Tony Kaye: toetsen
Trevor Rabin: gitaar, toetsen, zang
Chris Squire: basgitaar, zang
Alan White: drums, percussie, zang
9012LIVE dvd (2006)
The Word Is Live (2005)
Songs From Tsongas dvd (2005)
The Ultimate Yes - 35th Anniversary Collection (2004)
In A Word: Yes (1969- ) (2002)
Symphonic Live dvd (2002)
Magnification (2001)
Keystudio (2001)
House Of Yes - Live From The House Of Blues (2000)
The Ladder (1999)
Open Your Eyes (1997)
Keys To Ascension 2 (1997)
Keys To Ascension (1996)
Talk (1994)
Highlights - The Very Best Of Yes (1993)
Yesstory (1993)
Yesyears (1991)
Union (1991)
Big Generator (1987)
9012Live: The Solos (1985)
90125 (1983)
Classic Yes (1981)
Yesshows (1980)
Drama (1980)
Tormato (1978)
Going For The One (1977)
Yesterdays (1974)
Relayer (1974)
Tales From Topographic Oceans (1973)
Yessongs (1973)
Close To The Edge (1972)
Fragile (1972)
The Yes Album (1971)
Time And A Word (1970)
Yes (1969)

De geschiedenis van Yes is lang, omvangrijk en wisselvallig. Dit laatste heeft niet in de laatste plaats te maken met het aantal wisselingen van bandsamenstellingen, welk aantal bij Yes spreekwoordelijk is. Aan mij is de eer te beurt gevallen om iets te schrijven over één van de pieken in het Yes repertoire, namelijk het album dat zijn serienummer als titel draagt.

Na met albums als “The Yes Album” en “Fragile” een serieuze bijdrage te hebben geleverd aan de definitie en inkadering van symfonische rock, leverde de band met “Close To The Edge” een evenwichtig topalbum af, dat bovendien de vorm leverde waarmee Yes zich blijkbaar vertrouwd voelde: één nummer dat een hele plaatkant besloeg en nog enkele iets kortere nummers voor de andere kant. Deze formule zou ook gebruikt worden voor “Relayer” en “Going For The One”.

Toch had je ook in die tijd eigenlijk al hogere wiskunde nodig om de diverse bezettingswisselingen en de meer en minder logische verbanden hiertussen op een overzichtelijke manier weer te geven. De meest klassieke line-up wordt door velen toch gezien als die van “Fragile” en “Close To The Edge”, namelijk met zang van Jon Anderson, gitaar van Steve Howe, bas van Chris Squire, toetsen van Rick Wakeman en drums van Bill Bruford. Toch heeft deze ‘klassieke’ line-up het dus maar twee albums volgehouden, wat toch vrij karig is voor een band met alleen al meer dan vijftien ‘pure’ studioalbums. Jon Anderson is tot het eind van de jaren ’70 wel een constante factor geweest en ook Steve Howe heeft het relatief lang volgehouden. De enige echter die tot en met hier altijd van de partij was, was Chris Squire, bij wie ook de rechten op de naam ‘Yes’ lagen, iets wat later nog enige potsierlijke taferelen op zou leveren.

In de loop van de jaren ’70 braken de Yes-platen geen potten meer, maar ze waren doorgaans nog vrij degelijk. Met het afschuwelijke “Tormato” uit 1978 kwam ook aan dit laatste een einde: Yes leek definitief een parodie op zichzelf te zijn geworden. In 1980 kwam er echter toch weer een Yes-plaat uit, met de volgens sommige fans treffende titel “Drama”. De consequenties van de crisisstatus werden echter duidelijk met het ontbreken van Rick Wakeman (die inmiddels voor de tweede maal de handdoek in de ring gegooid had) en Jon Anderson (die voor de enige keer in de Yes-geschiedenis op een album ontbrak). In hun plaats kwamen 1980-iconen als Geoff Downes (The Buggles, later vooral bekend van Asia) en Trevor Horn (ja, inderdaad, de producer van ABC, Frankie Goes To Hollywood en de Pet Shop Boys, maar indertijd nog zanger). Dat dit album in weinig tot niets op eerdere Yes-platen leek, mocht dan ook geen verbazing heten. Toch deed de muziek in elk geval alweer wat geloofwaardiger aan dan op “Tormato”. Maar bij gebrek aan succes werd Yes in 1981 opgeheven en eenieder ging zijn eigen weg.

In het geval van Chris Squire en toenmalig drummer Alan White (Yes-drummer sinds “Tales From Topographic Oceans”) was die weg het oprichten van een nieuwe band, genaamd Cinema, samen met een zekere gitarist, Trevor Rabin. Materiaal werd geschreven, een zanger werd nog gezocht en deze werd uiteindelijk gevonden in de vorm van… Jon Anderson! Tony Kaye (toetsenist op de eerste drie platen van Yes) completeerde de line-up, Trevor Horn zong niet meer, maar produceerde de muziek wel en om een lang verhaal kort te maken: Cinema heette uiteindelijk toch weer Yes. Niettemin vinden we de naam ‘Cinema’ nog terug in een kort instrumentaal nummer op “90125”.

En deze Yes scoorde een dijk van een hit met Owner Of A Lonely Heart. Enige inhoudelijke introductie van dit nummer lijkt me compleet overbodig. Waar tot nog toe Roundabout Yes’ enige Nederlandse top-40-hit was geweest (een 23e plaats was ervoor weggelegd), werd Owner een heuse nummer-2 hit en is het nummer heden ten dage niet alleen op classic rock stations nog zeer regelmatig te horen, ook algemenere en moderner georiënteerde radiostations draaien het nummer nog steeds. Mijn persoonlijke observatie is overigens dat het nummer, met zijn eenvoudige riff en aanstekelijke zanglijn maar niet wil gaan vervelen en in die zin blijkbaar toch een zeer doeltreffend en sterk nummer is. De top-40 heeft Yes nadien overigens nooit meer gehaald, maar de albumverkopen hebben altijd een hoop goed gemaakt. Owner Of A Lonely Heart is verder tamelijk representatief voor de rest van “90125”, al zijn de meeste nummers wat meer mid-tempo. Typische voorbeelden hiervan zijn het buitengewoon opzwepende Hold On, het exotische Leave It en het op een wat vreemd drumritme gebaseerde City Of Love. Op dit kind van zijn tijd, dat “90125” nou eenmaal is, doen It Can Happen en Our Song tegenwoordig ietwat flauw aan, maar het zijn bescheiden smetjes op een verder prima album. Speciale vermelding verdient nog het slotnummer, Hearts, dat met een sterke spanningsboog en ijzersterk gitaarwerk van Rabin het album op de hoogst denkbare noot afsluit.

Waar de band op “Drama” nog wat zoekende was naar wat ze nu met de jaren tachtig aan moesten, viel op “90125” alles op zijn plaats (wat gezien de nogal ‘nieuwe’ samenstelling van de band eigenlijk wel enige verwondering op mag leveren). Het zou nog vier jaar duren voordat een opvolger voor “90125” kwam in de vorm van het alleszins aardige, maar dit niveau toch niet halende “Big Generator”. Dat album werd wel met dezelfde bandsamenstelling gemaakt, waarna in de jaren ’90 nog een album van deze groep “Talk” verscheen. Was, al met al, dat niet gewoon dé klassieke Yes line-up? Nee, zo simpel ligt het sowieso niet, want na “Big Generator” zou Yes alweer met ruzie uit elkaar gaan, zou Anderson zich verenigen met de wél klassieke line-up, maar dan zonder Chris Squire. Omdat deze laatste wel de rechten had, is het volgende Yes album opgenomen onder de potsierlijke bandnaam Anderson-Bruford-Wakeman-Howe. Over wat er daarna nog wel onder de naam Yes opgenomen is, kunnen we het maar beter helemaal niet meer hebben.

Met dat al is het eigenlijk niet eerlijk om de immense rij albums die onder de naam ‘Yes’ uitgekomen zijn echt lineair met elkaar te vergelijken. Doen we echter alsof onze neus bloedt, dan moeten ik constateren dat “90125” simpelweg het beste en meest verfrissende Yes-album sinds “Close To The Edge” is en dat het nadien ook nooit meer overtroffen is. Eén van de meest onverwachte klassiekers in de (al dan niet progressieve) rockgeschiedenis.

Casper Middelkamp

Send this to a friend