Yes Feat Anderson, Rabin, WakemanAlbum

In 2016 brachten Jon Anderson, Trevor Rabin en Rick Wakeman hun ongelooflijke talenten en hun jarenlange ervaring in Yes samen voor een serie concerten waarbij Yes’ muzikale nalatenschap van de jaren zeventig, tachtig en negentig wordt gevierd. Yes met Jon Anderson, Trevor Rabin en Rick Wakeman toerde eerst in Noord-Amerika en bracht hun live-show begin 2017 naar het Verenigd Koninkrijk, inclusief deze uitvoering in de Manchester Apollo. De band is in een uitstekende vorm voor een uitverkocht publiek dat duidelijk elke minuut van de show gretig inhaleert, met klassieke nummers als Roundabout, Owner of A Lonely Heart, And You And I, Hold On, Heart Of The Sunrise, Rhythm Of Love, I’ve Seen All Good People en nog veel meer.

Ik was met ruim duizend anderen getuige van het optreden tijdens het Europese deel van de tour in het Utrechtse Tivoli/Vredenburg in maart 2017. En ik was niet onder de indruk. Vond zelfs dat de echte magie van Yes verdwenen was. Natuurlijk, de oude getrouwen zijn er nog steeds en hun muziek heeft de tand des tijds goed doorstaan maar er werd veel gemaskeerd met showmanship, muzikale krachtpatserij en overdreven publieksparticipatie. Met als dieptepunt een rondgang van Rabin en Wakeman door de zaal, onderwijl tussen het publiek draadloos Owner of a Lonely Heart spelend, terwijl Anderson achterbleef op het podium en quasi geamuseerd toekeek. Althans, zo keek ik er naar. Ik blijk daar vrijwel alleen in te staan, voor velen was dit het optreden van het jaar.

Enig argwaan ging dan ook vooraf aan het beluisteren van de onvermijdelijke live 2CD/Bluray/DVD/3LP die onlangs werd uitgebracht onder de titel “YES Featuring Jon Anderson, Trevor Rabin, Rick Wakeman – Live at the Apollo”. En ik werd prettig verrast, zonder de capriolen op het podium en in de zaal en alleen luisterend naar de muziek valt er genoeg te genieten.

Het eerste wat opvalt is de uitmuntende zangstem van Jon Anderson. Dat was me trouwens tijdens het eerder genoemde concert ook al opgevallen. De engelachtige strot van de inmiddels 73-jarige vocalist heeft nog niets aan kracht, diepte en vooral hoogte (And You And I) ingeboet. En hij ziet er nog patent uit ook, hulde.

De keuze voor de setlist is altijd een discussie waard, wat wil je ook als je kunt kiezen uit een dusdanig rijk repertoire. Gekozen is duidelijk voor een mix van de oude klassiekers uit de jaren zeventig en een selectie uit de periode Rabin, van midden jaren tachtig tot begin negentig. Geen onaardige selectie, met nummers als Roundabout, Owner of A Lonely Heart, And You And I, Hold On, Heart Of The Sunrise, Rhythm Of Love, I’ve Seen All Good People. En gelukkig ook een prima versie van één van de beste Yes nummers ooit, Awaken. In een ietwat afwijkende versie weliswaar, maar prima passend bij de capaciteiten van de musici, zelfs Rabin komt hier prima tot zijn recht, een stormachtige reactie is zijn deel op zijn eerste solo. Jon’s harp solo wordt overgoten met een heavy sausje van gitaar en toetsen, helemaal niet slecht. Het publiek reageert uitzinnig maar is ook weer muisstil tijdens de rustige passage in het midden.

Dat is meteen ook het tweede item wat opvalt, de super enthousiaste reactie van het publiek. Alsof het hier een jazz-concert betreft kan elke individuele prestatie rekenen op een open doekje van de devote fans. Zo kan ik me het niet herinneren van het concert in Utrecht maar misschien waren de
mensen in Manchester nog meer onder de indruk, en laten dat nadrukkelijker merken ook. Je krijgt wel de indruk dat de reactie van het publiek hier en daar wat extra is aangezet, al zal ik niet direct over ingeblikt applaus beginnen. Legio staande ovaties zijn in ieder geval het zichtbare bewijs van de publieke verering. De nummers die de band het meest lijken te liggen zijn toch met name de songs uit de latere periode. Vooral Hold On, Changes en Lift Me Up, lijken de band op het lijf geschreven. Power prog van het beste soort, ietwat poppy maar altijd melodieus en voldoende prog om geloofwaardig te blijven.

Rick Wakeman, 69 jaar oud, is nog steeds de virtuoze en flamboyante toetsenist die hij altijd al was. Daarnaast is hij een televisie beroemdheid, radio presentator en schrijver, terwijl hij nog met regelmaat optreedt in kleine zalen. Staand tussen een arsenaal aan toetsenborden, gehuld in een paars/zwarte cape met zilveren borduursel ziet hij kans de overbekende nummers net dát speciale sausje mee te geven waardoor ze weer sprankelend en nieuw lijken.

Trevor Rabin is de jongste van de drie met zijn 64 jaren. De van oorsprong Zuid-Afrikaanse gitarist/songschrijver is inmiddels een succesvol producer en componist van film soundtracks. Ik ben nooit een fan geweest, ik prefereer Steve Howe, maar dit doet hij uitstekend, zonder Howe te imiteren of de nummers geweld aan te doen. Let maar eens op zijn solo tijdens Rhythm of Love.

De Engelse bassist Lee Pomeroy is een linkshandige huursoldaat op vier, vijf, zes en twaalf snaren bij o.a. Jeff Lynne’s ELO, Steve Hackett, It Bites en zijn eigen Headspace maar ook bij Take That. Hij heeft de ondankbare taak om de onmetelijk grote schoenen van Chris Squire te vullen. Dat doet hij met verve en respect voor de man en het origineel, vooral zijn solo tijdens het intro van Heart of the Sunrise is indrukwekkend. De Amerikaanse drummer Lou Molino III is de meest onbekende musicus op het podium, hij komt uit de koker van Rabin, heeft een achtergrond bij Cock Robin en YOSO, het samenwerkingsverband van ex-Yes en Toto leden. Hij zit qua stijl een beetje tussen rockdrummer White en jazzdrummer Bruford in en neigt meer naar de laatste.

Instrumentaal en vocaal staat dit collectief als een huis. Extra opvallend is de goede harmonie zang, soms zelfs vierstemmig, alleen Rick onthoudt zich van een vocale bijdrage. Mede daardoor mis je het kenmerkende samenzang van Chris Squire met maatje Anderson nauwelijks, een compliment aan de voltallige band.

De productie en audio mix, die laatste mede van de hand van Trevor Rabin, zijn uitstekend te noemen, zoals je het van een band van het kaliber van Yes mag verwachten. Een genot om naar te luisteren. Kortom, een zeer genietbaar optreden van de band die dit jaar haar 50-jarig bestaan viert. En dat dus twee maal doet, want er is ook nog een ensemble rondom Steve Howe en Alan White wat nog steeds de drager van de officiële bandnaam is. Ook die hebben het bijzondere jubileum al uitbundig gevierd met hun publiek. Wat verwarrend misschien maar het is nu eenmaal zo, ze zijn niet de enige getuige o.a. Wishbone Ash.

De BluRay is een genot om naar te kijken: uitstekende cameravoering, zeer professioneel gemonteerd, rustige shots van alle kanten. Uitstekend zicht op de psychedelisch geverfde gitaar van Rabin en het uitgebreide toetsen arsenaal van Wakeman. Maar ook zanger Anderson komt prominent in beeld, ogen gesloten, volledig opgaand in de muziek. Hier staat een echte band, soepel en geconcentreerd spelend, met plezier vooral. Kijk maar eens naar de interactie tussen met name Wakeman en Rabin. Aan de hand van wat ik hier zie en hoor moet ik misschien mijn oorspronkelijke mening ten aanzien van mijn voorkeur voor het Yes van Steve Howe cs wel herzien. En ach, zo blijft er nog wat te kiezen voor de echte Yes-fan.

Met enig verwachting wordt dan ook uitgekeken naar nieuw werk van Yes featuring ARW, een nummer met de iconische titel Fragile is al verschenen en de eerste reactie is positief. Voorlopig moeten we het even doen met dit prima live document van een band die nog voldoende tekenen van leven vertoont. En de koek is nog lang niet op: de 100 show World Tour is in juni van dit jaar begonnen in Warschau, Polen, en vervolgt met shows in Scandinavië, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en Noord-Amerika in 2018, en gaat door naar Zuid-Amerika , Centraal- en Zuid-Europa, om uiteindelijk te eindigen in Japan en het Verre Oosten in 2019. Wie zei er dat de dinosaurussen uitgestorven waren?

Alex Driessen