YesAlbum

Met het uitbrengen van “Fly From Here Return Trip” keert Yes terug naar de line-up van begin jaren tachtig toen het illustere popduo The Buggles de gelederen van de band kwam versterken.

Het verhaal is bekend: Rick Wakeman had het voor de zoveelste keer gezien bij de groep en zanger Jon Anderson was druk doende met solowerk en zijn samenwerking met Vangelis Papathanassiou, bovendien waren er vergaande verschillen van mening over de muzikale richting. De overgebleven leden waren wat aan het knoeien in de studio, zonder dat dit tot iets leidde. Chris Squire vroeg op enig moment, via hun gezamenlijke manager Brian Lane, of de heren van Video Killed The Radio Star wilden helpen bij de opname van een nieuwe cd, Yes-fan Trevor Horn kon zijn geluk niet op en is tegelijkertijd doodsbang. Zo begon het avontuur wat in 1980 zou leiden tot “Drama”, een van de meest onderschatte maar gelukkig inmiddels op waarde geschatte werkstukken van de band. Natuurlijk moest ook ik als groot Yes adept enorm wennen aan het idee dat Yes-legende Jon Anderson niet zou participeren, het enige Yes album waar de man met de engelen stem niet aan zou meewerken, maar het wende al snel. Vooral de harmoniezang met Chris Squire kwam zo mogelijk nog beter uit de verf dan voorheen, alsof Chris voorvoelde dat de verantwoordelijkheid bij hem lag om het beste uit de onwaarschijnlijke samenwerking met het Buggles duo te halen. En dat is gelukt, “Drama” is een uitstekend album wat het beste in Yes boven brengt.

Tot zo ver de voorgeschiedenis. Fast forward ruim dertig jaar, we zijn inmiddels in 2011 beland. Jon Anderson kampt met ernstige gezondheidsproblemen, Wakeman heeft het pand voor de zoveelste keer verlaten, het voortbestaan van de band is in gevaar. De band grijpt terug op de oude vertrouwde Trevor Horn, inmiddels een veelgevraagd en succesvol producer. Ook toetsenist Geoff Downes keert terug op het oude nest nadat nog even is geëxperimenteerd met Oliver Wakeman, zoon van. De vervanger van Jon Anderson wordt gevonden in de Canadese zanger van de band Mystery, Benoit David. Zijn stem ligt sterk in het verlengde van Anderson’s hoge vocalen en Horn voelt zich niet geroepen om de zang wederom voor zijn rekening te nemen, op wat achtergrondvocalen na. In deze bezetting wordt een album opgenomen wat misschien niet tot het allerbeste werk van de band behoort, maar zeker niet tot het slechtste. Het titelnummer is met afstand de beste song op het album waarvan sommige nummers niet het gewenste Yes niveau halen. Maar ach, wat is het gewenste Yes niveau? Ik was enthousiast over de line-up met Jon Davison, maar het album wat de heren met de nieuwe zanger produceerden in 2014, “Heaven And Earth”, kan zonder al te veel discussie onder het zwakste werk van de band gecategoriseerd worden. En dan klinkt “Fly From Here” opeens helemaal niet meer zo slecht. Het album wordt gemengd ontvangen door fans en pers, Benoit David verlaat na een aantal tours de band, de live cd “In The Present Live From Lyon” is zijn laatste bijdrage, waarna hij door de reeds gememoreerde Jon Davison (Glass Hammer) permanent wordt vervangen.

Toch blijft het borrelen op de Yes burelen, ook ruim zeven jaar na het uitbrengen van het album. De relatie met producer Horn is altijd prima gebleven getuige diens gastoptredens en een optreden van Yes tijdens een eerbetoon aan de bebrilde producer in 2004. Van het een komt het ander en het idee wordt geopperd om de zangpartijen van Benoit David door Trevor Horn te laten overdoen. Waarmee de band wederom de volledige samenstelling ten tijde van “Drama” heeft, een passend eerbetoon aan vijftig jaar Yes. Horn noemt het desgevraagd ‘a labour of love’, vrij vertaald ‘liefdewerk oud papier’, een toepasselijke uitspraak.

Vooral de suite in zes delen, Fly From Here, maakt indruk en kan de kritiek prima doorstaan. Het langste nummer klokkend op 24 minuten in totaal, is al oud en dateert uit 1981, de periode van “Drama” en was oorspronkelijk bedoeld voor het Buggles album “Adventures In Modern Recording”. Fly From Here is een uitgewerkte versie van We Can Fly From Here. Riding The Tide werd omgebouwd tot Life On A Filmset. Beide nummers kwamen curieus genoeg niet voor op het voornoemde Buggles album maar werden pas in een later stadium als bonustracks toegevoegd. Horn’s stem is onopvallend aanwezig. Wel valt de uitstekende en heldere productie op, vooral de mix, ook hier is overigens druk aan gesleuteld door Horn. Het klinkt allemaal net iets hechter, scherper, donkerder ook.

Squire’s solozang op het door hem zelfgeschreven The Man You Always Wanted Me To Be is uitstekend, de harmoniezang met Horn onderstreept het melodieuze nummer nog eens extra. Tijdens Life On A Filmset klinkt Horn meer als zichzelf en dat is helemaal niet slecht. Zijn stem is hier enigszins verwant aan die van de zanger van PBII, Ruud Slakhorst. Hour Of Need, hier in de volledige uitvoering van ca. zeven minuten, klinkt zelfs alsof Anderson nog steeds de zangpartijen voor zijn rekening neemt, weer die harmonieuze samenzang waar ik al eerder over sprak. Steve Howe’s weergaloze solo redt het nummer van de middelmatigheid. Dat laatste kan helaas niet gezegd worden over het bonus nummer Don’t Take No For An Answer, een nooit eerder uitgebracht nummer wat door Howe wordt gezongen. Ik snap heel goed waarom dit nooit door Yes is uitgebracht, het past beter op een van Howe’s vele soloalbums. Afsluiter Into The Storm maakt gelukkig weer veel goed. Een modern klinkend en rockend Yes is op dit nummer te horen, Horn klinkt meer als Anderson dan ooit tevoren op de spaarzame momenten dat hij solo is te horen.

De vraag is nu: voegt deze versie van “Fly From Here” wat toe aan het oorspronkelijke album uit 2011? Ik moet helaas concluderen dat dit niet het geval is. De mix is beter en Horn doet het prima als zanger, maar dat deed David ook op de originele versie. Het zou pas interessant zijn om te horen hoe Anderson het zou doen als solozanger, maar dat gaat natuurlijk nooit gebeuren, zoals hij ook nooit enig nummer van “Drama” live heeft gezongen. Het niet eerder uitgebrachte nummer is matig en de volledige versie van Hour Of Need was al eerder te horen. Het is nu wachten op écht nieuw werk van de band, al heel vaak aangekondigd maar tot op de dag van vandaag nog niets van vernomen. Misschien dat Yes dan nog eens voor een laatste keer op zal stijgen van hun verlaten vliegveld. We zullen zien.

Alex Driessen