Glass HammerAlbum

Glass Hammer galoppeert als een wild paard een doodlopende weg in. “Shadowlands” voegt namelijk niet veel toe aan de voorganger “Lex Rex” uit 2002. Opnieuw trakteren de heren Babb en Schendel ons op fijne, melodieuze, ingewikkelde ‘ouwe stijl’-symfonische rock, vol Emerson, Lake & Palmer– en Yes-invloeden. De Amerikaanse groep, aangevuld met tal van gastzangers en -zangeressen, weet heel goed hoe het symfopubliek te bedienen. Het retrogehalte van deze plaat is torenhoog en de heren van Glass Hammer weten heel goed hoe deze progmaaltijd geserveerd dient te worden. De natte droom van elke symfomaan, men streeft op “Shadowlands” naar niet minder dan dat.

Zal ik daarom malen? Zal ik klaaggezang aanheffen over het feit dat Glass Hammer geen echte nieuwe gezichtspunten toont? Dat het gevaar dreigt dat de groep zich van hieruit nodeloos zal blijven herhalen? Of zal ik de proggoden op mijn blote knieën danken dat er nog zulke groepen bestaan?

Allebei een beetje denk ik.

Zo is Run Lisette zowel een hoogtepunt als een dieptepunt van deze plaat. Een dieptepunt omdat het een schaamteloze rip-off is van “Parallels” van Yes. En dat ligt niet alleen aan het gebruik van het kerkorgel van de Methodistenkerk in Waynesville. Een hoogtepunt, omdat het allemaal zo verdraaid lekker klinkt. Het kerkorgel doet het complete nummer door een hels duet met de Steve Howe-achtige gitaar en het tweede deel bevat een canon waar zelfs een wiskundige in zou verdwalen. Het nummer loopt vrijwel naadloos over in het titelnummer Farewell To Shadowlands, dat nog ‘Yesser’ dan Yes is, compleet met naar achteren gemixte drumpartijen van Schendel, maar ook met prachtige melodielijnen, met name in de zang. Aan toetsensolo’s geen gebrek, maar het meeste indruk maakt de slotmelodie op gitaar aan het einde van het nummer.

Behalve het kerkorgel als nieuwigheid, valt ook het gebruik van een strijkerstrio heel erg op, in bijna alle nummers. Met name in het ruim twintig minuten durende Behind The Great Beyond stelen de drie dames de show. Een eigen cd graag! Het Haydn-achtige intro smaakt absoluut naar meer, maar ook de rest van deze magnum opus is meer dan de moeite waard. Het knappe van het lange nummer is dat de compositie feitelijk is gebaseerd op twee melodieën, naast het Haydn-themaatje, dat wordt onderscheiden door het prachtige akoestische tussenstukje. Alle thema’s en uitwerkingen zijn van deze basisthema’s afgeleid, wat een coherent geheel oplevert. De twee melodieën vormen als het ware het couplet en refrein (in welke volgorde je maar wil) van een lang popnummer. Het Haydn-themaatje keert aan het einde echter weer terug, nu compleet met toetsen en andermaal  het strijkerstrio. Al met al een knap gecomponeerd nummer, maar geen klassieker.

Longer is een cover van Dan Fogelberg, een gewaagde keuze als je dat zo leest. Het bijna tien minuten durende nummer valt echter geenszins buiten de boot. De bewerking van Glass Hammer is zo prog, dat het net zo goed een eigen compositie had kunnen zijn. Een goed nummer, maar ik twijfel aan de uitwerking ervan. Het duurt me allemaal wat te lang, en het ontbeert een hoogtepunt.

Uiteindelijk is het resultaat een uiterst symfonische cd met slechts vijf nummers, weliswaar niet zo goed als “Lex Rex”, en soms een beetje te retro, maar spekkie voor het bekkie voor de ware symfoliefhebber. De volgende keer zal Glass Hammer echter uit een ander vaatje moeten tappen.

Markwin Meeuws