YesAlbum

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: dit album is erg OK! En dat is iets waar de Yes-sceptici waarschijnlijk niet op hadden gerekend toen de heren bekend maakten dat ze zowel met een symfonieorkest op tournee gingen als wel een compleet nieuw album met nieuwe muziek voor Yes en orkest gingen opnemen. En op voorhand zou ik ook sceptisch zijn geweest, ware het niet dat ik van mening ben dat Yes nog één van de weinige bands uit de jaren ’70 is, die nog beschikt over een goed besef van kwaliteit. “Open Your Eyes” mag dan misschien een draak van een plaat zijn, de opvolger “The Ladder” was, op een kleine uitzondering na, erg goed te pruimen. En de bijbehorende concerten waren absoluut fenomenaal. Eens te meer een teken dat Yes goed weet wat er van ze verwacht wordt.

Met “Magnification” heeft Yes hoog ingezet op de goktafel van de prog, want veel geslaagde combinaties van prog en symfonieorkest zijn er eigenlijk niet. En als dan ook nog bekend wordt dat Yes op dit album het zonder toetsenist moet doen, wordt zelfs de grootste fan een beetje sceptisch. Maar dit is tevens ook de sleutel tot het succes van dit album. Want geen toetsenist betekent ook één ego minder dat gestreeld dient te worden. Dus meer ruimte voor de overige leden, dan wel het orkest. En dat laat mooie dingen horen. Arrangeur / dirigent Larry Groupé heeft de klanken van het orkest mooi verweven met Yes. Wat mij betreft had het orkest wel wat vaker op de voorgrond mogen treden, maar een aandachtig luisteraar zal al gauw ontdekken dat er van alles gebeurt op de achtergrond. Muzikaal is het gebruik van het orkest duidelijk beïnvloed door George Martin (The Beatles) en hoor ik ook een zekere gelijkenis met het “Days Of Future Passed“-album van The Moody Blues. Met name de orkestrale intro voor Give Love Each Day is daar een sterk voorbeeld van.

De composities zijn stuk voor stuk van een uitstekend niveau. Er staat misschien een wat zwakkere broeder op dit album, in de vorm van Don’t Go (dat mij een beetje aan het zwakke Walls van “Talk” doet denken) en de matige afsluiter van het album Time Is Time, maar het algemene niveau is zeker hoger dan de mindere stukken van “The Ladder”. Het titelnummer begint aarzelend en akoestisch, werkt echter al vlot toe naar een mooie climax waarin het orkest het voortouw neemt. Spirit Of Survival kenmerkt zich door zo’n monsterlijk basloopje van Chris Squire. Hij zingt overigens ook nog eens een puike tweede stem in dit nummer.

Het eerste hoogtepunt komt in de vorm van Give Love Each Day, waarvan het refrein je na beluistering voor dagen in je hoofd zal nestelen. Daarna volgt Can You Imagine met leadzang van Chris Squire. En dat is iets dat hij wat mij betreft wel vaker mag gaan doen bij Yes. Niet dat Jon Anderson nu minder zingt op dit album, maar alleen al voor de variatie zou het goed zijn. Anderson’s stem heeft verbazingwekkend nog steeds niks aan pracht en kracht ingeboet in al die jaren en is dan ook nadrukkelijk aanwezig op dit album. Doordat er dus duidelijk gewerkt is met uitgebreide zangarrangementen is er wel weinig ruimte voor langere instrumentale passages. Dit zorgt er voor dat ik daardoor regelmatig moet terugdenken aan de albums uit hun beginperiode.

Dat betekent overigens niet dat gitarist Steve Howe nagenoeg onhoorbaar is op dit album. Zijn solo’s zijn over het algemeen wel van kortere duur dan we van hem gewend zijn. Wel weer leuk is dat zijn klankenpallet regelmatig refereert aan de gloriedagen van Yes. De solo in We Agree had zo op “Relayer” kunnen staan en zijn pedal-steel gitaar in het lange In The Presence Of is ook weer wonderschoon. Dit stuk is overigens een schoolvoorbeeld van wat Yes ons voorschotelt op dit album: niet overdreven complexe muziek, opgebouwd rond zeer sterke melodieën. Dreamtime is daar ook een sterk voorbeeld van en een stuk dat nu al tot de echte Yes-klassiekers mag worden gerekend. Sterk openend met akoestische gitaar en zwaar orkest wordt er vervolgd met een zwaarder gedeelte met stevig slagwerk van Alan White (die zich op dit album behoorlijk op de vlakte houdt). In de versnelling die volgt, horen we een heerlijk rollende bas van Squire met daarover een sfeervol akkoordenwerk van Howe. Diezelfde versnelling komt later nog weer terug, nu nog met een mooie zanglijn er overheen. Het is al eerder gezegd, dit is een album geworden waar op meerdere niveaus van alles te horen valt.

Conclusie: “Magnification” is één van de sterkste albums van Yes in jaren dat enerzijds teruggrijpt naar het geluid uit de beginjaren en overigens ook nog wel wat doet denken aan het studiomateriaal op de beide “Keys To Ascension” albums. Voor Yes-liefhebbers dus een onontbeerlijk album. Voor de rest van het progpubliek zeker een album dat de moeite waard is om eens te gaan beluisteren.

Christian Bekhuis