Yesternight is een Pools trio dat het met z’n overwegend gedragen artrock zoekt in de wat krachtiger hoek van het progressieve spectrum. Om precies te zijn: ik hoor een grimmige variant op het Jadis-geluid met een mespuntje Pearl Jam erbij. De band klinkt donker en industrieel maar is daarmee wel wat meer toegankelijk voor een breder publiek.
De vergelijking met Jadis is snel gemaakt aangezien de stem van Marcin Boddeman erg veel weg heeft van die van Gary Chandler. Daarnaast zit er naar mijn idee een randje Eddie Vedder aan zijn klank. Toch zijn het vooral de muzikale daden die het meest debet zijn aan deze overeenkomsten. De manier waarop gitarist/toetsenist Bartek Woźniak bezig is met z’n gitaar roept Chandler-achtige termen op als ‘uitbundig’ en ‘ontketenend’. Zijn solo’s zijn gaaf al zijn ze soms niet al te lang. Wat de gelijkenis met Pearl Jam betreft; zijn vervormde gitaargeluid heeft een beetje de grungesound. Als toetsenist zorgt hij weliswaar voor mooie inkledingen, de muziek daarentegen is beslist gitaargericht. De overtuiging is daar. Ook drummer Kamil Kluczyński weet wat hij doen moet. Hij is de vaste man op de drumkruk bij de progmetalband Art Of Illusion en hoewel Yesternight beduidend minder heftig klinkt is de hardhitter er niet minder gedecideerd om. In een interview las ik dat hij de muziek van Yesternight rustig en reflectief vindt en vanuit zijn perspectief snap ik dat wel, zelf dicht ik de band heel wat meer spinazie toe. Kluczyński speelt erg lekker, dat half-open hi-hat geluid zorgt voor veel groove in de muziek. Heeft de band dan geen bassist hoor ik je denken? Jawel, het is een gastmuzikant die aan de dikke snaren plukt, Tomasz Znyk, een studievriend van de universiteit uit 2009 toen Yesternight werd opgericht. Hij past goed in het geheel.
Nederlanders mogen best een beetje chauvinistisch zijn ten aanzien van dit product; de zanger woont namelijk al enkele jaren in Amsterdam en hoewel dat niet al te praktisch is zullen de andere bandleden daar mee om moeten zien te gaan, Boddeman is gewoon te goed om te laten lopen.
We moeten echter even wachten willen we de zang van Boddeman kunnen beluisteren, het album opent namelijk met een instrumentaal intro van 2:47. Het begint met vage filmische geluiden inclusief wat stemmetjes en het ontaardt in een Pink Floyd-achtige gitaaruitbarsting. Enkele kordate slagen op de drums volgen en het robuuste My Mind zet het album in gang. Hier mag je gerust spreken van vette muziek, ik heb er zo gauw geen andere woorden voor. Dit door drummer Kluczynki geschreven nummer is het hardste van de schijf, niet dat je je tanden er op kapot zal bijten overigens. Het album gaat verder met het mid-tempo Who You Are, een pakkend nummer waarvan een intrigerende videoclip is verschenen. Met Solitude, About You en To Be Free presenteert de band drie ballades en het is knap hoe deze met hun in grimmige sferen gehulde gedrevenheid aansluiten op de vorige songs. Dan weer is het een akoestische gitaar, dan weer een piano richting Anathema die de koers bepaalt. De afbeelding op het hoesje van een papieren bootje dat voortgetrokken wordt middels een zware ketting verbeeldt het gevoel dat de muziek oproept uitstekend. De band moet uitkijken geen kopie van zichzelf te worden. Met het slepende Yesternight en de pakkende zanglijn van Lost lijkt dat er wel enigszins op. Uiteraard gebeuren er hier ook weer erg fraaie dingen zoals de lange gitaarsolo van het nummer Yesternight of de orkestrale klanken aan het einde van Lost. Het afsluitende Just Try is een verhaal apart. Hier zijn het psychedelische gitaarklanken á lá Led Zeppelin die het gezicht bepalen en als het nummer een wederopstanding doormaakt komt er een ontketenende finale die genieten is tot in de derde macht.
“The False Awakening” is als debuut buitengewoon geslaagd. Nu nog wat meer variatie en Yesternight zal een blijvertje zijn. O ja, dit album dateert alweer van 2017. Mij maakt dat niks uit, ik ervaar de muziek alsof deze gisternacht gemaakt is. Toch ben ik benieuwd naar wat de toekomst brengen zal.
Dick v/d Heijde