Yomi ShipAlbum

Yomi is het Japanse woord voor het mythologische land der doden. Niet per se de hel, zéker niet de hemel, meer een wat somber, altijd druilerig land waar de doden, als ze er eenmaal zijn aanbeland en hebben gefeest (vandaar “Feast Eternal”) bij de haard van Yomi, nooit meer van terugkeren. Gezellig.

Met dat beeld neemt dit trio uit Perth ons op zijn eerste fysieke album mee op een uitje. Kennelijk reizen we door het land der doden en staan we stil bij de wonderlijke inwoners die we onderweg tegenkomen. Je moet er een beetje naar gissen, want dit is een volledig instrumentale plaat, dus veel aanwijzingen heb je niet. Ik weet niet, lezer, of jij een helder beeld hebt bij de titel Obake’s Grotto, maar ik weet niet meteen of dit een gezellig pannenkoekenrestaurant is of een sinistere schuilplaats van een Engerd. En eerlijk gezegd geeft de muziek die erbij hoort niet veel meer houvast. Of nou ja, een gezéllig pannenkoekenrestaurant is het waarschijnlijk niet.

De band, die sinds de start in 2016 wel al een paar digitale albums lanceerde via Bandcamp, bestaat uit de broertjes Jarred en Nick Osborne en bassiste Jade Champion. Het drietal beweert op zijn website geïnspireerd te zijn door The Mars Volta, King Crimson en Pink Floyd, maar heeft inmiddels wel een volledig eigen stijl, die veel meer tegen postrock en math aan schuurt. Echt stevig wordt het bijna nergens en echt sinister al helemaal niet. Ik associeer de muziek van Yomi Ship veel meer met een instrumentale en meer pittige versie van The Cocteau Twins. Jarred is een tamelijk briljante gitarist. Hij tokkelt zich drie slagen in de rondte en vult daarmee het mooie, volle geluid van de band. Zijn broer Nick is een knappe drummer die af en toe wat ingewikkelde ritmes slaat maar verder, samen met Jade, dienstig is aan het totaalgeluid.

De composities zijn heel toegankelijk, ook best als achtergrondmuziek te gebruiken, maar met een koptelefoon op beleef je de plaat het beste, zeker als je hem achter elkaar doordraait. Het is geen vrolijke muziek, eerder melancholisch, maar het klinkt spatzuiver, dynamisch en avontuurlijk. De hoes is ook schitterend, al verraadt die wel een zekere hang naar psychedelica.

Liefhebbers van gitaarmuziek die niet alleen maar gaat over zoveel mogelijk noten in zo kort mogelijke tijd, maar ook fans van postrock of gewoon een lekker, charmant plaatje, kunnen de reis naar het land van Yomi zonder aarzeling aanvaarden. Misschien wel even oppassen in dat pannenkoekenrestaurant.