Sassi, YossiAlbum

In 1931 maakte de Spaanse excentriekeling  Salvador Dali­  ‘De duurzaamheid Der Herinneringen’, een schilderij dat over het wegsmelten van de tijd gaat. 81 jaar later komt de Israëlische progmetal gitarist Yossi Sassi met zijn eerste solo-cd, “Melting Clocks” genaamd. De link tussen de twee kunstwerken is direct al gelegd, maar daar houdt het dan ook bij op. “Melting Clocks” is een volstrekt opzichzelfstaand product met een geheel eigen identiteit. Het album heeft niks, maar dan ook helemaal niks met het schilderij van Dali te maken, behalve dan dat beide werken enorm tot de verbeelding spreken.

Sassi levert met “Melting Clocks” een album af waar een grote diversiteit aan progfans mee in hun nopjes zal zijn. De hartstocht tiert er welig en de geluidskwaliteit is van paradijselijke proporties. Dat kan ook niet anders. In het dagelijks leven is Sassi gitarist, componist en producer van de oriëntaalse progmetal formatie Orphaned Land. Met deze in 1991 opgerichte band heeft hij wereldwijd al vele optredens gedaan, een ervaren persoon dus. Wie de muziek van Orphaned Land kent; op “Melting Clocks” geeft Sassi heel wat minder gas. Progmetal is hier in geen velden of wegen te bespeuren. Wel mengt Sassi op zijn solo-cd eveneens oosterse en westerse klanken met elkaar. Hierdoor krijgt nagenoeg elk nummer iets aanstekelijks. Neem wat dat betreft bijvoorbeeld de wat logge riff in opener Drive die door een traditionele fluit wordt ondersteund. Hij komt met warme intense muziek die het midden houdt tussen die van Joe Satriani en Jeff Beck. Soms rockt het lekker door op de plaat, zoals in het Steve Vai-achtige Number’s World, en soms is het gevoelig of klein zoals in het folky Sunset.

Als je de twaalf nummers slechtst één keer hebt gehoord, weet je dat je niet met een koekenbakker te maken hebt. Sassi bespeelt hier 17 verschillende soorten snareninstrumenten waaronder enkele traditionele instrumenten zoals de saz en de boezoeki. Het siert Sassi dat hij zichzelf nergens heeft verloren in een demonstratieve notenbrij. Op de één of andere manier klinkt het album relaxt en dat terwijl het concept juist over het gehaaste leven gaat. Het zal de vette sustain van het gitaargeluid wel zijn.

In de eerste drie nummers komt zijn melodieuze spel goed naar voren en als je de kordate klappen van de drums in Drive hoort, weet je dat het met de dynamiek ook wel goed zit. Sassi heeft samen met een drummer en een bassist gebruik gemaakt van een aantal gastmuzikanten waardoor zijn sierlijke spel omlijst wordt door traditionele fluit, stuwende piano en viool. Er zijn ook meer constructieve bijdragen. Marina Maximillian Blumin geeft met het luchtige Melting Thoughts het album een fraaie onderbreking en Marty Friedman staat in The Routine werkelijk de sterren van de hemel te spelen. De variatie is groot. Sassi mag zichzelf op de borst slaan. Behalve zijn voortreffelijke kunnen als muzikant springt vooral zijn gave als componist in het oog. Simple Things mag gelden als het meest representatieve nummer van het album. Het is ongekend aanstekelijk, hyper melodieus en buitengewoon intens. Het album sluit met Melting Clocks, een instrumentale versie van het eerder op het album voorkomende Melting Thoughts, op een mooie manier af.

Een cd als deze doet je weer eens beseffen hoe fijn het is dat muziek een eeuwigheidswaarde heeft, zodat je niet afhankelijk hoeft te zijn van je herinneringen. “Melting Clocks” met de lekkere combinatie van hardrock en wereldmuziek kun je tot in lengte van dagen draaien en het advies is dan ook om daar nu mee te beginnen.

Dick van der Heijde