Yossi Sassi & The Oriental Rock OrchestraAlbum

Yossi Sassi is inmiddels een graag geziene gast op deze pagina’s, hoewel een echte doorbraak nog steeds buiten bereik lijkt te blijven. Daarvoor doet Sassi misschien ook een te bijzonder ding. Dat het ondertussen prachtige platen oplevert, staat wat mij betreft buiten kijf.

Korte samenvatting van het voorafgaande? Sassi kreeg in de progscene enige bekendheid door zijn aanwezigheid in de line-up van de Israëlische band Orphaned Land. Die band viel onder andere op door het gebruik van Arabische muziek, niet meteen een voor de hand liggende invloed voor een band uit Israël. Sassi verliet de band in 2014 om zijn inmiddels gestarte solocarrière voorrang te geven. Sindsdien heeft hij een lijst platen gemaakt onder zijn eigen naam, maar ook onder die van een alsmaar veranderende band. Sinds 2018 heet de band Yossi Sassi & The Oriental Rock Orchestra, waarmee meteen is onderstreept dat het uitgangspunt van Orphaned Land, het vermengen van prog en metal met oosterse muziek, is gebleven.

Sassi pakt het, over het algemeen, iets minder stevig aan dan vroeger. Hij bespeelt nog steeds elektrische gitaren, maar steeds vaker ook instrumenten uit de wereldmuziek, zoals de bouzouki, de charrango en een – zelfgemaakte – bouzoukitara, een combinatie van een elektrische gitaar en een bouzouki. In zijn band zijn hoofdrollen voor violen, Arabische percussie en fluiten, waarmee het oosterse sfeertje alleen maar sterker wordt. Uitgesproken Arabisch zijn ook de meeste thema’s die Sassi en zijn band spelen.

De prog ligt wel altijd onder de muziek. Nog steeds zit bassist Or Lubianiker, bekend van shredder Marty Friedman, in de band, net als drummer Shay Ifrah, een tamelijk geweldige drummer. Verder wordt Armaros Fall gezongen door Haken’s Ross Jennings. Dat nummer is daarmee meteen een beetje een vreemde eend in de bijt, het schurkt aan tegen OAR. Een krachtig en fraai nummer, maar wel anders dan de rest van het, voornamelijk zeer korte, materiaal op dit album.

De overige stukken zijn dus instrumentaal en variëren van een zeer rustig fluit- en gitaarstuk als Kumlar tot een aan Steve Vai herinnerende rocker als Sirius. In alle gevallen voert de Arabische invloed de boventoon, van maat- en toonsoorten tot en met het instrumentarium. Voor wie daarop afknapt: niet doen. Dit is namelijk een prachtige en buitengewoon toegankelijke plaat. De thema’s die Sassi componeert zijn erg sterk, de muziek is briljant gespeeld en klinkt ook erg goed. Ik heb wat moeite met de drums in Armaros Fall, die ingeblikt klinken, maar verder ademt de plaat ruimte en diepte. Voor zover dat kan, diepte ademen. Enfin, je snapt het wel. Gewoon mooi.

Daarbij lijkt er ook nog iets van een concept te zijn bedacht: Prediluvian betekent “iemand die leefde voor de zondvloed”. Nephilim is een Hebreeuws woord voor mythische reuzen. Een Iyrin is een engel die over de mensheid waakt en Armaros is een gevallen engel uit het Boek van Enoch, een Hebreeuwse verzameling mythen. Dus in die hoek zitten we, hoewel dat bij instrumentale muziek toch lastig in te voelen is.

De plaat sluit af met The First Sunrise, een van de langste nummers van het album, waarin Sassi een erg mooie gitaarsolo speelt. En dan is de koek, na krap 41 minuten, al op. Het komt niet vaak voor dat ik van een progalbum vind dat het te kort is, dus dat is in dit geval lof voor deze fijne muziek.

Wie nog nooit iets van Sassi beluisterd heeft, en wel houdt van bijvoorbeeld Steve Hackett met Djabe, bewijst zichzelf een grote dienst door Sassi op Spotify op te zoeken. Het is de moeite meer dan waard.