Young, JohnAlbum

Ik denk dat er maar weinig artiesten zijn die in zoveel bands hebben gespeeld als John Young. Zijn curriculum vitae beslaat makkelijk vier kantjes. Op die vier kantjes staan dan ook echt geen kleine namen: John speelde onder andere met England, Asia, Bonnie Tyler en de Scorpions. Verder werkte hij samen met Fish en John Wetton. Voor deze laatste schreef hij ook flink wat songs zoals All Grown Up, After All en Arkangel. Momenteel speelt Young in de band Qango (met onder andere John Wetton en Carl Palmer) en Greenslade. John Young brengt geregeld solomateriaal uit, zoals het hier besproken album.

Begin februari 2000 maakte ik voor het eerst kennis met Young. Hij speelde toen in het voorprogramma van Jadis in Het Kasteel in Alphen a/d Rijn. Ik was direct verkocht door zijn geweldige stem. Hij begeleide zichzelf op toetsen en maakte een enorme indruk op mij.

De muziek op “Signifigance” bestaat allemaal uit rustige luisterliedjes. Hoofdzakelijk zijn het ballads, met hier en daar een (kort) instrumentaal intermezzo. Typisch zo’n album waarvan je vrouw/vriendin het eens een keer wèl waardeert als je hem in de huiskamer opzet.

De titelsong is een mid-tempo nummer met een lichte galm in het (elektronische) drumspel. Het doet een beetje als een beat aan en geeft het nummer daarmee een modern tintje. De stem van Young is erg sterk. Halverwege volgt er een prima, maar te korte, schelle toetsensolo.

All Gone heeft als basis harpachtig getokkel en zwevend toetsenspel. Het getokkel doet denken aan het nummer Hay van het album “The Storm” van Karnataka en werkt binnen een halve minuut op mijn zenuwen. In Underside doet Young’s stem me denken aan Bob Carlisle die met Butterfly Kisses een bescheiden hit had in Nederland. Het nummer verloopt uiterst rustig en weet mijn aandacht niet vast te houden. Het kabbelt een beetje voort zonder hoogtepunten. En zo zijn eigenlijk alle songs wel te bestempelen. Mij hoor je niets negatiefs zeggen over Young’s stem, want die is echt geweldig. Het zijn alleen de composities waarin de spanning ontbreekt en die veelal te zoet en tam overkomen om te kunnen boeien.

Maarten Goossensen