YÅ«genAlbum

We schrijven 2012. Ondertussen is het Italiaanse Yūgen na drie (of eigenlijk 2.5) albums uitgegroeid tot een grote naam in het RIO/Avant-Prog genre. Zij zijn het soort van naam waarbij de fans van deze muziek geen moment zullen twijfelen wanneer er een nieuw album van verschijnt: een nieuwe Yūgen kan blindelings aangeschaft worden. Het is best knap dat de Italianen onder leiding van Francesco Zago hier relatief weinig tijd voor nodig gehad hebben. Deze special lijkt dan toch het ideale moment om ook hun debuut eens van naderbij te bekijken.

Om meteen te zeggen dat “Labirinto d’Acqua” insloeg als een bom toentertijd, is dan weer wat overdreven maar de Italianen waren wel een zeer aangename nieuwkomer. Enfin, nieuwkomer: met ondermeer Dave Kerman (enorm veel RIO/Avant-Prog bands) en Tommaso Leddi (Stormy Six) worden ze op deze plaat wel ondersteund door enkele ouwe rotten in het veld. Leuk dat zulke namen zich nog steeds inzetten voor de RIO/Avant-Prog en op deze manier nieuwere bands een steun in de rug bieden. Het is tenslotte zo dat een grote naam op de plaat altijd helpt. Maar eigenlijk heeft Yūgen dat zelfs niet helemaal nodig: dit collectief staat als een huis.

Doch kunnen we hier wel van een best groot huis spreken: de line-up is op zijn zachtst gezegd best uitgebreid en zeer verscheiden. Kijk maar even op het tabbladje ‘bezetting’: daar kan je duidelijk zien dat er niet enkel naar de traditionele elementen van een rockband wordt gekeken. Deze twee kenmerken van de bezetting van deze Italianen geeft al meteen een aanwijzing voor iets heel belangrijks aan de muziek van Yūgen. Het is namelijk zo dat er echt ontzettend veel gebeurt op deze plaat: veel verschillende lagen in de muziek waarbij vaak een totaal andere melodielijn wordt gespeeld, geeft het geheel die typische dissonante klanken. Het grote nadeel bij “Labirinto d’Acqua” kan dan ook zijn dat het soms echt lijkt of je naar muziek zonder enige richting zit te luisteren, dat er maar wat verschillende melodieën bij elkaar zijn gesmeten. Hetgeen echter na een nadere beluistering niet blijkt te zijn: ondanks de bijna chaos is het zo dat elk instrument, elke melodie, perfect is ingespeeld op elkaar en zo tot boeiende composities komt.

Het album is overigens zo opgebouwd dat elk oneven nummer een korter nummer is dat als rustpunt kan dienen. Zo opent “Labirinto d’Acqua” zowaar met een stukje Erik Satie op piano. Verder krijgen we in die stukjes korte melodietjes zonder enige structuur, eerder naar het experimentele neigende. Rustpunt kan dus ook best met een korreltje zout genomen worden. Hoewel we ook weer in een later nummer, Danse Cuirassée (Periode Grecque), terugkeren naar Erik Satie.

Evenals zo vele bands in dit genre heeft ook Yūgen inspiratie gevonden in bands als Univers Zero, King Crimson, Art Zoyd, Thinking Plague, Henry Cow, Frank Zappa. Het zijn de namen die je vaak tegenkomt in dit genre, maar waar ook Yūgen weer zijn eigen draai aan kan geven om zo toch uniek te kunnen blijven klinken.

Maar het grote struikelpunt voor dit album zal toch wel zijn dat je als luisteraar soms gewoon niet weet waar je moet luisteren, wat er nu weer gebeurt. Ik kan me erg goed voorstellen dat dit mensen kan storen, maar tegelijkertijd moet ik ook zeggen dat dit voor de liefhebbers echt geweldig is. Want zo blijft “Labirinto d’Acqua” een plaat waar je je telkens in kan verliezen en nieuwe ontdekkingen kunt doen. Met andere woorden: een aanrader dus!

Peter Van Haerenborgh