Volodarsky, Yuri Album

Yuri Volodarsky is naast acteur, schrijver, regisseur en producent van films, televisie en video ook muzikant. Hij componeerde verschillende liedjes, soundtracks voor films en tv series. Deze alleskunner richtte eind jaren ’70 al een progressieve rockgroep op, genaamd Experiment. Geïnspireerd door de klassieke meesterwerken van Borodin, Rimsky-Korsakov en Tsjaikovsky als wel Emerson, Lake & Palmer, Rick Wakeman, Triumvirate en Pink Floyd, werd in 1979 een instrumentale epic genaamd Kingdom Of Fun Mirrors opgenomen. Onnodig te zeggen dat het heel bijzonder was om in Rusland in die tijd progressieve rock te maken, laat staan het te kunnen opnemen. In 1991 vertrok hij naar de VS om daar zijn geluk te beproeven.

Van het drieluik dat in 2015 van hem en zijn muzikale vrienden uitkwam, liggen twee cd’s voor me om te recenseren. “Revelation” is een album vol met jazz en Braziliaanse bossa nova’s waar zelfs de beste meester chocolatier geen prog chocola van kan maken. Ik beperk me daarom tot “Without A World”, omdat de inbreng van The ET Symphony Orchestra het meest progressief overkomt. Nou komt en speelt dit orkest niet van een andere planeet, ET staat namelijk voor Edward Tsiselsky die alle arrangementen schreef.

Het album kent voor de liefhebbers twee pure jazznummers. Verder zijn er twee uitstekende klassieke werken met het Bolero-achtige Funhouse Mirrors (Invasion) en Retribution waar je zelf spannende filmbeelden bij kunt bedenken. Tip: trek voor het ultieme gevoel wel een smoking aan met in de rechterzak een Aston Martin autosleutel en in de linkerzak een Walther PPK! Het slotnummer lijkt geïnspireerd op Johan Straus’ Radetzky Mars en dan heb ik het nog niet gehad over het flauwe musicalachtige openingsnummer, waar ik flashbacks krijg naar het TV serie liedje Bonanzo, maar dan zonder gitaar. Ai! Waar blijft de beloofde progressieve rock van de promo?

Nou, de prog zit in drie nummers. Te weten My World met een Queenachtig gitaarsolo die het klassieke uitgevoerde thema een theatraal tintje meegeeft, zoals Brain May dat ook zo goed kon. Heel geraffineerd komt hetzelfde thema terug in Artifact met als hoogtepunt een heerlijke Hammond orgelsolo. Adrenaline doet mij van alle drie nummers nog het meest denken aan Rick Wakeman’s “Criminal Record”. Als goedmakertje volgt nog een prima gitaarsolo. Al met al is een kwartier aan progressieve muziek toch wat mager. Voor dit soort producties wordt de progressieve muziekliefhebber met voorliefde voor het gebruik van een klassiek orkest te weinig verwend hoe goed het ook klinkt en er gespeeld word. Diegenen die van toegankelijke film- en gladde klassieke muziek houden kunnen zich er prima mee vermaken.

Jos Driessen