YURT is een sympathiek bandje uit Ierland met een gebruiksaanwijzing. Die vier hoofdletters zijn al gedoe, maar de manier waarop de mannen met hun achterban communiceren verraadt een grote voorliefde voor gothic, sf en games: de mannen noemen zich ‘The Sonic Elders of YURT’, fans zijn ‘hellspawn’ en het artwork doet een bijzonder grimmige vorm van deathmetal vermoeden.
De muziek, waarvan dit vierde album pas onze eerste kennismaking is, valt in dat opzicht reuze mee. Ik stel me voor dat Rush zo geklonken zou hebben als Alex een groot fan van Hawkwind was geweest, of als Geddy’s ballen wel waren ingedaald. Een sober driemanschap dus, dat werkt volgens een redelijk vast stramien. Eerst zet bassist Boz een elektronisch geluidstapijtje aan dat op de achtergrond fluppert en zwiepert en vervolgens beginnen de mannen te rocken. De lange stukken zijn live in de studio opgenomen en dat betekent wel dat niet alles even netjes is ingespeeld. Je hoort hier en daar een foutje, maar dat kan de Sonic Elders niks schelen. Dat de geluidsopnamen navenant klinken nemen de hellspawn kennelijk op de koop toe.
De muziek van YURT is hoofdzakelijk instrumentaal en dat is maar goed ook. De schaarse zang is letterlijk eentonig; de langgerekte zanglijnen van opener Icon Rubble bijvoorbeeld (maar eigenlijk geldt het voor álle stukken) spelen zich af in twee of drie tonen. Ondertussen spelen de heren – binnen hun beperkingen – de sterren van de hemel. Er wordt in hoog tempo gejakkerd en de riffs vliegen je om de oren.
Daarbij vliegt vooral gitarist Anderson regelmatig uit de bocht. Niet in virtuoze solo’s, maar meer in scheve akkoorden die dwars tegen het ritme ingaan. Dat zorgt op zich voor spannende muziek met intelligente breaks, maar in sommige gevallen weten de heren niet van ophouden en dan keert het eindeloze geraus zich tegen de band. Per saldo zit je naar een klein uur gerag te luisteren. Denk aan een heel stevige versie van Ozric Tentacles, Hawkwind of inderdaad Rush in de vroege jaren. Denk vooral ook aan spacerock en hardrock uit het begin van de jaren ’70. Afsluiter The Curious Observation Of The Peas-Haver bevat zelfs een minutenlange drumsolo!
Als je er in mee gaat, accepteert, zoals de heren zelf doen, dat elke vorm van opsmuk afbreuk doet aan het pure idee, je prog vanuit een punkethos kan benaderen dus, is YURT een zeer waardevolle toevoeging aan je platencollectie. Is dat niet je ding, dan zou ik YURT snel weer vergeten. Zoals de Sonic Elders in hun bijsluiter al melden: “Expect some manner of noise for your consideration and displeasure.” Roestige spijker op zijn kop!
Op de website van YURT is een aardige korte documentaire over de band te zien, waarin ze hun filosofie uiteenzetten. Dat is wel leuk om te zien, vooral vanwege de drummer, die Cheap Trick in herinnering weet te roepen.
Erik Groeneweg