ZanovAlbum

Hoe opmerkelijk kan een muzikale carrière lopen. Synthesizerspecialist Pierre ‘Zanov’ Sakalzanov debuteerde in 1977 op het Polydor-label met “Green Ray” en maakte vervolgens tot 1983 nog twee albums, “Moebius” (1978) en “In Course Of Time” (1983). Daarna hing hij zijn toetsen aan de wilgen en koos voor een leven als fulltime computerprogrammeur. De genoemde drie albums zijn slechts door een klein select publiek gekocht en duiken af en toe nog eens op platenbeurzen op. Fraaie, analoge elektronische muziek, zonder al teveel pretenties. Twee jaar geleden dook Zanov ineens weer op met “Virtual Future” dat zijn laatste (afgestofte) opnames uit de jaren tachtig bevatte. Het fonkelnieuwe “Open Worlds” is daarmee zijn eerste album in ruim dertig jaar.

Is dit album het wachten waard geweest? Om gelijk eerlijk met de deur in huis te vallen: nee, totaal niet. Het contrast met zijn andere albums is op diverse vlakken groot. Gebruikt Zanov op zijn eerste platen een groot arsenaal aan (analoge) synthesizers, voor zijn nieuwe plaat is hij slechts druk in de weer met de Arturia Origin en Access Virus synthesizers. Digitale apparatuur die in dit geval bij lange na niet diepe klanken oproepen die voor kippenvel zorgen. Zanov gebruikt drie kwartier lang dezelfde geluiden en ritmes die inzicht, inspiratie en progressie ontberen. Het levert een erg beperkte en vlakke productie op, waarbij het kruidnageltje broodnodig wordt gemist.

Maar vooropgesteld: alle negen composities zijn van een bedenkelijk niveau. Stuk voor stuk zonder kop en staart, diepgang of enig gevoel voor richting, en gelardeerd met melodieën die als los zand aan elkaar hangen. Verwacht van Zanov geen solo’s die prettig harmoniëren met de begeleiding; beide zitten elkaar eerder in de weg. Gelijk bij opnener Electric Dust Field is dat goed hoorbaar, maar ook in stukken als Robot Valley en Magical Area vallen alle klanken als het ware tussen wal en schip. Terwijl juist in de elektronische muziek de combinatie van dynamiek, speltechniek en sound design het verschil maakt.

Niet alleen de harmonische eenheid ontbreekt volledig op deze cd, maar ook de timing in het toetsenspel is veelal bedroevend. Luister bijvoorbeeld hoe in Vital Obscurity een pianoachtige klank plompverloren na een seconde of tien zijn intrede doet en in de daaropvolgende minuut totaal verdwaalt in het totaalgeluid. Het is bijna aandoenlijk hoe slecht hier gemusiceerd wordt, zelfs op het valse af (voorbeeld: Last Secret Time tussen 3:30 en 4:30). Ondertussen vliegen allerhande elektronische geluidjes van links naar rechts, maar die zijn vooral de dekmantel voor wat er werkelijk mis is met deze plaat.

Na drie kwartier is het klip en klaar: Zanov had vooral op compositorisch gebied veel meer uit deze negen probeersels kunnen halen. Dit album klinkt alsof het gemaakt is door een elektronisch orkest dat volledig de weg kwijt is. De dirigent ontbreekt, de visie ontbreekt en alle samenhang tussen techniek en speltechnisch inzicht bevindt zich op een andere planeet. Misschien doet een workshop bij zijn (muzikaal nog steeds relevante) landgenoot, meneer Jarre, wonderen? “Open Worlds” gaat helemaal nergens over. Snel vergeten, deze ongeïnspireerde cd.

Wouter Bessels