Zen CarnivalAlbum

Het wordt tijd dat men de neoprog serieus neemt! Zeker de laatste paar jaar neemt de substijl van de symfonische rock een enorme vogelvlucht, met sterke platen van Strangefish, Xinema, La Tulipe Noire, Man On Fire en – uiteraard – Magenta. Ook groepen met een wat duidelijkere retro-instelling plukken de vruchten van de neoprog zonder enige schaamte, zoals Sylvan, Satellite en Simon Says. Tegelijkertijd brengen bestaande neoproggers solide werken uit, zoals we hebben gezien bij Galleon, IQ, White Willow, Pendragon en Pallas. En als de tekenen ons niet bedriegen Galahad. Zij voelen de concurrentie van deze vaak net begonnen groepjes zeer.

Aan deze indrukwekkende lijst toppers kunnen we zonder enige twijfel het Amerikaanse Zen Carnival toevoegen, want met “Bardo” mikken ze op een toppositie binnen de Wereldse Tien. Zij brengen een aangename cocktail van frisse, in 1985 modern klinkende symfonische rock met poppy trekjes. De stijl van de groep hangt tussen Galleon (maar dan zonder de Zweedse invloed) en Man On Fire (maar dan zonder de Rush-invloed). Ook hoor ik trekjes van It Bites en Arena.

Kracht van de band is het kunnen brengen van korte, doch overtuigende composities met kop en staart. Bijna alle twaalf composities zijn van hoog niveau en bergen een grote melodische rijkdom. Ken Pfeifer is een fantastische zanger, die de stijl van Zen Carnival een extra dimensie geeft. Wegens het ontbreken van een bassist neemt Bill Denison zowel de gitaar als de bas ter hand, maar op beide instrumenten is hij heer en meester. Het zal voor de live-settings niet meevallen een geschikte kandidaat te vinden. Mochten ze deze recensie lezen (we leveren regelmatig vertalingen naar bands en platenmaatschappijen) dan ik zou ik zeer aanraden iemand te zoeken die beide instrumenten meester is, want ik wil Denison live zeker ook de bas zien bespelen. Met name in het Man On Fire-achtige In This World is hij fabelachtig strak en goed.

Een blik op de informatieve website leert ons dat het de tweede cd is van de Amerikaanse groep en dat men maar liefst zes jaar bezig is geweest de composities te verfijnen en op te nemen. De plaat klinkt dan ook productioneel als een klok. Ondanks de vlotte en ogenschijnlijk eenvoudige insteek herbergen de liedjes veel diepte en professionaliteit. De vele toetsen- en gitaarsolo’s zijn altijd kort, maar bijzonder smaakvol. Dat mág ook, want de kracht van de refreinen en coupletten zijn sterk en tot de verbeelding sprekend. Soms kent de band zelfs een jazzy insteekje, zoals aan het einde van de plaat blijkt met tracks als Half Awake, Beneath White en het instrumentale Zeitgeist, dat tevens bol staat van de aparte ritmes en overgangen. Ook het lange Evening Of Our Days kent een ingenieus ritme en mooie solo’s, doch de beste tracks staan aan het begin van de cd.

Met name de eerste acht nummers van de cd zijn buitengewoon goed. Daar vind men de overtuigende plaatopener Solar Circles, dat gelijk de stijl van Zen Carnival goed weergeeft. Zelden heb ik een openingstracks gehoord die zo perfect de sfeer van een hele plaat pakt. De rondcirkelende bas van Denison, de listige toetsenpartijen van Michael James en de aangename stem van Pfeifer maakt dat je je gelijk welkom voelt bij de frisse muziek van de groep. In de tweede helft van het korte nummer vinden we wat lekkere overgangen en een heerlijke gitaarsolo van Denison. Een eerste hoogtepunt is de aanstekerballade Blindness, die gezegend is met een formidabel refrein, maar halverwege ook een spannend instrumentaal tussenstuk kent, vol toetsensolo’s en overgangen die elke symfonische rockfan naar meer zal doen smaken.

Ook een sterk nummer is het binnenzuigende Shadow Speaks, dat de spanning opvoert tot werkelijk de allerlaatste seconde. Tenslotte kan geen enkele neoprogger heen om Pins And Needles, een tien minuten durende epos, met wel het meest aangename neoprogthema van de afgelopen jaren, dat rond de drie minuten grens inzet. Ja ja, wij van Progwereld weten de lezer blij te maken, want zeker weten dat jij, lezer, later nog eens aan deze recensie zal terugdenken. Graag gedaan, trouwens.

Zen Carnival is met “Bardo” een groep die de neoprog weer serieus lijkt te nemen. De groep levert met zijn tweede plaat niets minder dan een meesterwerk binnen het subgenre. Dat is een groot compliment, daar het niet eenvoudig is anno nu nog met een origineel geluid te komen. Ach, dat doet Zen Carnival ook niet. Ongedwongen maakt de groep gewoon goeie muziek, vreselijk goeie muziek zelfs! Prima toch? Gelukkig neemt men de neoprog niet té serieus!

Markwin Meeuws