Zen Rock And RollAlbum

Muzikale duizendpoot Jonathan Saunders is Zen Rock and Roll, een naam die het ergste doet vermoeden over het rechtsdraaiende karakter van deze plaat. Tel daarbij de namen van de stukken en de plaatjes in het boekje op en je hebt meteen visioenen van geitenwollen sokken en wierook. Gelukkig weerspreekt de muziek mijn bange vermoedens.

“End Of The Age” is geen makkelijke plaat, Saunders is niet van de straat en wil dat graag laten weten. Wie zijn plaat begint met een fijn stukje Latijn en vervolgens de theorieën van Copernicus uit de doeken doet, wil zijn schoolgeld eruit hebben, dat is duidelijk. De teksten zijn ingewikkeld, de zinsbouw archaïsch: “Come down, climber, winged sun-bound flyer/You are not from melting made”. Inhoudelijk mag Saunders zeer ambitieus zijn, muzikaal legt hij de lat een stukje lager. De drie stukken luisteren lekker weg, geen atonale moeilijkdoenerij of extraterritoriale maatsoorten die de luisteraar het muzikale bos in sturen. Saunders beheerst veel muziekstijlen en is niet bang voor een stukje funk of een mooi pompeus stukje filmmuziek. De delen waarin gezongen wordt doen me in de verte denken aan de vroege soloplaten van John Wetton, waarmee ook gelijk een zekere mate van gedateerdheid verklaard wordt. De jaren ’80 vormen het geluid, dat verder natuurlijk wordt bepaald door de grote mate van huisvlijt die van “End Of The Age” afstraalt. Dat is op zich geen bezwaar en de luisteraar zal zich er niet snel aan storen, Jonathan is een verdienstelijk pianist en speelt een lekker moppie dwarsfluit , maar sommige toetsenklanken zijn wat lullig en de overstuurde gitaren klinken klungelig en muf. Hij is zeker geen slechte, maar ook geen begaafde zanger.

“End of the Age” is een plaat die langzaam zijn rijkdom prijsgeeft. De bewondering die ik na eerste beluistering voelde maakte al bij de tweede draaibeurt plaats voor verveling en ergernis. Bah, weer een drumcomputer, gètver, wat een omgevallen rijmwoordenboek! Pas na een aantal luistersessies kreeg ik aardigheid in het aanstekelijk enthousiasme van Saunders, in de mooie melodieën die hij heeft geschreven en in zijn inventieve arrangementen. En wat een mooi Mellotrongeluid! Hij verstaat de kunst om lange nummers te maken die alle kanten op lijken te gaan, van orgelprog tot latin, en toch blijven de nummers coherent, duidelijk één geheel. Dat is nogal een prestatie voor iemand die op zijn kamertje een hele cd in elkaar zit te knutselen.

Jonathan Saunders maakt geen virtuoze muziek, het tempo ligt laag, er zijn geen briljante solo’s of waanzinnige breaks. Desondanks is “End Of The Age” een mooie plaat, met vijfenveertig voortreffelijke minuten ouderwetse symfo. Een zolderkamerversie van Glass Hammer misschien, van een talent om in de gaten te houden.

Erik Groeneweg