Met de bravoure van de laatste Tarantino-film brengt Jonathan Saunders ons zijn tweede cd onder zijn artiestennaam Zen Rock and Roll. De ingrediënten van dit werkje zijn dezelfde als bij zijn debuut “End Of The Age” uit 2002. Nog steeds strooit Saunders zijn mythologische en filosofische kennis in onbegrijpelijke zinnen als “in containment stay the cursed, until released by bubble burst into oceans they’ve not seen or thought about”. Nog steeds heeft zijn muziek een sterk gedateerd karakter, klinkt het geheel erg jaren tachtig en vol vernuftige huiskamervlijt. En tenslotte heeft Saunders nog steeds niet geleerd zijn Aquatarkus te temmen. Zij die het eerste album kennen, halen nu opgelucht adem.
De uitvoering van dit album is wel wat anders dan het debuut. Saunders laat met name in de eerste drie tracks (van de vier) horen over groot compositorisch vermogen te beschikken. En omdat hij op de voorgaande cd al had bewezen prima uit de voeten te kunnen met groots opgezette, lange tracks, ging mijn aandacht onmiddellijk uit naar die kortere nummers. Kan hij dat ook? Antwoord: ja.
Ja, heel goed zelfs. De drie liedjes die met een beetje moeite als ‘normale’ liedjes beschouwd kunnen worden, zijn domweg briljant te noemen. Drie composities die spatten van moed en durf, en – veel belangrijker – voorzien zijn van de lekkerste melodieën en thema’s, tonen de veelzijdigheid van Saunders als componist. Alleen al op basis van deze drie nummers -inmiddels aan mijn hart gekoesterd- zal dit plaatje hoog eindigen in mijn toch al drukbevolkte jaarlijstje.Thanatos, met zijn Foxtrot-begin, is het meest agressief van de drie. Het heeft een zalig thema, waar de bas en de voorbeeldig geprogrammeerde drumcomputer omheen kronkelen. Het nummer heeft de sfeer en zompigheid van menig jaren zeventig band, het arrangement van een eightiesrevival en de productie van de jaren negentig. De volgepropte sound verstevigt het heerlijke refrein, dat ook wordt versterkt door vernuftige achtergrondzang. Dit liedje is een op en top symfonisch feestje!
Anthem is het liefste liedje. Het is een ballad waarin het fluitspel van Saunders extra opvalt. Saunders is niet zo’n hele goeie zanger, maar zijn stemgeluid is zeer aangenaam en hij weet zijn beperkte capaciteiten op dit gebied prima te benutten. Ik erger me vaak aan achtergrondzang die gelijk is als de leadzang, maar in dit geval past het prima. De synthesizersolo halverwege is om je vingers bij af te likken.
Het meest cynisch klinkende nummer is Richard, dat een heel symfonisch en bombastisch intro kent en je als luisteraar langzaam naar het werkelijke liedje zuigt. Een ongehoord vrolijke song, maar dan met teksten als ‘you will be dead someday anyway’ over ene Richard die zelfmoord pleegt. Met een vernuft als ene Quentin Tarantino lukt het Saunders je onder dit donkere thema te laten swingen als een hobbelpaard. Een dijk van een nummer met een aankleding als een nummer van Fame! Dit is bij verre mijn favoriet van de cd.
Maar laten we ook eerlijk zijn. Circle, de lange compositie die het meest aan het debuut doet denken, haalt dat niveau niet. Het is een langzaam beginnend nummer dat in vier delen uiteenvalt. Het eerste deel, het ‘hail today’-gedeelte, is ietwat saai, maar pakt je toch vanwege het slepende karakter. En bovendien zit er een interessante bridge in die de aandacht vasthoudt. Het tweede deel kent een ietwat vervelend, chanson-achtig intermezzo, maar dit leidt al snel tot een prachtig, repeterend stuk vol afgestofte synthesizers, elektronische piano’s en dwars klinkend fluitspel. Er ontwikkelt zich een nieuw refrein, waarna de Aquatarkus andermaal wordt uitgelaten. Na deze uitgelaten, langdurige solo en de herhaling van het nieuwe refrein, blijkt het vierde deel een herhaling te zijn van het eerste deel, maar dan met meer bravoure gebracht. Heerlijk is ook de samenzang van Saunders met … tja, zichzelf uiteraard.
Wat Jonathan Saunders heel snel moet doen is een band formeren rond zijn muziek, zoals ook ene Steve Wilson ooit deed, zolang Saunders zelf maar blijft zingen. De muziek van Zen Rock and Roll verdient het dubbel en dwars. De andere kant is dat dat misschien afbreuk doet aan de huiskamervlijt van Saunders, een groot talent op de vierkante cm. Een artiest waar alle andere hobbyisten de maatstaf aan moeten nemen.
Markwin Meeuws