ZenitAlbum

Wie aan Italiaanse rock denkt, komt al gauw terecht bij grote namen als Raff en Zuchero. Maar als je denkt aan Italiaanse symfonische rock, dan komen namen in je gedachten als PFM, Le Orme en Finisterre die de nadruk leggen op schitterend gevoel voor melodie en dramatische zang ofwel de Belcanto invloed. Italië is een land dat al jarenlang goede symfo bands voortbrengt en dat niet onder doet voor de collegae uit de noordelijker gelegen landen. Zenit, met o.a. Clepsydra bassist Andy Thommen in zijn gelederen, is een band die op hun debuut- cd snelle symfo combineert met luchtige popliedjes.

Er wordt geopend met Placebo, een Marillion-achtige intro met een spannend staccato toetsenthema. Een echte opener, waarbij meteen alle registers worden opengetrokken. Na enige minuten begint het dat zelfde toetsenwerk wel enigszins op de zenuwen te werken. Gitarist Frank Di Sessa etaleert meteen zijn hardrockachtergrond en heeft veel weg van de gedrevenheid van Steve Lukather. Quello opent snel met Indiaans drumwerk. Het lijkt erop dat het nummer een deadline kent, want er wordt steeds sneller gespeeld. Toetsen tikken af met gitaar, waarbij de afwisseling van diverse keyboards aangenaam opvalt. Het doet denken aan Manfred Mann, die een meester is in het vermaken van de luisteraar met nieuwe geluiden maar altijd herkenbaarheid heeft. Het nummer zou afkomstig kunnen zijn van “Silent Knight” van Saga. Gewoon een lekker in het gehoor liggend nummer.

Noman’s Land is een Engelse titel maar wordt toch in de moerstaal gezongen. Gezegd moet worden dat de Italiaanse taal niet hindert en zelfs een frisse indruk op je achterlaat. Zanger Lorenzo Sonognini is in dit nummer zeer op dreef. Il Cavaliere Rosso is een rustpunt op de cd en is geschreven door toetsenist Ivo Bernasconi en hij introduceert hier zijn dochter Diana. Sonognini zingt een wonderschoon duet met Diana Bernasconi en het is zeker de moeite waard om de Italiaanse tekst uit het boekje voor jezelf te vertalen (het maakte diepe indruk op me). In de finale van het nummer wordt zelfs gebruikt gemaakt van de ‘good old’ Mellotron. Icarus wordt in het Engels gezongen en dan hoor ik inderdaad liever een Italiaanse zanger Engels zingen dan Klaus Meine van de Scorpions. Als je dit nummer hoort dan denk je onwillekeurig aan eigen bands als Egdon Heath en For Absent Friends. Gedreven zang-, toetsen- en gitaarpartijen nemen je mee naar de verre intrigerende wereld van Icarus die in ieder mens huist: “Icarus is a place in my mind, you can only reach me there. If you loose your fears and try to get me, where Icarus reached the sky”. Een ontroerend nummer en het beste van het album.

Le Onde Del Tempo wijkt wel heel erg af van de insteek van het genre. Het nummer past absoluut niet tussen de voorgaande en komende songs. De zang lijkt op die van Jacques Brel en het geheel klinkt als een luchtig liefdeslied dat wordt ondersteund door akoestische gitaar en zwoele synthesizers. Met Fragile wordt een veelzijdige ballade ingezet en wederom wordt met krachtige overtuiging in het Engels gezongen. Het zou wat compositie betreft prima gepast hebben als bonustrack op “A Trick Of The Tail” van Genesis.

Alone is een instrumentaal nummer en geeft gitarist Frank Di Sessa alle ruimte om zijn kunnen op akoestische gitaar te tonen. Ondersteund door de branding van de zee drijf je in gedachten weg en heb je voorlopig geen zin om terug te komen. Een juweeltje van een nummer dat sfeervol wordt gebracht.In tegenstelling tot wat Alone bracht, krijg je een opdoffer met het titelnummer Pravritti. Het is duidelijk dat je weer terug op aarde bent beland, het nummer hinkt echter een beetje op twee benen. Een zenuwachtig intro à la The Shirts maar gelukkig na drie minuten weer terugkerend op het oude symfo nest. Het bijna veertien minuten durende epos kent geen inzinking, sterker nog, het wordt steeds beter naarmate de tijd vordert. Dwarsfluit wordt afgewisseld met xylofoon en koortjes. De song is sterk gekarakteriseerd met ritmewisselingen. Soms denk je in een serieus nummer te zijn beland en dan waan je je weer op de kermis waarna de brug snel geslagen wordt naar een Italiaanse quiz op de televisiezender RAI Uno.

“Pravritti” is een afwisselende plaat met een varia aan muziekstijlen met voor elk wat wils. Van de negen songs tref je zeker vier songs aan naar je smaak. De overige moet je leren kennen en hebben meerdere luistersessies nodig. De productie komt voor rekening van de gehele band en is een pluim waard. Er is namelijk veel aandacht aan besteed.

Ruud Stoker