ZenitAlbum

De laatste tijd bemerk ik een nieuwe trend in progland. Allerlei bands, met name de groepen op het grenspunt van neoprog en retrosymfo, willen graag fris en zonnig zijn. Ze verpakken hun muziek, hun productie, het artwork en de teksten op zo’n manier, dat je er helemaal vrolijk van moet worden.

In navolging van bands als The Flower Kings met hun eeuwige positieve instelling en Neal Morse met zijn positief christelijke boodschap lijkt elke groep ineens een vrolijke boodschap te moeten uitstralen. Meerstemmigheid, zogenaamd ‘grappige’ nummers tussendoor, het liefst af en toe een saxofoon, beetje leentjebuur spelen bij andere stijlen popmuziek en voila: de nieuwe symfonische zomerhit is aldaar! Dat ondertussen het glazuur van mijn tanden afspringt geeft zeker niet?

De Zwitserse band Zenit is daar geen uitzondering in. Evenals de over het algemeen lovend onthaalde Moon Safari is dit een band in de divisie: je houdt ervan of je verafschuwt het. Draai je graag symfonische rock in het tuinhuisje van je ouders, onder het genot van een knapperige barbecue, dan val je je geen buil aan de verrichtingen van deze Zwitsers. Vragen andere mensen je regelmatig waarom je zulke depressieve muziek draait, terwijl het al regent buiten, dan zou ik verre van een band als Zenit blijven.

Ergo: “Surrender” is zonder meer een voortreffelijke plaat, uitstekend uitgewerkt, vol met geweldige solo’s en uitstekende zang van Lorenzo Sonognini. Bassist Andy Thommen heeft ook de snaren geplukt in het veel bekendere Clepsydra, waar Zenit uiteraard veel op lijkt. Toch moet ik nog meer aan Shakary denken, met name aan diens laatste “The Last Summer”. Toetsenist Ivo Bernasconi heeft ooit een blauwe maandag wat toetsen gespeeld voor deze vrienden van Clepsydra. Voor liefhebbers van beide bovenstaande bands is “Surrender” haast een verplichte aanschaf.

Is de plaat dan op hetzelfde niveau als een klassieker als “Alone” van Clepsydra? Nee. Daarvoor is het materiaal dan weer te afwisselend. Ergens verstop ik hier een verkapt compliment of een verborgen belediging. Want de sterkste tracks zijn de langste (New1c, Surrender, Yin And Yang), terwijl de kortere tracks van mij weggelaten hadden mogen worden, met name de drie Promenade-stukken. Soms bekruipt mij zelfs hetzelfde gevoel als ik had bij Galahad’s “Year Zero”. Is dit een hoop gedoe om niks? Mooie productie, leuke melodieën, geinige thema’s, maar nergens muziek? Alhoewel Zenit hier af en toe vervaarlijk dicht tegenaan schuurt, is “Surrender” toch een stuk beter dan bovenstaand voorbeeld.

Mooie momenten zijn er veelvuldig, maar niet genoeg. De feitelijke openingstrack Yin And Yang ontspoort een beetje rond de vier minuten in wat zinloos geneuzel, maar dat blijkt een opmaat te zijn voor een fraai instrumentaal stukje, waarin de wat raar afgestemde (vals?) basgitaar van Thommen een hoofdrol speelt. Ook de cello in Devil’ Siesta is erg mooi. Dit nummer betreft een wonderschoon en betrekkelijk eenvoudige ballade, alleen de meerstemmigheid aan het einde vind ik niet geweldig gekozen. De saxofoon van Zaccagni komt uitstekend tot uiting in het wel heel erg Clepsydra-achtige New1c. Het lange nummer is akoestisch opgezet en begint fraai rustig. Mooi is de dynamiek en het tempo opvoeren rond de vier minuten en naast het uitstekende saxofoonwerk en gitaarspel, is ook het fluitcitaatje van Ursula Maggini erg fraai. Rond de vijf-en-een-halve minuut zitten we midden in een uitstekend symfonisch rocknummer, compleet met Hammond en overstemd gitaargeluid. Dit is geweldig en was de hele plaat maar van dit niveau! Tenslotte kent ook Surrender, de langste compositie van de plaat, een geweldig openingsthema. Verderop vinden we enkele mooie toetsenpassages, onder inventieve ritmes. De Arena– en Marillion-invloeden liggen er vanaf de vier minuten dik bovenop, maar gezien de kracht van het thema deert het niet.

Wat mindere momenten zijn helaas ook aanwezig. Ik stoor me nog het meest aan The City, waar Sonognini’s accent erg opvalt. Dat heb ik bij goede composities nooit zo erg gevonden (integendeel, ik ben een groot Eloy-fan), maar in die categorie valt The City niet. Nog erger is The Cathedral, een nummer waarmee vergeleken Arena’s Welcome To The Cage een meesterwerk is. I Ching is een twijfelgeval. Het nummer waarin Sonognini zijn stem in allerlei bochten wringt, kent een behoorlijk aangenaam thema. Toch overtuigt de compositie mij niet geheel.

En zo is “Surrender” van Zenit een collage van briljante momenten, die had kunnen uitgroeien tot een prima prog album, maar helaas ook wordt gekenmerkt door overbodige passages of zelfs tenenkrommende momenten. Je kan je prima overgeven aan “Surrender”, maar zorg wel dat je een programmeerfunctie op je cd-speler hebt. Eén tip: de oneven tracks kun je allemaal weglaten.

Markwin Meeuws