Zero GravityAlbum

Als ik tegenwoordig de naam Jochem Jacobs lees gaan bij mij de positieve belletjes rinkelen. Ik zal het u eerlijk bekennen: ik ben erg gecharmeerd van zijn kunde als producer van het stevige metaal en aanverwant progressief werk. Onlangs luisterde ik volkomen onwetend en onbevangen naar de Nederlandse rockformatie Face Tomorrow met het gelijknamige album en herkende direct het geluid van Jacobs hand. In zeer positieve zin opgevat als: ‘kwaliteit wordt hoe dan ook herkend’.

Dat voordeel heeft een artiest of band die hem in dienst neemt op voorhand al. Hoewel bij Jacobs de beleving en ambacht van de artiest hoog in het vaandel staan en hij geen afbreuk wil doen aan de natuurlijke sound van een band of artiest, is hij in staat bepaalde elementen in de muziek vet te benadrukken zonder dat het kunstmatig klinkt. Hierdoor krijgt een cd een extra dimensie dat in elk geval mij bijzonder aanstaat.

Zo is zijn stempel op dit album van Zero Gravity ook weer duidelijk aanwezig. Deze vijfmansformatie van Belgische afkomst heeft met de demo Passages op collega Christopher Cusack geen verpletterende indruk achtergelaten, maar echt ontevreden was hij ook weer niet. Wat stand hield aan het einde van die recensie is een conclusie die ik met hem deel aan het einde van mijn eigen recensie; het grote talent van de heren. Vooral de wat slepende, complexe en melodieuze nummers op dit vijfenzestig minuten durend album zijn ijzersterk. Ook de ritmesecties zijn constant, strak en laten regelmatig staaltjes van pure klasse horen. Zo zijn de drums van Pieter Belmans lekker gevarieerd en laat hij horen dat alle facetten van zijn drumkit gebruikt worden. In het bijzonder in de technische gitaarpartijen hoor ik de hand van Jacobs; die zijn lekker vet en aanwezig. De tracks zijn vaak lang uitgesponnen en laten een positieve virtuositeit horen. Je kunt fragmenten van Ayreon maar ook het vroege Dream Theater ontwaren. Het toetsenspel van Marc Beckers is ondersteunend maar tegelijk ook uitdagend genoeg voor de liefhebbers van symfonische dramatiek.

Eén puntje van kritiek? Nou, niet echt kritiek: de stem van Sven Dupon is eigenlijk te beschaafd voor deze muziek. Hij heeft een mooie maar ietwat monotone stem die rauwheid ontbeert in de passages die daarvoor uitermate geschikt zijn. De productie van het instrumentarium gaat zo nu en dan net even iets té vet over het vocale gedeelte. Dupon’s stem lijkt meer geschikt voor ballades. Gek genoeg heb ik het idee dat de band dit zelf ook weet, want heel uitgebreid aan bod komt hij ook niet op het album. Zo hier en daar, bijvoorbeeld in  de nummers Inner Ruins en Blind Into The Stare krijg ik qua zang flashbacks naar de muziek van Valensia, met name van diens beginperiode. En dat is geen schande te noemen.

Aan het eind van de rit staat wat mij betreft één ding vast. Zero Gravity heeft met “Mispaced Moments” een mooi en professioneel werkstuk afgeleverd die in de lichte symfonische metal recht overeind blijft staan. België kan trots zijn op deze talentvolle heren!

Ruard Veltmaat