Zero GravityAlbum

 Onze zuiderburen beperken zich niet alleen tot het verorberen van frieten en het vervaardigen van allerhande bonbons, bij tijd en wijle leggen zij zich ook toe op het maken van muziek. Zo ook Zero Gravity. De vijf heren waaruit deze band bestaat concentreren zich op het spelen van progressieve metal in de traditie van grootheden als Dream Theater, Fates Warning en Pain of Salvation.

“Passages” is de tweede demo van het gezelschap na de prima demo “Synchronicity” uit 2003, die overigens op de website van de band gedownload kan worden. Hier gepresenteerd worden een viertal nummers in de lengte van bijna zes minuten tot een ferme tien minuten. Wat het eerste opvalt is de uitmuntende technische vaardigheid van de muzikanten, een absolute vereiste binnen het genre. De zanger laat zich vooral inspireren door Ray Alder van Fates Warning, James LaBrie van Dream Theater en Daniel Gildenlöw van Pain of Salvation. De drummer blijkt net zo’n geweldenaar als Mike Portnoy (ook Dream Theater), edoch minder storend. De twee gitaristen tappen uit hetzelfde vaatje als de zanger en de drummer en ook de bassist put uit deze bron. En daar ligt ook gelijk het enige maar helaas grote mankement van deze band…

Het eerste nummer, Passages, doet mij vertwijfeld met de oren flapperen aangezien ik aanvankelijk het idee heb dat ik naar de verkorte, aangepaste versie van het Dream Theater-nummer A Change Of Seasons zit te luisteren. Vooral de zanglijnen en de gitaarriffs klinken vervaarlijk als de Amerikaanse goden van de progmetal. Gelukkig komt er na de helft van het nummer een fraai stukje dubbelgitaar dat eventjes Dream Theater doet vergeten, want hoe hoog de kwaliteit van het spel ook is, dit nummer scheert waanzinnig dicht langs en soms zelfs over het randje. Daarna komt een stukje zang dat even sterk doet denken aan Pain of Salvation en dan speelt Derek Sherinia…, excuus, Mark Beckers een mooi toetsensolo.

Het tweede nummer neigt aanvankelijk wat minder naar progmetal maar al gauw komt er een stuk voorbij dat zeer, zeer sterk doet denken aan Fates Warning, niet in de laatste plaats door de zang van Sven Dupon, met wie de band een uitstekende zanger in huis heeft. De baslijn overigens doet hier sterk denken aan Eye Of The Tiger van Survivor. Halverwege het nummer krijgen we een stuk gesproken in de stijl van Dream Theater-nummers als Honor Thy Father. Dit nummer kent soms stukken zang die mij doen denken aan het rauwe van de oude Metallica.

Nummer drie, Lost In Transition, is instrumentaal en wat mij betreft het beste nummer van de plaat, temeer daar de invloeden van de band minder dik op de muziek gesmeerd zijn. In dit nummer hoor ik naast de gebruikelijke invloeden ook stukken die refereren aan Steve Vai. Het nummer is voornamelijk gebouwd op verschillende pianothema’s en kent verschillende, erg fraaie, zachtere passages en opbouwen. Op het einde worden langzaamaan alle instrumenten weggedraaid terwijl ze hetzelfde thema spelen op een enkele gitaar. Erg mooi!

Het laatste nummer, Revelation, is weer zeer sterk door Dream Theater. Wederom valt er niets aan te merken op het vakmanschap, maar wederom laveert de band gevaarlijk dicht langs de afgrond. Na de intro doet alles weer zeer sterk denken aan Pain of Salvation ten tijde van “Remedy Lane”. Ook dit is een fraai nummer maar het is allemaal veel te nauw verwant aan de band’s voorbeelden…

Ik kan gezien de aard van de nummers helaas niet anders dan vermelden dat ik deze demo nooit zelf zou aanschaffen, puur omdat de nummers klinken alsof ze een bewerking zijn van hun voorbeelden en die heb ik allemaal al in de kast staan… Dit is werkelijk zeer jammer, want de heren hebben een formidabele bak talent in huis en zijn zeer goed op elkaar ingespeeld. Het geheel klinkt ook zeer solide, maar het ontbreekt in té grote mate aan eigen identiteit. Wat dat betreft vind ik de eerste demo toch beter, mede omdat daarop ook een zangeres meedoet, wat de muziek toch weer net meer een eigen draai geeft… Ik wil deze heren dan ook adviseren hun hele verzameling progmetal te doen verzinken in de zee en zélf een identiteit bijeen te componeren, zodat dit schip niet ten onder gaat in de enorme oceaan van progmetalbandjes, aangezien dit absoluut zonde zou zijn. Tot het moment dat verbetering op dat vlak intreedt, zal deze potentievolle band geen hoogvlieger worden, ondanks het ontbreken van de zwaartekracht…

Christopher Cusack