Zero HourAlbum

Voordat ik begin met de bespreking van “Dark Deceiver” wil ik melden dat van mij geen écht objectieve recensie verwacht kan worden. Zero Hour is namelijk zo’n band die bij mij geen kwaad kan doen. Als er één band is die het predicaat ‘progmetal’ verdient is het deze wel en met dit laatste schijfje slaat men wederom keihard toe!

Voor meer informatie over de band verwijs ik gemakshalve naar de uitstekende recensie van ex-collega Joost Boley “Specs Of Pictures Burnt Beyond“. De band werkt sinds dit album in ongewijzigde bezetting dus met Chris Salinas op zang. Wat mij betreft mag dit zo blijven aangezien zijn enigszins schizofrene vocalen uitstekend passen bij de kille, industriële klanken die de overige bandleden produceren. Riep het muzikale landschap voorheen al vergelijking op met de rokende puinhopen van een platgebombardeerde stad, op “Dark Deceiver” marcheert ook het vijandig leger door de straten voorbij. Als dit album een film zou zijn was het een ultieme combinatie van science fiction en film noir geweest. Maar goed, ik sla door dus terug naar de muziek…

Centraal staan ook nu de staccato riffs van Jasun Tipton die als een tornado uit de speakers komen rollen, afgewisseld door hoogstaand shred-werk. Dit magistrale gitaarwerk wordt tot ongekende hoogten gestuwd door de mokerslagen die Mike Guy z’n vellen toebrengt. In tegenstelling tot hetgeen gebruikelijk vormen deze twee vaak de ritmesectie terwijl de basgitaar van Troy Tipton als een Nieuw-Zeelandse geiser continu aan de oppervlakte borrelt. Soms is dit geborrel subtiel treiterend om onverwacht gemeen om te slaan in een metershoge fontein. Opener Power To Believe laat hier direct een fraai staaltje van horen. De luisteraar wordt vanaf de eerste seconde meegezogen in een kolkende trechter van riffs en drums terwijl Troy er druk op los soleert. Chris Salinas bezweert fluisterend, jankt als een weerwolf en gromt als een grizzly. Alles bij elkaar een unieke combinatie die weliswaar opperste concentratie vergt, maar de luisteraar in extase achterlaat. Producer Dino Alden verdient trouwens een heel vette pluim want als je dit soort complexiteit tot behapbare brokken weet te verwerken versta je het vak.

Titelsong Dark Deceiver deelt als tweede song reeds de finale beuk uit en is zo heftig en zwaar dat acute ademnood ontstaat. Hier is geen verzet tegen opgewassen en volledige overgave is een verstandige keuze. Dat geeft je de mogelijkheid in een staat van hypnose te genieten van één van de mooiste songs ooit geschreven: Inner Spirit. Veel gehoorde opmerking is dat Zero Hour door de jaren heen de nadruk legt op techniek en minder oog heeft voor de song an sich. Met dit derde nummer wordt  dit verwijt naar het land der fabelen verwezen daar de opbouw en structuur van een ongekende klasse zijn. Het mag dan zo zijn dat een Zero Hour-compositie ontstaat met een stuk techniek, het uiteindelijke resultaat staat wel degelijk als een huis.

Op “Specs Of Pictures Burnt Beyond” lijkt het er aanvankelijk op dat veel songs op eenzelfde riff gebaseerd zijn. Naar mijn bescheiden mening maakt dit SOPBB nu juist zo briljant. Men laat deze basisriff telkens iets ‘verspringen’ zodat bij nadere beluistering wel degelijk verschillen waarneembaar zijn. Op “Dark Deceiver” is dit kunstje niet herhaald en verschillen de songs onderling veel meer van elkaar. Hard en zacht, kil en warm wisselen veelvuldig af en ook de duur van de songs varieert veel meer. Het tempo is moordend, maar voelt heerlijk aan.

Over moordend gesproken. Ook tekstueel is afgedaald naar duistere sferen. Dark Deceiver vertelt het verhaal van een man met gespleten persoonlijkheid die in een angstige droom zijn partner fileert. Helaas blijkt dit de volgende ochtend keiharde realiteit te zijn. De andere songs kennen ook donkere thema’s die de moeite waard zijn eens te bestuderen. Door de afwisselende zang van Chris ontstaat een lekker soort hoorspel.

The Temple Within is een volgend hoogtepunt vanwege de geweldige dynamiek. Ook hier geldt dat muziek, zang en verhaallijn een perfecte symbiose vormen.

The Passion Of Words is de eigenlijke afsluiter van het album en laat de boel op meesterlijke wijze flink ontsporen. Wanhoop die doorklinkt in de zang over een muur van agressieve riffs. Het is met geen pen te beschrijven, zo overweldigend.

Met “Dark Deceiver” plaatst Zero Hour zich nu al op een definitieve eerste plek in de jaarlijst. Ik kan me niet voorstellen dat er nog iets beters gaat komen dit jaar. Mocht je met de laatste euro’s in je zak bij de platenboer (of webwinkel) staan en nog precies één cd kunnen kopen, doe jezelf dan een plezier en laat het “Dark Deceiver” zijn!

Govert Krul