Zero HourAlbum

“The Towers Of Avarice” van het Amerikaanse kwartet Zero Hour mag met recht één van de grote klappers van het jaar 2001 genoemd worden. Tenminste op het gebied van de progmetal. Dit is progressieve metal in het kwadraat. Een combinatie van de complexiteit en techniek van cultbands zoals Watchtower of Sieges Even én het theatrale en verfijnde van groepen als Queensryche en Fates Warning.

Absolute voorwaarde om een dergelijke speelwijze goed tot zijn recht te laten komen is een professionele productie. Nou, die is in één woord briljant. Verantwoordelijke man Dino Alden (o.a. Marty Friedman en Mordred) heeft gezorgd voor een bijzonder krachtige en overweldigende sound. Met name de bas en drums doen op moddervette wijze van zich spreken. Een smeuïge ritmesectie. Het gitaargeluid is trouwens net zo min van een misselijke soort. Daar spetteren de vonken ook flink vanaf. “The Towers Of Avarice” is het tweede geesteskindje van de tweeling Jasun (gitarist) en Troy Tipton (bas). Zij tekenen voor het merendeel van de composities. De teksten zijn van de hand van Erik Rosvold (zang). De verhaallijn handelt over een maatschappij die slaaf wordt van zijn eigen hang naar een industrieel ideaal.

Vanaf de eerste tonen word je gepakt door de muziek en meegesleept in het verhaal. Onheilspellend, donker en vol drama. Hoogtepunt is het bijna 16 minuten durende Demis And Vestige. Een regelrechte klassieker vol onverwachte wendingen. Steenharde passages maken plaats voor rustige momenten en omgekeerd. Een razend knappe song die ingeklemd zit tussen twee ballades. Hierin is een hoofdrol weggelegd voor frontman Erik Rosvold. Zowel op Reflections als The Ghosts Of Dawn zingt hij alsof zijn leven ervan afhangt. Misschien technisch niet de meest begenadigde zanger maar zijn overtuigingskracht en gepassioneerdheid maken dit meer dan goed. Hij haalt het uit de verste verte van zijn tenen. Werkelijk alles perst hij eruit. Wat een overgave!

Naar zwakke momenten hoef je op deze cd niet te zoeken. Dat is doodzonde van je tijd, want je vindt ze toch niet. Je kunt hooguit kritiek hebben op de wat vrekkige speelduur van drie kwartier. Dit wereldse meesterwerkje had best veel en veel langer mogen duren. Zero Hour blaast met “The Towers Of Avarice” bijzonder hoog van zijn muzikale torens.

Joost Boley