ZillionAlbum

 Een nieuw supertrio!

Met deze wervende tekst probeert het Italiaanse Frontiers Records de debuutplaat van nieuwkomer Zillion aan de man (en vrouw) te brengen. Uiteraard moeten we een dergelijke uitspraak niet al te serieus nemen. Niet dat we hier te maken hebben met een matig bandje, zeker niet, maar enigszins overdreven is het opgeplakte etiketje wel. Feit is dat Zillion bestaat uit een drietal heren, dat hun sporen verdient heeft in het verleden.

Opperhoofd van de groep is Sandro Giampietro, die we kennen als gitarist van het inmiddels opgeheven Supared. Deze band was geformeerd rond zanger Michael Kiske, die faam verwierf als frontman van het Duitse Helloween. Deze Kiske heeft het overigens helemaal gehad met het metalwereldje en beproeft tegenwoordig zijn geluk in het commerciële circuit (lees popmuziek). Maar dit terzijde. Giampietro laat zich in Zillion ook van een ongekende kant zien. Hij blijkt niet alleen op een gitaar aardig uit de voeten te kunnen, maar tevens een verdienstelijke zanger te zijn. Trouwens, hij tekent eveneens voor de prima productie van Zillion’s eersteling.

Bassist Jens Becker plukt normaliter aan de dikke snaren bij het Duitse metalcombo Grave Digger en vertoefde voorheen in het gezelschap van bands als Running Wild en Kingdom Come. Drummer Mike Terrana is waarschijnlijk de bekendste naam binnen Zillion. Tegenwoordig geselt hij de vellen bij het Duitse Rage. Velen zullen hem wel kennen van zijn samenwerking met gitaristen als Axel Rudi Pell en de eigenzinnige Yngwie Malmsteen. Ook maakte hij ooit deel uit van Artension, de groep van toetsentovenaar Vitalij Kuprij.

En wat schotelen deze gelouterde muzikanten ons nu voor op hun debuut? Nou, in elk geval heeft het weinig met progressieve rock of metal te maken, of het moet de verwijzing naar Ayreon’s “The Human Equation”-album zijn in het nummer The Hose. Nee, Zillion trakteert de luisteraar op oerdegelijke melodieuze metal met hardrockinvloeden. Weinig origineel, maar strak en heel professioneel uitgevoerd. Liefhebbers van Lillian Axe komen met deze plaat zeker aan hun trekken. De sterkste songs bevinden zich in het tweede gedeelte van het album. Nummertje negen Day Or Night is een fraaie ballade met gevoelig gitaarwerk en zowaar wat toetsen. Afsluiter Say Goodbye, toepasselijke titel wel, bevalt meer dan uitstekend. De bas is bruisend, het middenstuk is heftig en de gitaarsolo is splijtend.

Een ongecompliceerd tussendoortje deze schijf van Zillion. Geen luistervoer voor echte progressievelingen, wel lekker voor de metalgeoriënteerde medemens met oor voor melodie.

Joost Boley