ZingaleAlbum

Er was eens……

Lang, lang geleden in het verre Israel en ver van de wereld waar men dacht de progressieve rock uitgevonden te hebben formeerden drie mannen, David Bachar, Yonathan Stern en Udi Tamir, de groep Zingale (spreek uit als ‘Tsingaleh’). In Ephraim Barak vond de groep al snel een gitarist en zanger. Geïnspireerd door de toen populaire groepen Gentle Giant en Van Der Graaf Generator ging men muziek maken die in 1977 resulteerde in het debuutalbum “Peace”. In 1980 viel de tot zes leden uitgroeide groep om uiteenlopende redenen uiteen en ging ieder zijn eigen weg. Tot zover niets nieuws onder de zon, want dit vergaat zoveel groepen.

Totdat Barak en Tamir elkaar dertig jaar na oprichting weer ontmoetten. Ook in de brandende zon van het Midden-Oosten kruipt het muzikale bloed niet waar het gaan kan en vond een heuse reünie plaats. Zonder Stern, Bachar en de andere voormalige leden, maar wel met drummer Barak Ben Zour, een ervaren man die zijn sporen in de muziekbusiness al ruimschoots had verdiend.

Liefst 32 jaar na het debuut is daar het tweede album “The Bright Side”. In 32 jaar is er natuurlijk erg veel veranderd en dus ook de stijl van Zingale. Werd het debuut nog gedomineerd door Gentle Giant-achtige muziek, hoofdzakelijk vanwege de met viool gelardeerde nummers, “The Bright Side” valt daar absoluut niet mee te vergelijken. De overlevering leert dat “Peace” een legendarisch album moet zijn, maar dat heb ik kennelijk allemaal gemist. “The Bright Side” zal deze status nooit verkrijgen. Het is zelfs de vraag of deze mannen er goed aan gedaan hebben om dit album uit te brengen.
We horen een veertiental onsamenhangende nummers met zang dat het midden houdt tussen een slecht bij stem zijnde Jon Anderson en een goed bij stem zijnde Johnny Rotten. Luister ter overtuiging maar eens op je gemak naar het vals gezongen Money Contentment en de tien minuten durende draak Who Holds The Key. Enige invloeden van Yes zijn niet helemaal te ontkennen, zoals op het afsluitende en redelijk verteerbare Dreams.

Verder voert het uur muziek je mee langs veel elektronische uitspattingen die je eerder bij Jean Michel Jarre en Vangelis verwacht. Nummers als Zingale en For David geven daardoor net even wat fletse kleur aan het schijfje. De intenties van deze mannen zullen best goed zijn geweest en eind zeventigerjaren kwam je hiermee nog weg. Vandaag de dag moet de lat toch een stuk hoger liggen.

Ik betwijfel of men vooraf goed heeft nagedacht hoe dit album moest gaan klinken. Ook de productie is matig waardoor regelmatig een brij van geluid ontstaat. De vaak onrustige drums maken veel nummers onnodig druk en nerveus.

Ondanks het respect wat ik voor groepen als deze heb, die na jaren van afwezigheid de draad weer oppakken, is men bij Zingale vergeten dat de tijd in al die jaren niet heeft stilgestaan. Of Zingale nog lang en gelukkig zal leven is bij het ter perse gaan van deze recensie de grote vraag.

Hans Ravensbergen