Ziras, TheodoreAlbum

 Net als in de economie en de mode zie je in de instrumentale muziek een terugkerend patroon. Twintig jaar na de hoogtij dagen van de instrumentale gitaarmuziek brengen anno 2003 steeds meer muzikanten een instrumentale cd uit. Theodore Ziras is een Griek en “Virtual Virtuosity” is zijn tweede volledig instrumentale album. Om te zien waar Ziras zijn inspiratie vandaan haalt, hoef je maar het boekje van de cd open te slaan. De gebruikelijke klassieke componisten (Bach, Vivaldi en Paganini) en hedendaagse gitaarhelden (Michael Romeo, Yngwie J. Malmsteen, Steve Vai, Joe Satriani en vele anderen) worden bedankt. Dit maakt gelijk duidelijk in welke hoek de muziek van Theodore Ziras geplaatst moet worden: neo-klassieke instrumentale rock.

Het grote nadeel van een dergelijke instrumentale cd is het narcisme waaraan het overgrote deel van de gitaristen lijdt. Ze horen zichzelf erg graag spelen en halen alles uit de kast qua techniek en snelheid en vergeten daarbij voldoende aandacht aan de compositie te besteden. Ook “Virtual Virtuosity” heeft hier last van.

In het openingsnummer, Terminus Ad Quem, wordt gelijk de toon gezet. De arpeggio’s vliegen je om de oren en het ene snelle gedeelte na het andere wordt op de luisteraar afgevuurd. Slechts een enkele keer wordt gas terug genomen. Ook het opvolgende Dark Valley, Depression en Air-To-Air zijn dergelijke nummers, flitsend gitaarwerk ondersteund door redelijk geprogrammeerd ritmewerk. De toetsen vullen de redelijk drukke muziek verder in. In Air-To-Air (een verwijzing naar het stuk van J.S. Bach) zit zelfs nog een orkestraal gedeelte verwerkt. The Edge wordt gedomineerd door een vreemde toetsenriedel. Het lijkt wel of de toetsen onder water zitten en maken een geluid alsof men uitademt.

Het tempo van Virtual Virtuosity ligt beduidend lager als dat van de voorgaande nummers. Ook het tempo van Fictitious Rhapsody ligt lager en hier wordt eveneens geflirt met een klassiek aandoend thema. In dit nummer doet het spel van Ziras me het meest denken aan dat van Yngwie Malmsteen. Het begin van Your Majesty kent twee verschillende gitaarlijnen die daarna weer bij elkaar komen op vervolgens weer ieder hun eigen weg gaan. Storend zijn echter de drumgeluiden en dan met name de bekkens. Het emotionele Evermore… kent een intro dat afwijkend is van de andere nummers en wordt verzorgd door toetsen. Echter, Ziras kan zich toch niet helemaal beheersen en voorziet het nummer van zijn snelle uitspattingen en ik had graag het gehele nummer in die emotionele sfeer gehoord. De laatste twee nummers, The Boring Machine en Liquidity zijn weer snelle nummers waarin Theodore Ziras laat horen waartoe hij allemaal in staat is.

Qua techniek en snelheid zit je wel goed bij Theodore Ziras alleen weet hij het nog niet in pakkende melodieën, voorzien van de nodige emotie, te verpakken.

Rob van Oosten