Zona, La

LeNottiDifficili

Info
Uitgekomen in: 2002
Label: Mellow Records
Website: http://www.zuffantiprojects.com/
Tracklist
Solitudini (10:46)
Il Babau (10:25)
Il Sogno Della Scala (15:16)
Equivalenza (8:25)
Marco Cavani: drums
Agostino Macor: Minimoog, Mellotron, Crumar synthesizer, theremin
Stefano Marelli: gitaar, e-bow, effecten, loops
Fabio Zuffanti: bas, pedalen, effecten
Met medewerking van:
Michele Nastasi: trompet
LeNottiDifficili (2002)

LaZona is een van de meest recente gedaantes waaronder deze groep muzikanten onder leiding van bassist Fabio Zuffanti opereert, want in het verleden kwamen we deze al tegen als Finisterre, Hostsonaten en La Maschera Di Cera. Terwijl Finisterre sinds het laatste studio-album “In Ogni Luogo” moderne progrock brengt, Hostsonaten pastorale / folky symfo laat horen en La Maschera Di Cera op haar twee albums een ongegeneerd eerbetoon brengt aan de klassieke Italiaanse jaren ’70-prog, is de muziek die LaZona voortbrengt van heel andere koek.

ItaloAmbientInstrumentalProgPostRock noem ik het voor het gemak maar ik kan me voorstellen dat een argeloze lezer niet zo gek veel heeft aan deze omschrijving. Net als dat deze waarschijnlijk niet veel heeft aan het feit dat de muziek duidelijk beïnvloed is door de lange instrumentale geluidslandschappen van een band als Godspeed You Black Emperor! zonder overigens te vallen in de valkuilen genaamd ‘monotoon’ en ‘voorspelbaar’ waar deze band nog wel eens in wil duikelen. Net zo min als dat een argeloze lezer veel zal hebben aan mijn opmerking dat ik de muziek wel een beetje dezelfde filmische eigenschappen vind hebben als de muziek van de IJslandse band Sigur Ros zonder dat de muziek van LaZona overigens gezegend is met de wonderschone melodieën zoals die te vinden zijn op Sigur Ros‘ album “Agaetis Byrjun”. En dus heb je als recensent een mooi probleem, want je wil het soms toch wel met iets herkenbaars vergelijken.

Totdat ik nog niet zo gek lang geleden weer eens een keer zat te kijken naar “Live At Pompeii” van Pink Floyd en mij bij Careful With That Axe, Eugene het gevoel bekroop dat ik recent muziek had gehoord die hier wel wat van weg had. En toen viel mijn oog dus op dit, in eerste instantie, licht ongrijpbare schijfje van LaZona en had ik eindelijk een herkenbaar referentiepunt gevonden.
Want “LeNottiDifficili” is feitelijk een 45 minuten durend, langzaam naar een climax opbouwend muziekstuk net zoals dat bewuste stuk van Pink Floyd dat ook doet maar dan in een korter tijdsbestek.

Solitudini opent helemaal van uit het niets met vage basklanken en de nodige radioklanken gecombineerd met statische ruis. Heel langzaam vormt zich een spookachtig, muzikaal geheel waarbij met name de zachte basklanken nu gelijk die connectie met Careful With That Axe, Eugene oproepen. Dit rustige muzikale landschap is de perfecte ondergrond voor trompettist Michele Nastasi. Het is zijn spel op dit album dat als het ware de melodieuze stem van het album is waarbij ik overigens regelmatig moet denken aan de Noorse trompettist Nils Petter Molvaer. Dit eerste deel van het album vertegenwoordigt het ambiente karakter van het album waarbij op het laatste een veelvoud aan gitaarloops de basis vormt.

Met Il Babau duikt er voor het eerste een echt nadrukkelijke ritmiek in de muziek op. E-bow gitaar en trompet brengen een klagende melodie waarbij ze ingenieus over elkaar en rond elkaar wentelen. Halverwege duiken voor het eerst de drums op en wordt de muziek ook langzamerhand steeds intenser net als overigens het gitaarwerk.
Een wolk van statische ruis zorgt voor de overgang naar Il Sogno Della Scala. Vanuit de ruiswolk duikt een stuwende baslijn waaraan vervolgens vervreemdende koorklanken (waarschijnlijk muziek van Palestrina) worden toegevoegd. Met de introductie van drums wordt de spanning als maar verder opgevoerd en zorgt de theremin voor nog meer vreemde klanken. Maar een spannende opbouw moet ook zijn uiteindelijke climax bereiken en als gitarist Stefano Marelli weer zijn intrede doet in het klankbeeld lijken we daar ook zijn aanbeland. Heftig, noisy riffend stuwt hij de band naar nog grotere hoogten. Dit alles uitmondend in een bijna orgastische ontlading in de vorm van een schitterende gitaarsolo ondersteunt door donderende bas, beukende drums en Mellotronstrijkers. Als dan na deze solo de band gas terugneemt lijkt het gedaan met de pret ware het niet dat nog eenmaal de trompet van Nastasi zijn opwachting maakt en er nog eenmaal gezamenlijk naar een climax word toegewerkt. Hemels!

Het afsluitende Equivalenza laat ons uiteindelijk langzaam wegdrijven op een klanktapijt. De band doet steeds meer een stapje terug waarna we vervolgens alleen nog maar overblijven met elektronische klanken en vreemde spraaksamples tot we uiteindelijk weer op hetzelfde nulpunt zijn gekomen als aan het begin van het album.

Dit is zeker geen album voor diegene die op zoek is naar muziek die er in gaat als gesneden koek en die je gelijk aan één of ander illuster voorbeeld doet denken. Dit is echter wel een album voor diegene onder ons die net als ik graag luisteren naar platen die een soort van muzikale geluidsreis vormen en die eens afwijken van de vele platgetreden muzikale paden. Heren, doe mij nog maar zo’n portie ItaloAmbientInstrumentalProgPostRock!

Christian Bekhuis

Send this to a friend