Zuffanti en Alex Carpani BandConcert

Fabio Zuffanti

Een beetje frequente lezer van Progwereld is wel enigszins bekend met de naam Fabio Zuffanti. De kans dat je een album van Hostsonaten, La Maschera di Cera, Finisterre, Aries of een soloalbum van Zuffanti in de kast hebt staat is redelijk groot. Iets wat Zuffanti nog nooit eerder deed was optreden in Nederland. De Boerderij durfde het aan en boekte de band in een twee concert met de Alex Carpani Band die nummers van Van der Graaf Generator zou spelen, compleet met de legendarische David Jackson op sax en fluit.

Nu is een concert bezoeken op zondagavond vaak lastig. De volgende dag gaat bij de meeste mensen de wekker immers weer vroeg af. Daarbij zijn er de laatste tijd al veel mooie concerten geweest en je kunt je geld maar één keer uitgeven. Toch was het jammer dat er niet meer dan veertig mensen op dit optreden waren afgekomen. Beide bands verdienden een groot publiek.

Fabio Zuffanti had aangegeven dat hij een dwarsdoorsnede van zijn oeuvre zou spelen. Die belofte maakte hij helaas niet waar. Hij speelde het grootste deel van zijn laatste album “La Quarta Vittima” aangevuld met twee Finisterre nummers. Zijn band bestond o.a. uit fluitist en saxofonist Martin Grice, bekend van het Italiaanse Delirium, Matteo Nahum (La Maschera di Cera) op gitaar en Paolo Tixi (Il Tempio Delle Clessidre) op drums. Met name deze laatste bleek een indrukwekkend drumbeest die zijn handen niet omdraait voor een paar behoorlijk complexe ritmes.

Dat er een overschot aan talent op het podium stond, was wel duidelijk. Het feit dat een deel van bladmuziek speelde maakte duidelijk dat het geheel er nog niet helemaal in zat, maar je merkte dat nergens aan. Helaas stond het gitaargeluid wat zacht, waardoor de schitterende solo tegen het einde van Una Sera d’Inverno minder goed uit de verf kwam. Het was ook jammer dat Fabio Zuffanti het niet aan durfde om echt te zingen. Het was meer een opzeggen van teksten en dat maakte de vocale delen erg houterig en onecht. Toch was het over het geheel genomen genieten geblazen van deze Italianen. Ik zou ze graag nog eens terug zien met meer speeltijd, maar ik ben bang dat dit niet meer zal gebeuren.

Alex Carpani

Een beetje frequente lezer van Progwereld is waarschijnlijk totaal onbekend met de naam Alex Carpani. Toch staan er twee recensies (“Waterline” en “The Sanctuary“) van hem onze site, en na het zoeken daarvan blijkt dat ik er nota bene zelf één van heb geschreven. Het feit dat ik me dat niet kon heugen, bewijst volgens mij dat ik niet heel erg onder de indruk ben van de verrichtingen van deze toetsenist. En na het beluisteren van een zestal nummers van het concert van Carpani’s band, zal ik niet ook maar enige neiging hebben de muziek weer eens op te zetten, for old time’s sake. Nee, dat zal niet gebeuren.

Dat heeft vooral te maken met de inwisselbaarheid en futloosheid van de solotracks die de Italiaan en zijn band ten gehore brachten. Zelden hoorde ik progrock in de Boerderij die zo gespeend was van originaliteit, interessante melodieën of verrassende tempowisselingen. Ik klaagde jaren geleden in mijn stokoude recensie al over de productie van zijn cd, maar ik constateer dat hij ook live het niet voor elkaar krijgt de band als een soepele machine te laten lopen.

En dat is jammer, want in de Alex Carpani-band zit als special guest de legendarische saxofonist/fluitist David Jackson, bekend van Van Der Graaf Generator. Wat hij in deze band doet, is mij een raadsel, want hij overklast de overige bandleden, inclusief de naamgever, met schaamteloos gemak. Hij is tevens de enige reden dat wij nog even bleven hangen, temeer omdat de band in de setlist een groot aantal VdGG-klassiekers had opgenomen. Het was leuk om David Jackson twee saxofoons tegelijk te zien spelen, en het was eveneens aangenaam hem allerlei fluiten te zien bespelen. Het klonk ook allemaal uitstekend hetgeen de oude man deed. Minder leuk was het om David Jackson als een imbeciel het publiek te verzoeken om blatende geluiden van schapen na te doen, ik heb geen idee waarom. Sommige mensen vooraan het podium begonnen luidkeels te blaten, maar ik vond het geheel nogal gênant. Het zal wel ‘kunst’ zijn, mij leverde het slechts irritatie op. En ik weet niet hoe het met de mensen vergaat, maar ik kan als mens maar zoveel saxofoon op één avond hebben. Ik zat dus al spoedig aan mijn taks.

Het belangrijkste nadeel van het concert was dat het VdGG-materiaal er inging als zoete koek, terwijl het originele materiaal van Carpani daar schril tegen afstak. Het bleek een kwestie van uitzitten van de solotracks en wachten op legendarisch materiaal. Killer klonk als een klok, en het zou wellicht een goed advies zijn geweest alleen maar covers te spelen. Wat ons betreft een gemiste kans en wij hielden het na een half concert voor gezien.

Verslag: Maarten Goossensen & Markwin Meeuws
Foto’s: Ard van den Heuvel