Sieges EvenAlbum

De Duits-Nederlandse progmetal formatie Sieges Even kent een wat roerige geschiedenis van bijna twintig jaar met diepe dalen en zelfs een hiaat van bijna 8 jaar. Toch heeft de band met de tweede plaat sinds de reünie de beste troeven in handen die ik dit jaar gehoord heb.

Troef één is de Rotterdamse zanger van de band, Arno Menses. Wat een ontzettend goeie stem heeft die gozer! Het bereik van James LaBrie zonder dat idiote gegalm, een helder, krachtig geluid, zuiver en ontroerend zonder drama. Er zijn veel karakteristiekere stemmen, zangers die je overal zo uitpikt, maar zó goed hoor je ze maar zelden. Kippenvel.

Troef twee is het materiaal. Sieges Even maakt stevige prog op Amerikaanse leest, een beetje Dream Theater, een beetje Rush, best veel Enchant, maar de laatste twee platen zijn veel meer op de melodie van de compositie gericht dan het oudere materiaal, dat meer over speltechniek ging. Gelukkig heeft de band inmiddels een eigen stijl ontwikkeld die al te opvallend epigonisme buiten de deur houdt en bovendien garant staat voor een groot aantal ijzersterke liedjes. Zelfs in de ballad Eyes Wide Open, waarvan het onderliggende schema waarschijnlijk door bijna elke AOR-band ter wereld al eens is platgetreden, weet de manschaft de melodie en het ritme nét die draai te geven die het nummer briljant maakt. Je moet van zeer goeden huize komen om de eerste vier nummers van deze plaat te overtreffen. Wát een prachtige muziek!

Troef drie is de productie. “Paramount” klinkt als de spreekwoordelijke klok, helder, krachtig, open en loepzuiver. De arrangementen zijn schitterend, de koortjes zijn heel mooi en alle muzikale verrichtingen zijn goed te volgen. Gitarist Steffen is daarin van grote waarde; hij heeft een mooi geluid, sprankelend en gedoseerd. Hij overtuigt door wat hij laat horen, maar evenzeer door wat hij weglaat, kan groots rocken maar ook heel klein blijven met een akoestisch gitaartje. De klasse van de ritmesectie, de broertjes Holzwarth, blijkt ook uit de bandjes waarin ze onderdak vonden tijdens de jaren dat Sieges Even met sabbatical was: Blind Guardian en Rhapsody.

Je kunt ook teveel van een goed ding hebben: zo tegen liedje 5 of 6 begint de magie te verdwijnen en gaan de nummers een beetje op elkaar lijken. Het is dus zaak de plaat niet in één sessie af te luisteren, daarvoor zijn de nummers te éénvormig. Allemaal meesterwerkjes, maar wel min of meer dezelfde meesterwerkjes. Ook hier helpt de productie: af en toe een ander geluidje, een computer-loopje als intro hier, een stukje a-capella daar, het helpt om eentonigheid tegen te gaan. Zelfs de beste producent kan echter kennelijk niet voorkomen dat mijn nieuwe held Menses in een liedje als Duende wat schreeuwerig gaat klinken. Toontje omlaag stemmen, jongens?

Echte “misser” vind ik het instrumentale Mounting Castles In The Blood Red Sky. Dat Menses een nummertje niet mee mag doen vind ik al een schande, maar dat de band niets beters weet te verzinnen dan wéér dat door overgebruik betekenisloos geworden sampletje van Martin Luther King (“I have a dream…”), dat maakt het nummer voor mij onverdraaglijk. Hoe de mooiste boodschap kan verworden tot een jammerlijk cliché!

Nou ja, in een hand zo vol met troeven mag ook wel een mindere kaart zitten zonder dat de pit gevaar loopt. Voor klaverjas-leken: ondanks wat kleine gebreken is “Paramount” vooralsnog mijn plaat van het jaar. Knap dat een band die al zó lang meegaat zo weet te verrassen!

Erik Groeneweg