Morse, Neal

Lifeline

Info
Uitgekomen in: 2008
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Radiant Records
Website: www.nealmorse.com
MySpace: www.myspace.com/nealmorse33
Tracklist
Lifeline (13:20)
The Way Home (4:20)
Leviathan (6:04)
God's Love (5:27)
Children Of The Chosen (4:55)
So Many Roads (28:43)
Fly High (6:31)
Neal Morse: zang, toetsen, gitaar

Met medewerking van:
Paul Bielatowicz: 2e gitaarsolo op Fly High
Randy George: basgitaar
Carl Groves: achtergrondzang
Jim Hoke: saxofoon
Ivory Leonard: achtergrondzang
Mike Portnoy: drums, percussie
Danielle Spencer: achtergrondzang
Jonathan Willis: gitaar
Lifeline (2008)
Sola Scriptura And Beyond dvd (2008)
? (Question Mark) Live (2008)
Sola Scriptura (2007)
Cover To Cover (2006)
? (Question Mark) (2005)
One (2004)
Testimony Live dvd (2004)
Testimony (2003)
It's Not Too Late (2001)
Neal Morse (1999)

Ik had zonder problemen de volgende korte recensie kunnen schrijven:

Neal Morse heeft samen met zijn trouwe studiomaten Randy George en Mike Portnoy een nieuw studio-album opgenomen dat luistert naar de naam “Lifeline”. Vanuit zowel muzikaal alsmede tekstueel oogpunt valt dit album te vergelijken met de volgende albums van Neal Morse zelf “Testimony”, “One”, “Question Mark” en “Sola Scriptura” en het Spock’s Beard album “Snow”. Ook komt met enige regelmaat wat overeenkomsten met andere Spock’s Beard albums en de twee Transatlantic platen voorbij. Dus voor iedere Neal Morse volger is dit wederom gesneden koek en kan iedere fan met gerust hart dit album in huis halen.

Hierbij zou geen enkel woord gelogen zijn, maar ik ga er toch maar ietsje dieper op in. Neal Morse is een hardwerkend baasje. Het inkt van mijn recensie van de “Sola Scriptura dvd” is amper droog en de dubbel dvd net in de dvd-kast geschoven of de volgende Neal Morse release ligt alweer uitnodigend op de deurmat te pronken. Deze keer weer een nieuwe studioplaat die de naam “Lifeline” heeft meegekregen. Zoals we op de laatste platen van Morse vaker zagen is ook dit werkje opgenomen met zijn muzikale makkers Randy George en Dream Theater opperhoofd Mike Portnoy. Het uiteindelijke resultaat is wel iets anders dan wat wij van Morse gewend zijn de laatste jaren. Het is namelijk geen conceptvorm deze keer maar een verzameling losse nummers. Er staan zelfs een vijf nummers op die rond de vijf minuten klokken. Je hoeft je overigens geen zorgen te maken dat dit gelijk betekent dat we een verzameling pop / rock muziek voor de kiezen krijgen, want dat is geenszins het geval. Het is nog steeds de welbekende Neal Morse prog die voorbij komt. Voor de echte wantrouwer heeft Morse gelukkig ook een mega epic opgenomen die bijna een half uur duurt.

Tekstueel is er weinig veranderd op “Lifelines”. Nog steeds is de Almachtige de grote inspiratiebron en bezingt Morse de pracht en praal van het geloof keer op keer. Waar hij op andere albums soms nog wel eens een metafoor gebruikte, wordt op “Lifeline” alles bij naam en toenaam genoemd. Ik kan begrijpen dat niet iedereen daarvan gediend is, maar mij stoort het niet echt, vooral niet als de muziek in orde is. En dat, beste menschen, is zeker het geval.

Het openingslied en tevens titelsong van dit album heeft alles waar de Neal Morse geluiden zo bekend door zijn. Een alle kanten op kronkelend orgeltje, tempoversnellingen op gezette tijden, stuwende drums van de Portnoy (is Morse nu echt de enige die hem in bedwang kan houden?), een catchy refrein en vol met het grote gebaar zonder over de top te gaan. Na het lekker wegluisterende The Way Home volgt onder de noemer Leviathan het stevigste nummer uit de catalogus van Neal Morse tot nu toe. Weliswaar geen heftige gitaarpartijen maar door de heftige (synthesizer?) blaaspartijen, afwijkende ritmes, mega snelle dubbele basdrum, stuwend baswerk van Randy George en met een bijna overslaande stem schreeuwende Morse is dit één van de opvallendste en meest afwijkende nummers van “Lifeline”. Dat kan helaas niet gezegd worden van God’s Love. Deze ballade lijkt namelijk verdacht veel op We All Need Some Light Now van Transatlantic. Sterker nog, ik heb zo maar het idee dat de intro één op één gekopieerd is.

Snel door naar de epic van dit album. Met een tijdsduur van tegen het half uur brengt de oud-Spock’s Beard zanger met So Many Roads precies wat de grote schare fans van hem verwacht. Na een rustige intro met enkel de piano en de immer fraaie stem van Morse, volgt ineens een eruptie van toonladders, solo’s en allerlei niet verwachte wendingen die soms wel eens wat geforceerd / gezocht aandoen, maar zeer genietbaar blijven. Een epos waarvan je eigenlijk al weet wat je te wachten staat maar je toch telkens weet te raken. Het was vrij logisch geweest om hiermee het album af te sluiten maar die eer is weggelegd voor Fly High. Een zwaar aangezette ballad waar Neal Morse wederom zijn liefde voor Jezus laat horen. Een emotionele afsluiter voorzien van de nodige bombast welke het ongetwijfeld goed zal doen tijdens liveconcerten. Ondanks dat ik eerder opteerde om af te sluiten met So Many Roads laat Morse je tijdens Fly High nog eenmaal naar adem happen en snap ik deze keuze ook wel, want het nummer Fly High is te mooi om op de plank te laten liggen.

Dus aan de ene kant is er wellicht weinig nieuws onder de zon voor de Neal Morse adepten, maar aan de andere kant zijn we weer een Neal Morse plaat rijker die de bekende Morse kwaliteiten prima etaleren. Zoals al eerder geschreven tijdens het begin van de recensie is “Lifeline” gesneden koek voor de flinke schare Neal Morse fans en kan iedere liefhebber met een gerust hart deze cd aan zijn of haar collectie toevoegen.

Sander Kok

Koop bij bol.com

Send this to a friend