DelainAlbum

Je hebt van die albums waar je naar uitkijkt. Albums die vaak lang op zich laten wachten, of waarvan de releasedatum keer op keer wordt uitgesteld, om allerlei redenen. Als het album dan eindelijk uitkomt is de eerste kennismaking vaak dubbel spannend. Valt het dan tegen, of stelt het teleur, dan blijft er een kater hangen die niet lekker aanvoelt.

Na het verpletterende debuut van Delain in de vorm van “Lucidity” in 2007 wordt het moeilijk om het behaalde succes te overtreffen. Zeker ook omdat de band het nu zonder de groten der ‘Gothic scene’ moet doen, ook al helpt Marco Hietala van Nightwish de band nog  op weg op “April Rain”. Inmiddels is er een hechte band met uitstekende vakmensen samengesteld door bandleider Martijn Westerholt. Na een luisterbeurt of twee kan je tot de voorzichtige conclusie komen: dit is de show van Charlotte Wessels! Haar stem is muzikaal gegroeid in de tijd, en Wessels kan zich wat mij betreft naast onze andere Nederlandse progdiva nestelen; Anneke van Giersbergen. Wat een ongelooflijk goede stem heeft deze Zwolse schone! Elke noot is raak en betoverend, al kan een producer ook overdrijven om in bijna elke track ter opwaardering haar tweede stem te gebruiken. Uiteraard heb ik het niet bij die twee luisterbeurten gelaten, en heb ik het daarna nog een paar keer grondig beluisterd, met als resultaat: gemengde gevoelens.

Misschien moeten we dit album zien als handreiking van de metal muziek naar het grote publiek, want  wat mij betreft is het duidelijk waar de band op mikt. Dat is het dus het grote publiek. En dan doe ik in mijn optiek niets te kort aan bijvoorbeeld de titeltrack April Rain, want die klinkt goed, is muzikaal en melodieus. Maar vanaf de titel- en openingstrack kan je gelijk ook het hele album typeren. Het is allemaal overgoten met een dikke saus van Nightwish en Within Temptation. Natuurlijk zijn dat voor de liefhebbers geen verkeerde namen, maar toch had ik meer eigen identiteit verwacht van Martijn Westerholt, oprichter en grootste drijfkracht achter Delain. Zeer zeker na het prima debuutalbum “Lucidity”. Je kan weinig opmerkingen maken over de muzikanten, want elk instrument en elk detail is prima verzorgd. Echter zoals Westerholt in een interview verklaarde dat dit album meer “metal” zou klinken dan het debuutalbum, gaat voor mijn persoon niet op. Want wat ‘ronkende’ en vet aangezette gitaren geeft per definitie nog geen echt metal-album. En gek genoeg lees ik in een ander interview met Martijn in een dagblad uit mijn (en die van Westerholt’s regio) dat hij vind dat het meer een pop-album is…?

Is het dan allemaal negatief op het album? Nee absoluut niet, het klinkt allemaal erg goed en ligt lekker in het gehoor. Alle nummers zijn bijzonder vakkundig in elkaar gezet en de cd gaat zeker succes brengen voor de sympathieke band uit Nederland. Zo klinkt het nummer I’ll Reach You bijzonder goed, ondanks dat het ‘poppy’ overkomt. Ook de nummers Stay Forever en Go Away zijn van commerciële waarde en kunnen hoge ogen gooien in de hitlijsten. Maar daarnaast hebben we bijvoorbeeld ook nog On The Other Side, wat wordt versterkt door het mooie en pure cello geluid van Maria Ahn van het beroemde Ahn Trio. Tijdens Control The Storm krijgt de band, zoals eerder gemeld hulp van Nightwish grootheid Marco Hietala. Zijn stem te horen is voor mij persoonlijk een feestje, dus het samenspel met Charlotte maakt het nummer bijzonder vriendelijk te beluisteren. Later zal hij in het sluitstuk van het album nog eens opduiken.

Toch ontbreekt er enige variatie op het album. Het nummer Start Swimming bijvoorbeeld. Dit circuleert als ‘back to basic’ akoestische versie al een tijdje op het videokanaal You Tube. Deze versie, die waarschijnlijk toen nog in de kinderschoenen stond, is uitgevoerd tijdens een speciaal optreden in de Broerenkerk in Zwolle. Nu is de kwaliteit van de video beroerd, maar deze akoestische versie zou heel wat interessanter klinken op het album dan de versie die nu op het album staat. Natuurlijk zijn de gitaren grotendeels akoestisch gebleven, maar het verschilt te weinig van sound ten opzichte van de andere nummers. Had de tweede stem weggelaten, want de enkele versie van Charlotte’s stem is sterk genoeg.  Blijf bij de prachtige piano in plaats van de elektrische toetsten waardoor je minder drukte creëert en je hebt een dijk van een nummer, dat zich prima onderscheidt van de andere nummers.

Zo klagen wij hier op Progwereld nog wel eens dat de productie van een album beter kan, maar zo kan het ook de andere kant op gaan. Het klinkt allemaal iets te ‘over’ geproduceerd, te glad, te mooi. Producers Westerholt en Oliver Philipps hebben teveel hun best gedaan en dat maakt het allemaal té perfect, waardoor de charme van een album teniet wordt gedaan. Conclusie, er is met dit album niets mis, maar verwacht geen doordachte epische stukken waaruit je plotseling wakker wordt na een enerverende trip.

Ruard Veltmaat