Agents Of MercyAlbum

Het jaar 2008 ging de boeken in als eentje waarin geen nieuwe cd van The Flower Kings verscheen. Niet dat de leden stilzaten, overigens. Want dat kunnen ze simpelweg niet. Tomas Bodin bracht een solo-cd uit en ook Roine Stolt en Jonas Reingold houden er drukke agenda’s op na. Laatstgenoemde had op persoonlijk vlak het één en ander te verduren en bracht met zijn Karmakanic een derde album uit. Maar er gebeurde meer achter de schermen. In de loop van 2008 polst Stolt zanger Nad Sylvan (Unifaun) of hij wellicht een bijdrage wil leveren aan een collectie songs die de gitarist heeft geschreven. Sylvan besluit mee te doen en voor Stolt het weet, groeit Agents of Mercy – zoals het project is gaan heten – uit tot een volledig album. Ook wordt hulp ingeroepen van bassist Jonas Reingold, die op twee nummers bast, en drummers Zoltan Csörsz, Jimmy Keegan en Pat Mastelotto. Voor de toetsenpartijen doet Stolt een beroep op Biggo Zelfries, de excentrieke frontman van Walrus Farm.

The Fading Ghosts of Twilight verschijnt op 1 maart 2009 en laat in twaalf stukken horen dat Stolt nog steeds een prima songschrijver is, naast zijn epische en vaak experimentele werk bij The Flower Kings en Kaipa. Sterker nog, wie de laatste Flower Kings-albums een werkelijke overdaad aan teveel van hetzelfde vond, zou er heel erg goed aan doen deze plaat te beluisteren. De sfeer van de cd ligt in de oorsprong van akoestische pop uit de jaren zeventig en tachtig. Kraakheldere gitaren, melodieus pianospel en meerstemmige zang vullen de composities, die stuk voor stuk van hoge kwaliteit zijn. Daarnaast ligt het tempo ook een stuk lager dan op Flower Kings of Karmakanic-platen, zodat de muziek meer ademt en niet als een sneltrein aan de luisteraar voorbij trekt. Vooral in Heroes & Beacons laat Roine Stolt zijn creatieve brein van een andere kant horen. Een prachtig uitgewerkt stuk met subliem basspel van Reingold, relaxte orgelpartijen van Zelfries en trage solo’s van de meester zelf. En bovenal die zang van Sylvan, die als een prima articulerende vertolker een prominente rol inneemt en een zangstijl heeft die doet denken aan Gary Brooker, Jack Bruce en zelfs Max Werner. Af en toe zingt Stolt zelf ook een partijtje mee, zoals in het groovy People Like Us, een niemendalletje halverwege het album. In A Soldiers Tale wordt iets meer gas gegeven en lijken met name de toetsenpartijen van Zelfries af en toe uit de bocht te vliegen, maar toch blijft het totaalgeluid behouden en zelfs een tikkeltje bescheiden. Daarin ligt ook het gevaar van de plaat: soms klinkt het allemaal net iets te braaf. Ook de speelduur van 77 minuten is naar mijn mening te lang om de aandacht er volledig bij te houden.

Of Agents of Mercy een project voor de toekomst gaat worden, ik durf het niet te zeggen. Roine Stolt blikt meer terug dan vooruit op “The Fading Ghosts of Twilight”. Maar juist vanwege het ontbreken van enige avant-gardistische elementen is het een vrij toegankelijk album geworden dat voor een ontspannen zonnige zondag een prima soundtrack kan zijn. Als geheel overtuigt de plaat niet helemaal, omdat de nummers vaak inwisselbaar klinken en teveel op elkaar lijken. Wellicht gaat Stolt op de volgende plaat volgens de goede progressieve traditie in dit idioom daar wat aan doen. Het graan is in elk geval flink gezaaid met dit luxe klinkende album.

Wouter Bessels