Schizoid LloydAlbum

In een tijd dat men toch al zo bang voor een bepaald virus, brengt Schizoid Lloyd brutaal hun debuut-ep “Virus” uit. De ep duurt slechts 26 minuten, maar weet in die geringe tijd mij in elk geval deels te overtuigen van hun kwaliteiten en goede bedoelingen.

Schizoid Lloyd brengt een soort Bach-overstuurde vorm van tegen progmetal aangrenzende symfonische rock. Invloeden reiken van Pink Floyd tot Radiohead, en van Porcupine Tree tot Tool, maar weet dankzij de haast barok-achtige gitaar- en toetsensolo’s daar een verrassend eigen element aan toe te voegen. Dat maakt de band niet alleen getalenteerd en origineel, maar ook verrassend.

“Virus” is de 5 euro die de band vraagt uit curiositeit zeker waard, de vraag is echter of de band ook klaar is voor het ‘grote’ werk. Bijna. Grootste struikelblok zal de zang van Remo Kuhlman zijn. Het lijkt alsof hij best beseft dat hij geen sterke zanger is, maar hij doet teveel zijn best, en pogingen middels tweede stem en allerlei mij onbekende studiofoefjes komen mij gemaakt over. Hadden ze maar geluisterd naar Areknamés (http://www.myspace.com/areknames), die ondanks de ronduit lelijke zang twee meesterwerken hebben afgeleverd. Hoewel het lijkt alsof toetsenist Daan Divendal de Italiaanse band wel degelijk kent, getuige zijn geweldige aandeel in Nothing Left.

Qua composities is het dik in orde, hoewel ik niet weg ben van het langzame begin van het titelnummer Virus. De uitwerking is echter prima. Quarantine is beter, maar de fakkelbalade The Fall is – ondanks de zwakke zang – zelfs sterk te noemen. Nothing Left is echter de reden de ep een kans te geven. De track gaat van start met een smakelijk toetsenthema, en de honger die je als luisteraar daardoor krijgt, wordt ook beloond. De zang blijft de zwakke schakel, maar hier hoor ik een band met een eigen stijl, een eigen geluid, voortreffelijke muzikanten en zowaar een paar goede ideeën. Nu nog een goeie producer die eerlijk de band zegt wat er aan schort.

Markwin Meeuws