Shadow Gallery

Digital Ghosts

Info
Uitgekomen in: 2009
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Insideout
Website: www.shadowgallery.com
MySpace: www.myspace.com/officialshadowgallery

Progvizier #19: Het huis dat Shadow Gallery heet
Tracklist
With Honor (9:59)
Venom (6:22)
Pain (6:22)
Gold Dust (6:45)
Strong (6:50)
Digital Ghost (9:37)
Haunted (9:37)
Brendt Allman: gitaar, basgitaar, toetsen, zang
Brian Ashland: zang, gitaar
Carl Cadden-James: basgitaar, zang
Gary Wehrkamp: gitaar, basgitaar, toetsen, zang, drums

Met medewerking van:
Clay Barton: zang op Venom
Srdjan Brankovic: gitaar op Strong
Vivien Lalu: toetsen op Gold Dust
Joe Nevolo: drums op Venom en Gold Dust
Ralf Schepers: zang op Strong
Digital Ghosts (2009)
Prime Cuts (Best of Compilation) (2007)
Room V (2005)
Legacy (2001)
Tyranny (1998)
Carved In Stone (1995)
Shadow Gallery (1992)

Shadow Gallery verdient en heeft mijn respect. Ga er maar aan staan, een cd opleveren krap een jaar nadat zanger en bandlid van het eerste uur Mike Baker aan een hartstilstand bezweek. Een vocaal gat achterlatend dat trouwens lastig opvulbaar blijkt.

Met het verlangen van een kind op Sinterklaasavond zet ik de nieuw verkregen promo “Digital Ghosts” op, uiteraard nieuwsgierig naar het laatste wapenfeit van een van de beste progressieve metalbands ooit. En dat valt niet mee moet ik met pijn in het hart bekennen. Om te beginnen geloof ik graag dat de nieuwe zanger Brian Ashland als persoon goed bij de band past, maar zijn geknepen stem, die het midden houdt tussen die eeuwige ‘snik’ van Geoff Tate en Charlie Dominici, raakt mij alleen in negatieve zin. Verder verklap ik vast dat, behoudens de titelsong Digital Ghost, geen enkele song op dit nieuwe album zelfs maar in de buurt van klassiekers als “Tyranny” of  “Room V” komt. Dat lijkt ook een welhaast onmogelijke opgave maar met de recente serie middelmatige tot soms ronduit saaie songs kun je als Shadow Gallery eigenlijk niet voor de dag komen.

Opener With Honor slaat direct een gat in mijn enthousiasme en is een song die mij – op de intro na – nagenoeg koud laat. Het dwaalt alle kanten op, is zoekende in de overgangen en de o zo bekende samenzang klinkt opvallend melig en zijig. Een ander manco is dat de band zich tegenwoordig niet zozeer laat ‘inspireren’ door andere bands maar deze eenvoudigweg kopieert. Vooral Queen blijkt meer dan ooit – en tot vervelens toe – een enorme inspiratiebron. Ter afwisseling kopieert men op meerdere nummers ook zonder problemen Dream Theater. Ik daag een ieder uit zelf de overige, op dit door hardrock en redelijk traditionele metal gedomineerde album in veelvoud verstopte paaseieren te zoeken.

Na het teleurstellende begin doet Shadow Gallery iets terug als het stevige, strak gespeelde Venom zich aandient met een gast- en glansrol voor de uitstekend zingende Clay Barton (Suspyre). Wat mij betreft hadden ze in de studio (als hij daar al geweest is en niet op afstand heeft ingezongen natuurlijk) zijn autosleutels verstopt om zijn vertrek te belemmeren en vervolgens de voordeur gebarricadeerd om Ashland buiten te houden. Wat een verademing is zijn zang na de deceptie op de eerste track! De metalaanpak is hier ondanks het ‘rechttoe rechtaan karakter’ ook spannend genoeg om de volledige song te blijven boeien en klinkt nergens geforceerd. Ook Strong met gastvocalen van Ralf Scheepers (Primal Fear) doet om dezelfde reden lekker mee. De beste man heeft op voorhand veel kritiek gekregen op zijn bijdrage maar ik heb er geheel geen problemen mee.

De heerlijk afwisselende en symfonische titelsong Digital Ghost herinnert eindelijk weer aan tijden van weleer en legt het gebrek aan échte kwaliteit op de hier nog niet genoemde tracks angstig bloot. Mooiste passage vormt het aan Magellan ontleende middenstuk, gevolgd door heerlijk jazzwerk en een uiterst smeuïge gitaarsolo. Phoe, dat heeft even geduurd zeg!

Helaas heb ik met deze drie songs het mooiste wel genoemd en is de koek tot de laatste kruimel op. Nummers als Pain en Haunted zijn namelijk overwegend saai, moeten het hebben van enkele momenten en halen over het geheel genomen niet het hoge niveau waar deze band zo om bekend staat. Gold Dust is niet slecht, best degelijk, maar evenmin verrassend. Voor de goede orde: een gemiddelde of beginnende metalband zou er geen slecht figuur mee slaan, maar voor Shadow Gallery is het eenvoudigweg niet goed genoeg.

En dat brengt mij tot de pijnlijke conclusie dat het door velen zo geliefde Shadow Gallery de weg een beetje kwijt lijkt te zijn. Ik kan me dat gelet op het afgelopen jaar ook wel voorstellen. Deze band heeft zich natuurlijk ruim en breed bewezen hetgeen enige hoop biedt voor de toekomst. Mijn advies is vooraleerst een biertje te gaan drinken met Brian Ashland om hem te bedanken voor de betrachte moeite en aansluitend een lange periode rust te nemen om nieuwe inspiratie op te doen. Helaas is de harde realiteit van vandaag dat “Digital Ghosts” vooral teleurstelt.

Govert Krul

Koop bij bol.com

Send this to a friend