Factory Of DreamsAlbum

“A Strange Utopia” is het tweede album dat Hugo Flores uitbrengt onder de bandnaam Factory Of Dreams. Het is de opvolger van het in 2008 uitgekomen “Poles”. Laat ik maar met de deur in huis vallen: deze schijf haalt het niet bij zijn voorganger.

De uit Portugal afkomstige Flores heeft de afgelopen jaren een aardige status opgebouwd in (progressief) muziekland. Deze status heeft hij niet verdiend met bepaald makkelijke muziek. Bewandelde hij met “Poles” nog een behoorlijk ander pad, op “A Strange Utopia” kruipt hij weer aardig in de richting van Project Creation.

Gebleven is zangeres Jessica Lehto, een fantastische zangeres met een stemgeluid dat veel weg heeft van Kate Bush. Speelde naast Flores en Lehto op “Poles” enkel nog Chris Brown een klein partijtje basgitaar, op deze schijf is een scala aan gastmuzikanten uit de kast getrokken. Het zijn vooral die gastmuzikanten die wat extra’s en variatie aan de muziek weten te geven.

Flores houdt er een eigen en goed herkenbare stijl op na. Volle en drukke muziek met instrumenten die bij het mixen een gelijk volume hebben meegekregen. Het is een stijl waar je duidelijk van moet houden. Het is jammer dat de vaak fraaie zang van Lehto op deze cd wordt ondergesneeuwd door de muzikale bombast. Soms doet zij pogingen daar bovenuit te komen wat dan weer resulteert in een wat geforceerd gebeuren.

Een punt van kritiek is dat vrijwel elk nummer een zelfde opbouw kent. Steevast wordt begonnen met rustig toetsenspel of moderne elektronische geluiden, waarna Lehto met haar zang invalt.

Grofweg valt er een tweedeling te maken in de veertien nummers die het album telt. Drukke, volle en bombastische nummers waar ruige gitaarpartijen en heftig drumwerk de boventoon voeren (ik noem The Weight Of The World, Dark Utopia en Chaotic Order). Daarnaast een meer rustige en genietbare kant met nummers als Garden Of All Seasons en Vacation In Venus.

Uitschieters in positieve zin zijn Inner Station met vioolspel van David Ragsdale en donkere onheilspellende toetsen van Flores. Slow Motion World wordt ook gedragen door deze gastviolist. Het is een open en ruimtelijk klinkend nummer. Zowel zang als muziek komen daardoor een stuk beter tot zijn recht. In dit rijtje past ook het bijna tien minuten durende E-Motions met afwisselende zang van Lehto en Gaby Koss en een zeer fraaie toetsensolo van Tadashi Goto.

Zoals eerder gememoreerd houden de gastmuzikanten door het inbouwen van de nodige rust het geheel nog enigszins overeind. Het kenmerkende geluid van Flores, dat nu ook duidelijk op deze cd te horen valt, zal menigeen tegen de borst stuiten. Tegelijk kan het ook de liefhebbers van een bombastisch geluid bekoren.

Hans Ravensbergen