Premiata Forneria MarconiAlbum

Hoewel de Italiaanse progrock-scene de nodige juweeltjes herbergt zijn velen hiervan aan de aandacht van het grote publiek ontsnapt. De taalbarrière speelt hier mogelijk een rol. In mijn geval speelt nog mee dat ik vrij snel struikelde over het overdreven lyrisch gekweel van de zogenaamde representant van deze scene, genaamd: Le Orme. Gelukkig hebben genoeg bands onder hetzelfde vaandel wel boeiende muziek voortgebracht en P.F.M., voluit: ‘Premiata Forneria Marconi’ is zo’n band.

Of “Chocolate Kings” nu wel of niet tot het beste behoort wat door P.F.M. is gemaakt valt te betwisten. Aangezien men door de jaren heen ook de nodige stijlveranderingen heeft doorgevoerd is dat trouwens niet eens zo’n zinnige discussie. Zo mag het eerdere werk, waaronder “L’Isola Di Niente” toch als een stuk avontuurlijker en experimenteler (dus progressiever?) worden bestempeld. En waar Genesis en Yes ‘in den beginne’ toch wel tot de belangrijkste bronnen gerekend mogen worden, kent bijvoorbeeld de opvolger van “Chocolate Kings” genaamd “Jet Lag” weer vooral jazz/fusion-invloeden met een Happy The Man touch.

Objectief gezien kan echter niemand ontkennen dat de vijf songs op dit album van bovengemiddelde kwaliteit zijn. Sowieso staat vast dat dit het best gestructureerde en waarschijnlijk meest toegankelijke album van P.F.M. is. Dat de zang van nieuwkomer Bernardo Lanzetti voor het eerst sinds de oprichting volledig in het Engels is, helpt voor mij in elk geval wel mee. Verder komen de technische en compositorische kwaliteiten van deze oerprogband in 1975 op een wel heel aangename wijze bovendrijven. Zo is de melodielijn en de wijze waarop deze middels een akoestische gitaar wordt neergezet op Harlequin werkelijk meesterlijk. Viool, fluit hypnotiserende Mellotron en dwingende drums vullen vervolgens bijzonder treffend en vanzelfsprekend aan en vormen de dynamische overgang waarin de band als geheel zichzelf op alle punten overtreft. Dit is Progrock op z’n best, dit is pure magie!

De kwaliteit van deze song wordt tot op zekere hoogte benaderd door het niet minder magistrale Out On The Roundabout, inderdaad een bedenkelijke titel. Waar Harlequin zijn oor te luisteren heeft gelegd bij Genesis doet Out On The Roundabout dit mede (of waar het écht spannend wordt, ‘vooral’) bij Yes. Wellicht niet helemaal toevallig wordt ook hier de intro op briljante wijze verzorgd door akoestische gitaar. Maar ook bassist Patrick Djivas toont zich met een van zijn onnavolgbare loopjes van zijn beste kant. De apotheose is echter een onvervalste groepsinspanning waar de vingervlugheid van elk participerend bandlid je mond doet openvallen. Binnen het geluid van de song doet een ieder druk solerend en simultaan zijn ding op een wijze die serieuze indruk maakt.

De overige drie songs op dit album maken op mij niet dezelfde indruk als het hierboven besproken duo, maar neem van mij aan dat dit uitsluitend iets zegt over de kwaliteit van die twee. Ook From Under, Chocolate Kings en Paper Charms doen met herkenbare, ijzersterke thema’s en zeer fraaie detaillering iedere zichzelf respecterende Progrock liefhebber watertanden.

Met “Chocolate Kings” levert P.F.M. zeker niet zijn meest originele album. Of dit het beste werk van deze band is laat ik ook nu graag in het midden. Wel stel ik dat het voor hen die onbekend zijn met het werk een heel prettige eerste kennismaking is met deze roemruchte band die doet verlangen naar meer en er zonder twijfel voor zorgt dat al het eerdere en latere werk snel in de kast dan wel op enige schijf verzameld is. Daarmee is “Chocolate Kings” volgens mijn definitie met recht een klassieker te noemen.

Govert Krul