RenaissanceAlbum

“Illusion” is de tweede plaat van de Engelse formatie Renaissance, uitgekomen in de herfst van 1970. Het feit dat de plaat in eerste instantie alleen op het vasteland van Europa (met name in Duitsland) werd uitgebracht, en niet eens in geboorteland Groot-Brittannië, bleek een veeg teken en kondigde het voorlopige einde van Renaissance – tenminste, in deze samenstelling – reeds aan. Derhalve voelt “Illusion” als een zwanenzang, en in tegenstelling tot het wat armzalige debuut is de plaat qua kwaliteit ook een stuk beter.

Toch is het ook een rommelige aangelegenheid. Halverwege de sessies en de optredens tussendoor vertrok drummer Jim McCarty, en als één van de oerleden van de legendarische voorlopers van Renaissance, The Yardbirds, was dat een behoorlijke aderlating. Echter, niet lang daarna vertrokken ook Keith en Jane Relf en Louis Cennamo, zodat slechts toetsenist John Hawken over was. In allerijl trok hij nieuwe sessiemuzikanten aan, onder meer Michael Dunford, wiens compositie Mr. Pine haastig werd opgenomen. Dientengevolge staat deze track, waarin je een thema uit het latere Running Hard zal herkennen, als een vreemde eend bij de overige tracks.

Zoals echter gezegd, “Illusion” is een stuk beter dan het debuut, de bezettingswijzigingen en het gerommel in de marge terzijde. De tracks waar we anno nu, dankzij een voorbeeldige reissue door Esoteric, naar kunnen luisteren, zouden de voorbode zijn van de latere doorstart van Illusion, waarbij men de titel van deze plaat terecht als groepsnaam zou promoveren.

De plaat opent optimistisch met het korte niemendalletje Love Goes On, om twee nummers verder zelfs even vrolijk Love Is All te verkondigen. Daartussen staat het aangename, en klassiek beïnvloedde Golden Thread. Uit deze drie tracks alleen al blijkt dat deze versie van Renaissance, ondanks het tegenvallende debuut, toch meer in zijn mars had dan de erfenis van The Yardbirds te gelde te maken. Love Is All is kondigt ook de eerste samenwerking tussen Renaissance en de Engelse tekstdichteres Betty Thatcher aan, een samenwerking die opvolger Dunford in ere zou houden.

Het tweede gedeelte van deze plaat heeft ook zijn momenten. Niet alleen krijgen we via het genoemde Mr. Pine een aangename kijk in de toekomst van Renaissance, maar daarna laat Jane Relf in het werkelijk prachtige Face Of Yesterday horen wel degelijk te kunnen zingen. Ja, dankzij nummers als deze twijfelen we heel even of de Renaissance-oude-stijl wel het veld had moeten ruimen voor de nieuwe generatie.

Daarna volgt het maar liefst een kwartier durende Past Orbits Of Dust, dat nogal ambitieus is en haast onder zijn gewicht bezwijkt. We zien in dit nummer weer wat oude trekken, ook zo vervelend aanwezig op het debuut: van weinig compositorisch interessant materiaal toch een nodeloos lange compositie maken. Renaissance’s bedoeling, een lange coherente compositie maken met gebruik van weinig thema’s, valt te prijzen, maar als het materiaal zelf om te beginnen niet zo interessant is, kan niemand er wat mee. Dat geldt helaas voor deze goed bedoelde, maar mislukte afsluiter.

Dat neemt niet weg dat “Illusion” als geheel een vooruitgang is ten opzichte van het debuut. En hoewel anderen de Renaissance-weg zullen vervolgen, zou deze bezetting nog een kans krijgen door de twee later verschenen Illusion-cd’s, inmiddels ook bij Esoteric verschenen. Maar dat is een heel ander verhaal.

Markwin Meeuws