Syndone

Melapesante

Info
Uitgekomen in: 2010
Land van herkomst: Italië
Label: Electromantic Music
Website: www.nikcomoglio.com/Works.htm
Tracklist
Melancholia d'Ophelia (5:11)
Allegro Feroce (2:08)
Melapesante (6:04)
Magritte (5:00)
Giardino delle Esperidi (6:32)
Mallo in Adversity (9112001 NYC) (5:25)
Mela Pensante (3:34)
Mela di Tell (6:17)
Dentro l'Inconscio (5:11)
4 Hands Piano Boogieprog (1:45)
Nik Comoglio: piano, Hammond orgel, Moog, Rhodes, andere toetsen, achtergrondzang
Federico Marchesano: basgitaar, dubbele basgitaar
Francesco Pinetti: vibrafoon, pauken, bekkens
Paolo Rigotto: drums, percussie
Riccardo Ruggeri: zang
Met medewerking van:

Umberto Clerici, Paolo Perardi en Claudio Ravetto: cello op Allegro Feroce, Giardino delle Esperidi en Mallo in Adversity (9112001 NYC)
Elena Favilla: alt op Allegro Feroce en Mallo in Adversity (9112001 NYC)
Luigi Finetto: hobo op Dentro l'Inconscio
Gomalan Brass Quintet: koperblazers op Mallo in Adversity (9112001 NYC) en Mela di Tell
Andrea Manco: fluit op Melapesante
Pino Russo: klassieke gitaar op Magritte
Andrea Scagliarini: harmonica op Mela di Tell
Beppe Tripodi en Marina Bertolo: viool op Mallo in Adversity (9112001 NYC)
La Bella E La Bestia (2012)
Melapesante (2010)
Inca (1993)
Spleen (1992)

Syndone is het geesteskind van de in Turijn geboren Nik Comoglio. In het begin van de jaren ’90 maakte hij onder deze naam samen met drummer Paolo Sburlati en bassist Fulvio Serra twee albums, waarna de groep ontbonden werd. Een luizige zeventien jaar en enkele soloalbums later is er een nieuwe Syndone, wat muziekbladenjargon is voor ‘een nieuwe plaat van de band Syndone’, maar wat in dit geval ook vrij letterlijk opgevat mag worden. Op Comoglio na is namelijk de gehele band vervangen en er is dus daadwerkelijk sprake van een nieuwe Syndone.

Niet alleen is de band nieuw, een heel leger gastmuzikanten maakt “Malepesante” tot een drukbezet partijtje. Nieuwe zanger Riccardo Ruggeri klinkt als een typische Italiaanse progzanger, maar voor het overige is Syndone alleen al typisch vanwege het nagenoeg ontbreken van gitaren (een leidende akoestische gitaar op Magritte en hier en daar wat synthesizereffecten daargelaten). De leemte wordt meer dan gevuld met allerhande slag- en toetseninstrumenten, sommige met een ‘vintage prog’ connotatie, sommige nog van ver daarvoor.

Muzikaal is “Melapesante” een veelkleurig, maar daarmee ook wat weinig coherent geheel. De lange rij gastmusici zal op dit punt niet meehelpen, maar de ambitie om een plaat te maken die symfonische rock, jazz, blues, folk, kamermuziek en zelfs hints naar ambient samenbrengt, zal toch voornamelijk het idee van de band zelf geweest zijn. Sowieso schreef Comoglio zelf aan zeven van de tien nummers ten minste mee (de andere drie composities komen voor rekening van Ruggeri en bassist Federico Marchesano).

Het eindresultaat is een plaat waarop allerlei elementen naast elkaar bestaan, maar waar een echte synthese vaak ontbreekt. De iets meer dan drie kwartier muziek zijn knap bij elkaar gespeeld en vormen een organisch en enerverend geheel (al slaat bij Mela Pensante en 4 Hands Piano Boogieprog de meligheid wat al te hard toe), maar een echt topstuk of een groots en meeslepend concept ontbreekt. Gewoon een leuk tussendoortje voor wie het horen wil.

Casper Middelkamp

Send this to a friend